โหดแล้วไงอ่อยได้แล้วกัน

ตอนที่ 10 หมาหงอย!?

ตอนที่ 10 หมาหงอย!?

"ขอบคุณที่มาส่งครับ"ผมหันไปขอบคุณพี่เพทาย ร่างสูงอยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนผมแต่อีกคนไม่ได้มีเรียนตอนเช้า

"อือ เลิกกี่โมง"ร่างสูงเลื่อนกระจกลงถาม วันนี้ผมมีเรียนวิชาแคล 2 ชั่วโมง หลังจากนั้นก็ไม่มี ผมชอบวันนี้สุดเพราะมันเรียนน้อยมากกกกก

"น่าจะประมาณบ่ายโมง"ผมตอบเพราะตอนนี้เกือบ 5 โมงเช้าแล้ว ร่างสูงพยักหน้าไม่ได้พูดอะไร

"พี่เพทายอะ เลิกกี่โมง"ผมถามกลับ

"บ่ายสอง"

"งันเดี๋ยวนั่งรอแถวนี้นะ"ผมบอกก่อนจะรีบหันหลังเดินขึ้นตึกเรียน ตอนนี้เกือบถึงเวลาเรียนอาจารย์สอนวิชานี้โหดมากแกจะชอบส่งสายตาจิกกัดจนผมเป็นรูไปหมด

"แฮ่กๆ"ผมวิ่งขึ้นมาเต็มแรงเกือบไม่ทัน ผมนั่งหอบหายใจข้างๆไอ้ไต้ฝุ่น

"มึง เกือบไม่ทันแล้วเป็นไง"ผมเข้าห้องก่อนอาจารย์แกแค่แป๊บเดียว

"ทำไมมาช้าจัง"ฟ้าที่นั่งข้างๆไอ้ไต้ฝุ่นหันมาถาม

"ตื่นสายนิดหน่อย"ส่วนสาเหตุไม่ใช่ใครที่ไหนพี่เพทายนั้นแหละบอกว่ามีเรียนแท้ๆไม่ฟังกัน เล่นเอาผมเดินขัดๆเลย

"เมื่อคืนหนักอะดิมึง"ไอ้ชินที่นั่งอีกข้างของผมพูดพลางส่งสายตาล้อๆมาให้ไอ้นี่มันก็มาเกือบสายเหมือนผม

"สัส"ผมไม่ได้สนใจมัน หันไปมองอาจารย์ที่กำลังสอน ตลอดเวลาสองชั่วโมงสำหรับผมมันนานเหมือนสองปีเลยตาผมจะหลับอยู่รอมร่อ

"นักเรียนคาบหน้าสอบทำคะแนนกันดีๆนะ โดยเฉพาะเด็กทุน"ว่าแล้วแกก็ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความรักมาให้ผม?

"มึงเขาว่ามึงอะ"ไอ้ไต้ฝุ่นหันมาบอก

"ไอ้ห่ากูรู้แล้ว"ไม่แปลกที่พวกมันรู้เรื่องเด็กทุนทุกคนในห้องนี้ต่างรู้หมดแล้วแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรคุยกับผมปกติ แต่ก็มีบางคนอะนะที่ไม่ชอบผม ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรด้วยแค่อย่ามายุ่งกับผมก็พอต่างคนต่างอยู่

"ชั่งเหอะๆ ไปหาไรแดกกันปะ"ผมพูดพร้อมชวนพวกมันไปหาอะไรกิน ในมอมีอยู่ร้านที่ทำขนมอร่อยมากกกกผมไปนั่งกินบ่อยๆที่สำคัญมันถูกมากกด้วยยิ่งผมลูกค้าปะจำแกยิ่งลดให้

"เออ ไปๆ"ผมเดินลงจากตึกพอลงมาถึงเห็นนักศึกษาเดินไม่มากส่วนหนึ่งคงเพราะมาจากแดกแรงมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ถ้ามันจะร้อนขนาดนี้!!!ผมรู้สึกเหมือนอยู่บนกระทะทองแดง....

"ร้อนโว้ยยยย"ไอ้ไต้ฝุ่นมันตะโกนเสียงดังจนนักศึกษาพากันมอง อย่าไปถือสาคนบ้าเลยครับมันลืมกินยา...

