ตอนที่ 3
978 Words
พนักงานรีบละล่ำละลักอธิบาย เพราะคิดว่าโดมินิกไม่พอใจเรื่องนี้ แต่มันใช่ซะที่ไหนกันล่ะ
“ผมหมายถึง คุณให้คนอื่นมาสวมชุดเจ้าสาวของทิพย์ได้ยังไงต่างหาก!”
พนักงานต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะรีบอธิบาย “คือพวกเราก็แค่อยากให้คุณเจ้าบ่าวดูชุดเจ้าสาวอีกรอบน่ะค่ะ ก็เลยให้น้องนวลช่วยใส่เป็นแบบให้ แต่ถ้าคุณเจ้าบ่าวไม่พอใจ เดี๋ยวทางเราจะรีบให้น้องนวลถอดเดี๋ยวนี้ค่ะ”
“ไม่ต้องรีบถอด เพราะผมจะให้คุณตัดชุดใหม่ให้ทิพย์”
“ตัดใหม่เลยเหรอคะ แต่ว่าเวลามัน...”
“ทำได้ไหมล่ะ ถ้าทำไม่ได้ ผมจะเปลี่ยนร้านใหม่” ชายหนุ่มเค้นเสียงดุดันลอดไรฟันออกมา
นวลลออรู้สึกผิดจนน้ำตาร่วง หล่อนรีบยกมือขอโทษชายหนุ่ม แต่เขาไม่ไยดี “นวลขอโทษนะคะคุณมิก...ถ้าจะมีคนผิด นวลผิดเองค่ะ อย่าถึงขนาดต้องให้พวกพี่ๆ เขาตัดชุดใหม่เลยนะคะ”
ชายหนุ่มตวัดตามองหล่อนเขม็ง ไฟในดวงตาคมกล้าของเขาแผดเผาหัวใจของหล่อนจนไหม้เกรียม
“สำหรับฉัน เธอไม่เคยทำดี ไม่เคยทำถูกต้อง นวลลออ”
น้ำตาร่วงไหลออกมาจากขอบตา แต่หล่อนก็รีบป้ายทิ้งเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะกัดฟันฝืนยิ้ม “นวลขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ ถ้าสิ่งใดนวลทำให้ไม่พอใจ นวล...”
หล่อนยังพูดไม่ทันจบ เขาก็เค้นเสียงกระด้างที่อัดแน่นไปด้วยความเกลียดชังขึ้นเสียก่อน
“หยุดวุ่นวายกับฉัน นี่แหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ”
“นวล...”
“ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อน ไปเปลี่ยนชุดนี้ออก แล้วรีบไสหัวไปซะ”
“ค่ะ...นวลจะรีบทำตามคำสั่งเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
หล่อนยิ้มทั้งน้ำตาตอบรับความใจดำของเขาอย่างไร้ทางเลือก
“เอ่อ รบกวนพี่ๆ ช่วยถอดชุดให้นวลหน่อยนะคะ”
หล่อนหันไปบอกพนักงานที่ยืนหน้าเสียอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะรีบเดินกลับเข้าไปภายในตัวร้านทั้งน้ำตา
โดมินิกมองตามร่างอรชรของนวลลออไปด้วยความชิงชัง กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสัน
“นางมารร้าย”
เขาถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะต่อสายหาหญิงคนรัก เจ้าหล่อนไม่รับสายไม่ว่าเขาจะโทรหากี่รอบก็ตาม ดังนั้นเขาจึงส่งข้อความไปหาหล่อนแทน
‘ทิพย์ ผมจะสั่งตัดชุดแต่งงานให้คุณใหม่ วันนี้เลิกเดินแบบกี่โมง ตอบผมด้วยนะ’
ชายหนุ่มสอดโทรศัพท์มือถือเก็บลงในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับลุกขึ้นยืน ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นวลลออเดินออกมาจากด้านในของตัวร้าน เวดดิ้งพอดี ทั้งคู่สบตากันโดยบังเอิญ โดมินิกมองหญิงสาวอย่างเกลียดชัง ในขณะที่นวลลออมองชายหนุ่มด้วยความกริ่งเกรง
