03 - คู่กรณีน่าโมโห
933 Words
"หมายความว่ายังไงครับ? เด็กฝึกงาน?" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม
"หมายความตามนั้นแหละ" ดวงตาคมดุมองมาที่คนนั่งโซฟาฝั่งตรงข้าม
"ผมเนี่ยนะ ต้องไปฝึกงานที่บริษัท?" ชายหนุ่มถามย้ำด้วยความหงุดหงิด
"ใช่สิ แกอายุตั้ง 30 แล้วนะแดน จะเอาแต่เที่ยวควงสาวไปวัน ๆ ไม่ได้ แกต้องไปฝึกงานที่บริษัทตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ฉันหาพี่เลี้ยงให้แกไว้แล้ว ห้ามไปสายล่ะ" ไอแซคสั่งด้วยเสียงเรียบ
"ผมทำได้น่า ไม่ต้องมีคนสอนหรอก" แดเนียลทำหน้าเคืองใส่ผู้เป็นพ่อด้วยไม่ยินยอมรับคำสั่ง
"ฉันไม่ยอมให้คนไม่มีประสบการณ์อย่างแกมาทำงานแน่ แกต้องทำงานกับอลันจนกว่าฉันจะพอใจ ไม่งั้นฉันจะตัดค่าใช้จ่ายของแกทั้งหมด และยึดบัตรเครดิตด้วย" ไอแซคบอกด้วยคำสั่งเฉียบขาดจนอีกฝ่ายชะงัก
"พ่อครับ! แต่ผมน่ะ..."
"เงียบซะ! ห้ามเถียง!" ไอแซคจึ้นเสียงใส่ลูกชาย
แดเนียลจ้องมองหน้าผู้เป็นพ่อแล้วเบือนสายตาหนี เขาไม่กล้าขัดคำสั่งพ่อเลยสักครั้ง
------
เสียงเพลงจังหวะเร้าใจดังท่ามกลางบรรยากาศเฮฮาสนุกสนานในร้านที่พนักงานสาวสวยเดินเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มกันวุ่นวาย
"แล้วไง? ต้องทำงานร่วมกับใครก็ไม่รู้ด้วยเหรอ?" คริสถามพลางยกแก้วเบียร์ดื่มอึก ๆ อาหารตรงหน้าพร่องลงไป
"อือ เจ้านายสั่งมาแบบนั้นนี่" อละนถอนใจแล้วมองแก้วในมือ
"นายทำได้น่า" คริสยิ้มให้เพื่อน เขารู้ว่าคนตรงหน้าไม่ชอบทำงานร่วมกับคนอื่นเท่าไหร่
อลันถอนหายใจเบา ๆ แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย
"ว่าแต่นายเถอะ คราวนี้ตามอะไรอยู่ล่ะ? มีบทความใหม่ออกมาหรือยัง?"
"อีกสักพักน่ะ กำลังรวบรวมรูปอยู่ แล้วคอยดูเดือนหน้าน่า" คริสหัวเราะเมื่อคิดถึงงานที่กำลังทำอยู่
"บอกก่อนไม่ได้เหรอ? ฉันไม่อยากจ่ายเงินซื้อนิตยสารทั้งเล่มเพื่ออ่านบทความของนายแค่เรื่องเดียวนะ"
"เฮ้ย! นั่นมันรายได้ฉันนะ ช่วยกันทำมาหากินหน่อยสิวะ!" คริสต่อว่ากลับมาอย่างไม่จริงจัง
เสียงหัวเราะของทั้งสองคนดังขึ้นเป็นระยะจากเรื่องคุยมากมายที่สรรหามาเล่าจากเพื่อนที่เป็นนักข่าวอิสระและเจ้าของบทความในนิตยสารขายดี
"แดเนียลคะ เราไปนั่งทางนั้นเถอะค่ะ" เสียงออดอ้อนจากหญิงสาวมีเสน่ห์ที่กอดแขนชายหนุ่มผิวสีแทนหน้าตาคมเข้มและลากเขามานั่งที่โต๊ะตัวถัดจากโต๊ะของอลันที่เพิ่งมีคนลุกไปไม่นาน และบริกรก็ทำความสะอาดเสร็จพอดี
