Efnan
İkisinin yüzündeki şaşkınlık devam ederken tepki bile veremedim. Hatta olabildiğince normal karşılamaya çalıştım. Kaynanamın yüzündeki şaşkınlık yerini öfkeye bıraktı. Bunun ardından karşı atağın geleceğini çok iyi biliyordum bu yüzden taviz vermedim. Eğer verirsem sonu iyi olmuyordu.
En son canımı acıtmıştı ve ben sadece ağlamıştım. Baran’ın sözleri beynimde yankılanmaya devam ederken kendimi ezdirmemeyi öğrenmem gerekiyordu. Dün annesine gerekli açıklamayı yaptıktan sonra beni de uyarmıştı.
O söylemese asla yapamazdım ama en azından onun arkamda olduğunu bilmek bana güç vermişti. Kaynanam “Ne dedin sen? Bu ne saygısızlık?” diye sordu.
Bu sözleri söylemeden önce çok düşündüğünü bakışlarından anlamıştım. “Kötü bir şey söylemedim ki,” dediğimde dişlerini sıkarak bana baktı.
