“เดี๋ยวฉันกลับไปเซ็นทีหลัง” ฉันยังหายใจหายคอไม่ทั่วท้องเอริคก็เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟา จากนั้นเอริคก็กดเปิดทีวีดูบอลอย่างสบายอกสบายใจ ฉันกระแอมเรียกสติของตัวเองกลับคืนมาแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายทันที
“งานด่วนค่ะ คุณเอริค”
สายตาคมคู่สวยจ้องใบหน้าฉันนิ่ง พร้อมกับเสียงเข้มต่ำเอ่ยบอกท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก “บอกแล้วใช่มั้ยให้เรียกฉันว่าอะไร”
“ให้ตายเถอะ คุณจะอะไรนักหนากับการเรียกชื่อเนี่ย” ฉันกระแทกก้นลงไปนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับเอริคอย่างหงุดหงิด เขาหันมามองใบหน้าฉันอีกครั้งพลางยักไหล่แล้วเอนตัวพิงพนักโซฟาอย่างผ่อนคลายลง
“เรียกคุณมันดูทางการเกินไป ฉันไม่ชอบอะไรที่มันเป็นทางการ”
“แต่คุณเป็นเจ้านายฉันหนิ ให้เรียกแค่ชื่อฉันจะได้โดนพนักงานคนอื่นเขม่นน่ะสิ” ยิ่งพนักงานผู้หญิงที่บริษัทดูจะปราบปลื้มเจ้าชายอย่างเอริคอยู่ด้วย