"ใจเย็น ๆ สิครับเบลล์ ยังไงคืนนี้ผมก็จะบริการคุณเต็มที่อยู่แล้ว" เสียงทุ้มต่ำหยอกล้อหญิงสาวที่มาด้วยจนเธอหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ
แต่เสียงนั้นมันสะดุดหูอลัน มันเหมือนเสียงที่เขาปะทะคารมด้วยเมื่อเช้า และความหงุดหงิดก็แล่นเข้ามาเกาะกุมจนต้องเงยหน้ามองคู่ชายหญิงที่เดินมาถึงโต๊ะเขาเพื่อไปนั่งที่โต๊ะตัวถัดไป
จังหวะเดียวกับที่ชายคนนั้นหันมาพอดี สายตาคมเข้มของเขาสบตาคมสวยของอลันอย่างชัดตา หัวคิ้วเขาขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
"เบลล์ครับ เราไปนั่งที่อื่นเถอะ ตรงนี้ไม่น่านั่งเลย" แดเนียลหันไปบอกคนควงแขน
"ทำไมล่ะค่ะ? โต๊ะตัวนี้กว้างออก แถมติดหน้าต่างด้วย นั่งตรงนี้เถอะนะคะ" เธอถามอย่างไม่เข้าใจ แล้วดึงแขนเฃแดเนียลนั่งลงจนได้
"กลับกันเถอะ ฉันเมาแล้ว พรุ่งนี้ต้องเข้างานเช้า" อลันลุกขึ้นแล้วดึงแขนเพื่อนลุกด้วย
"หา? เมา? นายเพิ่งดื่มไปไม่กี่แก้วเองนะ" คริสงงสุด ๆ
"คออ่อนก็รีบกลับไปซะ! จะได้ไม่ต้องซุ่มซ่ามเดินลงถนนให้รถชนเอา"
เสียงแขวะดังออกมาจากโต๊ะด้านหลังคริสทำให้คนโดนพาดพิงยัวะ ทั้งที่ใจพยายามระงับความหงุดหงิดเต็มที่
"ใครคออ่อนกัน? แล้วใครซุ่มซ่ามเดินลงถนนให้รถชน? นั่นมันเพราะคุณขับรถไม่ดูสัญญาณไฟไม่ใช่เหรอ!" อลันด่ากลับด้วยความโกรธที่แล่นขึ้นมาบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปไม่น้อย ทำให้หน้าสีเข้มขึ้น
"นั่นสินะ ใครกัน? รีบกลับบ้านไปนอนเถอะ" เสียงแค่นหัวเราะตามมาพร้อมรอยยิ้มกวนประสาท สายตาคมเข้มมองหน้าคู่กรณีอย่างไม่วางตา และอีกฝ่ายก็ทรุดนั่งลงที่เดิม
"ผมไม่ได้คออ่อน และไม่ได้ซุ่มซ่ามด้วย!" อลันยกเบียร์ขึ้นดื่มอึก ๆ เพื่อระงับอารมณ์โกรธ ร้านเหล้าในแอลเอมีตั้งกี่พันร้านกัน แล้วทำไมต้องมาที่ร้านนี้!
คริสมองเพื่อน และหันไปมองชายหนุ่มผิวสีแทนคนนั้น และหันกลับมามองเพื่อนอีกก่อนจะกระซิบถาม
"หมอนั่นคือคนที่ทำให้นายไปทำงานสายเหรอ?"
อลันไม่ตอบ แต่นั่งเงียบด้วยใบหน้าหงุดหงิดเต็มที่ ไม่ต่างกับอีกฝ่ายที่หงุดหงิดพอกัน
"โอเค กลับก็ได้ ไปกันเถอะ" คริสพยักหน้ายอมแพ้แล้วลุกขึ้น
อลันสะบัดหน้าใส่แดเนียลแล้วหันหลังเดินจากไป
"ชิ! น่าหงุดหงิดเป็นบ้า" แดเนียลแค่นเสียงตามหลัง
"ใจเย็น ๆ น่าเพื่อน เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปนอนด้วยก็ได้ จะได้ไม่ต้องตื่นสาย" คริสกอดคอเพื่อนแล้วแอบขำ เขาเพิ่งเคยเห็นคนใจเย็นแบบอลันยัวะครั้งแรก
- Writer