“ผมจะส่งแบบชุดเจ้าสาวใหม่ให้เย็นนี้”
“เอ่อ ค่ะ”
พนักงานร้านเวดดิ้งรับคำด้วยสีหน้าซีดเซียว
โดมินิกพูดจบก็ก้าวยาวๆ เดินออกไปจากร้านเวดดิ้งอย่างหัวเสีย นวลลออตัดสินใจวิ่งตามไป
“คุณมิกคะ นวลขอเวลาคุยด้วยสักครู่นะคะ”
คนตัวโตชะงักเท้า บดกรามจนแทบแหลกละเอียด
“ไปให้พ้นหน้าฉัน นวลลออ”
หญิงสาวรู้ดีว่าเขาเกลียดชังตัวเองมากแค่ไหน แต่หล่อนก็ไม่อยากให้ตนเองเป็นสาเหตุทำให้พนักงานพวกนั้นเดือดร้อน โดมินิกสั่งตัดชุดเจ้าสาวใหม่เพราะหล่อนสวมใส่ชุดนั้นแล้ว ดังนั้นหล่อนก็จะพยายามแก้ไขสถานการณ์ให้ดีที่สุด
“นวลไปแน่ค่ะ แต่คุณมิกรับปากกับนวลอย่างนึงได้ไหมคะ”
คนที่ยืนหันหลังให้ ค่อยๆ หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า แสงตะวันยามบ่ายส่องจากด้านหลังของชายหนุ่ม ทำให้เขายิ่งดูน่าเกรงขามจนน่าหวั่นใจ
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน”
“เอ่อ นวล...ไม่มีสิทธิ์หรอกค่ะ แต่ว่าไม่อยากให้คุณมิกสั่งตัดชุดแต่งงานใหม่เพียงเพราะนวลใส่...”
“ฉันไม่ต้องการให้เจ้าสาวที่ฉันรักใส่ชุดแต่งงานที่คนน่ารังเกียจอย่างเธอเคยสวมใส่มาแล้ว”
หล่อนเจ็บจนจุกไปทั้งหัวใจ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น จำต้องกล้ำกลืนมันเอาไว้และฝืนยิ้ม
“นวลก็แค่ลองเป็นแบบให้เท่านั้นแหละค่ะ ไม่ได้คิดจะใส่ชุดนั้นเลย ถ้าคุณมิกไม่พอใจ นวลต้องกราบขอโทษด้วยนะคะ”
ชายหนุ่มมองผู้หญิงที่ยกมือขึ้นไหว้ตัวเองด้วยความฉุนเฉียว เขาบดกรามแกร่งแน่น
“ไปให้พ้น!”
“นวล...จะไปให้พ้นค่ะ ถ้าคุณมิกรับปาก”
“ผู้หญิงแพศยา ฉันเกลียดขี้หน้าเธอนัก”
แต่ละคำจากปากของเขา ทำให้หล่อนน้ำตาร่วงริน เจ็บไปทั้งหัวใจ แต่ก็จำต้องอดทนเอาไว้
“ค่ะ นวลมันเลว...และคนเลวคนนี้จะไปให้พ้น ถ้าคุณมิกไม่สั่งตัดชุดเจ้าสาวใหม่ นวลไม่อยากทำให้พนักงานพวกนั้นต้องเดือดร้อน”
เขาแค่นยิ้มหยันมองหน้าหล่อนอย่างชิงชัง
“อย่ามาทำตัวเป็นคนดีหน่อยเลย เธอมันเลวยันเปลือก นวลลออ”
น้ำตาของหล่อนร่วงรินอาบแก้ม แต่ก็รีบยกหลังมือขึ้นป้ายทิ้งอย่างรวดเร็ว
“รับปากนวลสิคะ นะคะ นวลขอร้อง”
เขายืนกัดฟันกรอดๆ อยู่นานหลายนาที กว่าจะเค้นเสียงกระด้างเล็ดลอดไรฟันขาวสะอาดออกมา “ถ้าเธอสัญญาว่าจะไม่เข้าใกล้ฉันอีกตลอดชีวิต ฉันจะทำตามที่เธอขอร้อง”
หล่อนเจ็บไปทั้งหัวใจ แต่ก็ยังคงยิ้มทั้งน้ำตาให้กับผู้ชายที่แอบรักมาเนิ่นนานตรงหน้า
“ค่ะ นวลสัญญา”
เขายิ้มเยาะ ไหล่กว้างทรงพลังไหวน้อยๆ “งั้นฉันก็รับปากว่าจะไม่สั่งตัดชุดแต่งงานใหม่ พอใจหรือยัง”
- Writer