"แหกปากทำห่าไร"ไอ้ชินด่า ผมส่ายหน้าให้กับพวกมันมันสองคนเราเดินไม่นานก็ถึงโรงอาหารดีที่ร้านอยู่นอกสุดเลยไม่อึกอัดมากเวลานั่ง

"สวัสดีครับป้า"ผมยิ้มจนแทบจะเห็นฟันทั้ง 32 ซี่ หญิงวัยกลางคนเงยหน้าจากงานยิ้มให้ผมอย่างอารมณ์ดี

"อ้าวเป็นไงบ้างไผ่ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมาเลย"

"ยุ่งนิดหน่อยครับ"ผมยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน ภายในร้านเป็นกระจกมีคนนั่งไม่กี่คน ร้านไม่มีแอร์แต่ก็ไม่ร้อนเพราะเปิดกระจกระบายอากาศมีต้นไม้อยู่ข้างๆ มีเค้กเรียงรายอยู่ในตูกระจกสวย

"โห่ น่ากินว่ะ"ไอ้ชินเดินไปเกาะกระจกดูเค้กสีสันต่างๆส่งกลิ่นหอมๆยั่วน้ำลาย ที่นี่มีเค้กผลไม้เป็นส่วนมากเพราะสาวๆชอบลดน้ำหนัก

"มานั่งดีๆไอ้ชิน"ไอ้ไต้ฝุ่นพูดเสียงดุผมส่ายหน้าไม่สนพวกมันเดินไปหาโต๊ะว่างนั่งข้างหน้าต่างกระจก

"ฟ้าจะเอาอะไรเดี๋ยวไปสั่งให้"ผมถามฟ้าเจ้าตัวไม่ค่อยชอบหวานๆเป็นผู้หญิงแท้ๆต่างจากผมที่เป็นผู้ชายแต่ชอบกินหวานมากกกกกก ก็มันช่วยไม่ได้คนมันชอบถึงจะชอบโดนว่าเป็นเด็กๆก็เถอะหมาย

"เอาโกโก้กับเค้กช็อกโกแลตก็แล้วกัน "

"กูเอาเค้กกล้วยกับเค้กสตอเบอรี่ เอามา 2 ชิ้นเลยนะ "ผมมองหน้าไอ้ไต้ฝุ่นแปลกๆไม่คิดว่า มันจะกินของแบบนี้เป็นด้วย

"กูเอาเค้กมิ้นต์"ผมพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์ ป้าเจ้าของร้านยิ้มให้ผมอย่างอารมณ์ดี

"เอาเค้กมิ้นเค้กกล้วยเค้กสตอเบอรี่เค้กช็อกโกแลต ส่วนของผมก็เป็นเค้กลูกพลับ เอา โกโก้ 1 แก้วแล้วก็เป็นน้ำเปล่านะครับ"ผมสั่งอย่างคล่องแคล่วเค้กลูกพลับเป็นเค้กที่ผมกินบ่อยที่สุดเพราะมันรสชาติหวานอมเปรี้ยวอร่อยมากร้านนี้ทำอร่อยที่สุด ๆ

"จ้า เดี๋ยวป้าไอ้ดอนไปเสริฟ"ผมพยักหน้ายิ้มให้ไอ้ดอนคือพนักงานเสิร์ฟของร้านป้าแก่เองเป็นลูกชายของแกนั่นแหละตอนนี้เรียนอยู่ประถมแล้วซนมากเลยชอบวิ่งมาเล่นกับผมบ่อยๆ

"แล้วเรื่องสอบแคลเอายังไงดี " พอตูดผมถึงเก้าอี้ปุ๊กไอ้ไต้ฝุ่นก็เป็นคนถามขึ้นมา

"เรามีเรียนของแกอีกทีวันมะรืน"พรุ่งนี้ผมมีเรียนทั้งเช้าคาบบ่ายมีเรียนสองวิชาพรุ่งนี้เลยมีเวลาว่างไม่มากแต่ก็น่าจะมีเวลาอ่านหนังสืออยู่ สงสัยพรุ่งนี้คงจะขอหยุดงานพี่เพทายอีกแล้ว....ตังค์...

