“ยืนแทบไม่ไหว จะเดินกลับห้องยังไง” เสียงเข้มต่ำเอ่ยบอกข้างใบหูจนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นผะแผ่วผิวแก้ม หัวใจก็พลันเต้นแรงขึ้นมารัวเร็ว บ้าชะมัด จะมาเต้นตึกตักอะไรตอนนี้กันล่ะ…
“ฉันยืนไหวค่ะ”
ฉันหันหน้าหลบสายตาคมและพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะฝืนทำได้ เพราะตอนนี้ปวดหัวหนักมาก ทั้งมึนเบลอ ทั้งสับสนกับสัมผัสจากเอริคจนแทบบ้าอยู่แล้ว
“หึ งั้นก็ผลักฉันออกให้ได้ก่อนสิ โมนา”
เอริคยกยิ้มมุมปากพลางเลิกคิ้วใส่ฉันที่นอนอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ของเขาอย่างท้าทาย เหอะ! คิดว่าคนอย่างโมนาไม่มีปัญญาผลักเขาหรือไง เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ จะบอกให้!
ตุบๆ!
“ถอยไปค่ะ ฉันไม่มีอารมณ์เล่นตอนนี้”
“แล้วใครบอกว่าเล่นล่ะ” ฉันจิ๊ปากทันทีที่ดันและทุบแผงอกกำยำตั้งหลายครั้ง แต่เอริคกลับไม่ขยับสักนิดเดียว จนฉันต้องกัดริมฝีปากล่างไว้แน่นแล้วออกแรงทุบไปบนท่อนแขนแข็งแรงอย่างหงุดหงิดแทน เอริคยังคงยกยิ้มมุมปาก และมองฉันด้ว
