Efnan
Korkular insanı çıkmaza sürüklerdi. Çıkmazın en dibine kadar düşmüştüm. O his insanı büyük bir karanlığa hapsediyordu. Tutsaktım. Kurtulamaya çalıştıkça en dibe batıyordum. Her şeyin birdenbire düzelmesi istemediğim duygularla dolmama sebep oluyordu.
Ya hayatıma açan güneş batmak isterse? O zaman ne yapacaktım? Baran’la yeni bir sayfa açarken bembeyaz kâğıt ya kararırsa o zaman ben hayal kırıklığını en dibine kadar yaşayacaktım. Bin bir türlü ihtimal beynimden geçiyordu.
Sabah gözlerimi bu duygu yoğunluklarıyla açmıştım. Bir çift kol belime sıkıca sarılmıştı. Beni bütün kötülüklerden koruyacak olan kişi oydu. Beni iyice kendine çekmiş, burnunu saçlarıma gömmüştü. Benim de kafam onun göğsündeydi. Ellerim de karnının üzerindeydi. Düzenli nefes alışverişinden uyuduğunu anladım.
E