"ถ้าเรื่องที่กำลังเรียนก็ไม่ได้ยากอะไรพวกมึงไปอ่านออกแบบเดียวก็ได้แล้ว"ผมบอกเพราะเพิ่งขึ้นปี 1 เรื่องที่เรียนเลยเป็นเรื่องที่เลยคล้ายๆเรียนตอนมอปลาย

"โถ่ มึงคิดว่าน้ำหน้าอย่างกูเก่งหรอ"ไอ้ชินมันทำหน้าเหมือนจะตายแต่ว่าตั้งแต่เปิดเทอมมาผมพึ่งเจอพวกมัน 2 คนตอนที่พวกมันขอเข้ากลุ่มนี้แหละพวกมันไปอยู่ไหนกันมา

"ว่าแต่พวกมึงอยู่ไหนกันทำไมตั้งแต่เปิดเทอมมากูไม่เคยเห็นพวกมึงเลย "

"นั้นดิ อย่างน้อยมันต้องเคยผ่านหูผ่านตาบ้างแหละแต่แกสองตัวนี่ไม่เห็นเลย "ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับฟ้า

"พวกกู 2 คนเป็นคนใต้กว่าจะมาถึงแล้วพวกกูก็เลยหลงทางนิดหน่อย มึงคิดดูแล้วกูเพิ่งเคยมาอยู่ในเมืองหลวงครั้งแรกมองไปทางไหนก็เจอแต่รถตึกอะไรก็ไม่รู้นักหนากว่ากูจะเข้าตึกวิศวะได้กูแทบจะเดินล้ม "ผมพยักหน้าเห็นด้วยมันก็จริงอย่างที่ไอ้ชินว่าแต่มองไม่ออกเลยว่าพวกมันเป็นคนใต้โดยเฉพาะไอ้ชินเพราะมันเป็นคนที่ผิวขาวมากถึงจะไม่ได้โอโม่แบบผมแต่มันก็อยู่ในโซนขาว แต่ถ้าเป็นไอ้ไต้ฝุ่นผมจะเชื่อสนิทเลยแหละ....

"เค้กได้แล้วครับพี่ไผ่คนสวยของผมมมมม "ก่อนที่เราจะได้พูดอะไรกันต่อเสียงเล็กแหลมของเด็กวัยประถมก็ดังแทรกขึ้นมาก่อนก่อนจะมาพร้อมกับร่างเล็กๆที่สูงไม่เกิน 140 แขนเล็กยกถาดเค้กหลากหลายหน้าตา

"ไอ้ดอนใครเป็นคนสวยของมึงกัน "ผมหันไปมองร่างเล็กดำๆของไอ้ดอนอย่างจิกกัด

"ไผ่ทำไมพูดไม่เพราะกับเด็กแบบนี้ "ฟ้าตีแขนผมเบาจนแดงเถือก ผมแอบซีดปากเบาๆผู้หญิงอะไรแรงช้างชะมัด

"ไอ้เด็กแก่นนี่ใครวะไอ้ไผ่"ไต้ฝุ่นใช้มือขยี้หัวยุ่งยุ่งของไอ้ดอนอย่างหมันเขี้ยว

"กระผมมีชื่อว่าดอนสุดหล่อเป็นลูกของเจ้าของร้านและเป็นพนักงานเสิร์ฟ อนาคตจะเป็นเจ้าบ่าวของพี่ไผ่ "ดอนแนะนำตัวเสียงใสมือเล็กๆวางถาดเค้กไว้บนโต๊ะ ผมตรบหัวมันไปโบกนึงจนหัวเล็กๆมันแทบจะกระแทกลงพื้น

"พี่ไผ่อะใจร้าย "มันทำหน้าบึ้งบูดก่อนจะกระแทกเท้าสะบัดหน้าเดินหนีไป ผมหัวเราะเสียงดังตามหลังปกติผมมาที่นี่ผมจะเจอมันบ่อยบ่อยไอ้นี่มันไม่ค่อยไปโรงเรียนหรอกชอบโดดเรียนมาช่วยแม่ขายของ ถ้าวันไหนผมมาแล้วไม่เจอมันนี่แปลกสุดๆ

"มึงนี่สนิทกับลูกเขานะ "ไอ้ชินมันพูดเสียงแซวๆแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมัน ก้มหน้าก้มตาจัดการเค้กตรงหน้า ผมจะซื้อเค้กไปฝากอีกคนดีไม่นะแต่หน้าตาอย่างที่เป็นไทยชอบกินของหวานๆแบบนี้หรอ...

