Efnan
Ben debelenmeye devam ederken beni boğmaya çalışan her kimse o kadar güçlüydü ki ona asla karşı koyamıyordum. Karanlık olduğu için kim olduğunu görememiştim. Üzerimdeki yastıktan dolayı çığlık atsam da sesim boğuk çıkıyordu.
“Yardım edin!” diye bağırsam da nefesim artık kesiliyordu. Ayaklarımla kadına tekme atarken “Geber!” diye bağıran kişinin sesini asla tanımıyordum.
Kimdi ve benden ne istiyordu? Sesim o kadar boğuk çıkıyordu ki burada ölsem kimsenin ruhu bile duymazdı. Onu itmeye çalışırken de fazla efor sarf ediyordum.
“Senin yüzünden! Öleceksin! Her şey senin suçun! Bu eve geldiğin için ölmek zorundasın!” diye kendine kendine mırıldanan kimdi?
“Bırak!” diye bağırdım ama “Nefesin az sonra kesilecek! Benim nasıl nefesim kesildiyse seninki de kesilecek! Bana yapılanların
