Efnan
Vücudum adeta donmuştu. Ne yapacağımı bilemiyordum. Telefon kulağımdaydı ama sanki yok gibiydi. Annemin sesini duyuyordum ama az sonra olacaklardan sonra annemi bir daha görecek miyim diye sorguluyordum. Bir şeye kalkıştığımda neden hep elime yüzüme bulaştırıyordum.
Vücudumda tek bir kas bile hareket etmiyordu. Yeniden onun sesini duydum. Sesi kulağımda çınlıyordu. İçeriye hızla Melina girdi. Yüzünde telaşlı bir hal vardı. Hemen yanıma geldi ve elimdeki telefonu alıp kapattı.
Her şeyi o kadar hızlı yapıyordu ki ben hala şaşkındım. Yatağın içini açıp beni yatırdı ve hemen üzerimi örttü. Her şey saniyeler içinde olmuştu.
“Hastasın ve seni buraya çıkarttım. Tamam mı? Sakın pot kırma,” dediğinde onayladım.
“Teşekkür ederim,” diye fısıldadım.
“Baran’ı da seni de çok seviyorum.
