นวลลออนั่งเก็บเสื้อผ้าของตัวเองใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็ก ชุดของหล่อนมีไม่มากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นพวกเสื้อยืดกางเกงขาสั้นทั้งนั้น ไม่ค่อยมีชุดสวยๆ อย่างที่สาวๆ คนอื่นมักจะมีกัน
“แม่เข้าไปนะนวล”
เสียงแม่ที่ดังอยู่ด้านนอกทำให้หล่อนที่กำลังจมอยู่กับภวังค์ความเศร้าสะดุ้ง สติกลับคืนมา
“ค่ะแม่”
ประตูห้องนอนเปิดกว้างออก พร้อมกับร่างของมารดาเดินเข้ามาหา แม่ทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียงใกล้ๆ กับร่างของหล่อน และจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย
“มันจะดีเหรอ...แม่ว่านวลจะไม่มีความสุขนะลูก”
คำว่า ‘ความสุข’ มันหายไปตั้งแต่ที่หล่อนรู้ตัวว่าแอบรักโดมินิกแล้วล่ะ
“นวลไม่มีทางเลือกน่ะแม่ แต่ถ้านวลไม่ท้อง...นวลก็คงจะได้กลับมาในเร็วๆ นี้”
วันนาคว้ามือของลูกสาวคนเล็กมาบีบเอาไว้อย่างให้กำลังใจ “ถึงใครจะไม่เชื่อนวล แต่แม่เชื่อว่านวลของแม่เป็นเด็กดี เป็นคนดี ไม่ได้เป็นอย่างที่ยัยทิพย์เขียนใส่ร้ายเอาไว้”
น้ำตาของ
