เกมรัก เกมธุรกิจ

04 - เด็กฝึกงานคนใหม่

"อือ กี่โมงแล้วเนี่ย?" เสียงงึมงำงัวเงียยื่นมือมุดออกมาจากผ้าห่มคว้ามือถือบนโต๊ะหัวเตียงมาดู

"เก้าโมง..." แดเนียลดูเวลาแล้ววางกลับอย่างไม่สนใจ ก่อนจะมุดผ้าห่มนอนต่อ

"วันนี้ต้องไปทำงานแล้วไม่ใช่เหรอคะ?" เสียงงัวเงียจากคนที่นอนกอดเขาไว้ทั้งคืนเริ่มดึงสติแดเนียลกลับมา

"เออใช่! แย่ละ ถ้าไปสายพ่ออาละวาดแน่!" แดเนียลตาลีตาเหลือกตลบผ้าห่มออกแล้วลากร่างกายกำยำเปลือยเปล่าไปที่ห้องน้ำอย่างเร็ว ไม่นานเขาก็อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย

"เบลล์ครับ คุณจะไปพร้อมผมไหม? หรือจะกลับเอง?"

"คุณไปก่อนเถอะค่ะ ฉันขอนอนต่ออีกหน่อย เมื่อคืนคุณรุนแรงจนฉันเพลียไปหมด" เสียงหวานออดอ้อนชวนให้นึกถึงเรื่องที่ผ่านมา

"โอเคครับ ผมวางค่าห้องให้ตรงนี้นะ เผื่อคุณนอนเลยเวลาเช็คเอาท์" แดเนียลวางเงินจำนวนหนึ่งลงบนโต๊ะหัวเตียงซึ่งมีมากกว่าค่าห้องของโรงแรม

"แล้วเจอกันใหม่นะคะ" หญิงสาวส่งสายตาหวานพร้อมโบกมือส่งชายหนุ่มออกไปจากห้อง เธอยิ้มหวานแล้วรวบเงินขึ้นมาถืออย่างยิ้มย่อง

------

อลันยืนหน้าโต๊ะประธานบริหารเงียบ ๆ และมองเจ้าของห้องที่กำลังหงุดหงิด เมื่อเด็กฝึกงานที่เขานัดไว้ยังไม่มาสักที

เป็นแค่เด็กฝึกงานแล้วยังกล้ามาสายในวันแรก จะโดนไล่ออกก่อนได้ทำงานซะล่ะมั้ง อลันคิดแล้วก็แอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

สักพักประตูห้องก็เปิดผลัวะ และมีชายหนุ่มวิ่งเข้ามายืนหอบหน้าโต๊ะ

"ขอโทษครับที่มาสาย" ปลายเสียงหอบเล็กน้อยแสดงให้เห็นว่ารีบวิ่งจากหน้าลิฟท์ตรงเข้าห้องมา

อลันมองด้วยความแปลกใจ ก่อนที่หัวคิ้วจะขมวดเข้าหากัน พร้อมแววตาแห่งความสงสัยระคนกับความหงุดหงิด คนที่เข้ามาทีหลังไม่มีมารยาทเลย ไม่ได้เคาะห้องก่อนเข้ามา แล้วยังแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขน แถมยับย่น และ... คนที่ใส่มันอยู่ก็คือ... อลันเบิกตากว้าง

"มาก็ดีแล้ว นี่อลัน จะเป็นคนสอนงานให้ตั้งแต่วันนี้" ไอแซคบอกด้วยเสียงที่เจือความหงุดหงิด

ชายคนนั้นหันหน้ามาสบตาพี่เลี้ยงและชะงัก

ทำไมโลกมันกลมและแคบขนาดนี้!!

"คนนี้เหรอ... นี่พ่อจะให้..."

"เรียกฉันว่าท่านประธาน!" ไอแซคบอกด้วยเสียงเข้ม

..พ่อ! อลันชะงัก นี่เขาไม่ได้หูฝาดใช่ไหม? เจ้าคนน่าโมโหนี่เรียกท่านประธานว่า 'พ่อ' แถมยังเป็นคนที่เขาต้องสอนงานให้!

"เอ่อ ท่านประธานจะให้ผมฝึกงานกับหมอนี่เหรอ?" แดเนียลมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจสุด ๆ

"ผมขอเปลี่ยนคนสอนงานได้ไหมครับ?" ดฃแดเนียลหันไปต่อรอง

"ไม่! อลันชำนาญงานด้านนี้ ไม่มีใครทำยอดได้มากเท่าเขาอีกแล้ว อย่าเรื่องมาก ถ้าไม่อยากทำกับเขา ฉันก็จะให้แกเริ่มฝึกตั้งแต่ระดับล่างสุด เป็นเด็กถ่ายเอกสารกับชงกาแฟ เอาไหม!" ไอแซคส่งสายตาดุใส่ลูกชาย

"ก็ได้ครับ" แดเนียลรับคำเสียงอ่อยเมื่อเห็นหน้าพ่อ

------

อลันนั่งมองผู้ชายที่นั่งกอดอกอยู่ตรงข้ามโต๊ะเงียบ ๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็เงียบพอกัน เขาเพิ่งสังเกตว่าคนนั่งตรงข้ามหล่อเอาเรื่อง ดวงตาคมเข้มสีน้ำตาลดูดุเหมือนสิงโต คิ้วคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักได้รูป ใบหน้ายาวเรียว ผมสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ ผิวสีแทนแบบที่สาว ๆ ชอบ

หล่อแบบนี้จะเป็นเพลย์บอยเที่ยวจนไม่กลับบ้านก็ไม่แปลก เสื้อตัวที่ใส่ก็ยังเป็นเสื้อเชิ้ตสีเข้มตัวเมื่อคืน แต่นิสัยนี่... สาว ๆ ชอบเข้าไปได้ยังไงนะ ทั้งปากจัด ทั้งขี้โมโห ก้าวร้าว ไม่มีมารยาท แถมชอบทำหน้าดุตลอดเวลา

"จะให้เริ่มทำอะไร?" แดเนียลถามเสียงห้วนอย่างหงุดหงิด

"ตอนบ่ายไปพบลูกค้าด้วยกัน" อลันตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้วนแบบเดียวกัน

"ตอนบ่ายเหรอ? โอเค งั้นผมไปละ" แดเนียลว่าแล้วก็ลุกขึ้น

"จะไปไหน?" อลันรีบถาม

"ไปหาอะไรกินไง นี่ผมยังไม่ได้กินมื้อเช้าเลยนะ มีงานตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ?" แดเนียลย้อนถามด้วยหน้าตากวนอารมณ์แล้วเดินออกจากออฟฟิศ

อลันมองตามร่างสูงนั้นแล้วก็ถอนหายใจเฮือก แดเนียลเป็นผู้ชายที่น่าโมโหมาก แต่ก็เป็นลูกเจ้านาย แล้วจะสอนงานกันได้นานแค่ไหนนะ แต่ยังไงก็ต้องอดทนในเมื่อยังอยากทำงานนี้อยู่