"อิ่มชิบอร่อยโคตร"ไอ้ไต้ฝุ่นพูดลูบท้องไปด้วย

"แน่นอนอยู่แล้วร้านนี้กูมาประจำ"ผมบอกอย่างภูมิใจ ไม่มีอะไรดีไปกว่าอิ่ม!อร่อย!ถูก!

"แล้วมึงกลับยังไงไผ่ ให้ไปส่งไหม" ฟ้าหันมาถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร รอพี่เพทาย "ผมยิ้มหลังจากนั้นพวกเรา 4 คนก็แยกย้ายกันกลับบ้านยกเว้นผมคนเดียวที่กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้รอร่างสูง ระหว่างรอผมก็เปิดเกมในโทรศัพท์เล่นไปเรื่อย

"รอนานไหม"เสียงทักเขาอีกคนไม่ได้ทำให้ผมหันไปสนใจมือและตากำลังจดจ่ออยู่กับจอโทรศัพท์ตอนนี้ผมกำลังจัดการไอ้ซอมบี้อยู่

"ไผ่!"เสียงดังข้างหูทำให้ผมสะดุ้งจนโทรศัพท์เครื่องเก่ากระแทกลงบนโต๊ะน่าจอด

นิ่งสนิทจนผมใจไม่ดี ผมยกโทรศัพท์เครื่องเก่าที่ใช้มาจนถลอกหมดแล้วขึ้นมาประคองอย่างสุดหวง หน้าจอนิ่งสนิททำให้ผมกดปุ่มเปิดแต่ก็ไม่ติด ผมหน้าสลดกันทีเมื่อรู้ว่าเพื่อนยากได้จากไปแล้ว......ม่ายยยย

"พี่เพทายทำอะไรลงไปปปปป "น้ำตาผมไหลทันทีเมื่อรู้ว่าโทรศัพท์เพื่อนยากได้ทั้งเป็นที่เรียบร้อยแล้วแล้วแบบนี้ผมจะเอาเงินไหนไปซื้อ!!

"ก็เรียกไม่หันนี่ "พี่เพทายยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียนของผมไปถือ จับข้อมือผมเดินไปโรงรถระหว่างทางก็มีนักศึกษามองแต่อีกคนก็ไม่ได้สนใจ..เขินโว้ย!!

ระหว่างทางกลับบ้านพี่เพทายก็ไม่ได้พูดอะไรส่วนผมก็ก้มหน้าก้มตาพยายามเปิดโทรศัพท์เครื่องเก่าให้มันติดเผื่อมันจะมีปฏิหารเปิดติดขึ้นมา. แต่ก็ต้องถอนหายใจเมื่อพยายามเปิดเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ...ลาก่อนลูกรัก

ตอนนี้ผมกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้นอยู่ที่บ้าน สายตาจดจ่ออยู่กับหนังสือประมวลข้อความในหนังสือเข้าสมอง แรงยุกยิกที่กำลังรบกวนผมอยู่แถวๆเอว ลมหายใจร้อนเป่าอยู่ข้างลำคอทำเอาสติสตางค์ผมแตกกระเจิง

ผมพยายามสนใจตัวหนังสือตรงหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอีกคนที่กำลังเป็นมือปลาหมึกคอยก่อกวนบริเวณเอวผมอยู่ ผมนับ 1-10 ในใจหายใจเข้าหายใจออกช้าๆผมจะไม่หลงมัวเมาในกามารมณ์ที่อีกคนพยายามล่อลวงเด็ดขาด...หนังสือหน้าแล้วหน้าเล่าถูกเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว มืออีกข้างกำลังจดข้อความสำคัญในหนังสือส่วนตาก็อ่าน....สติสตางค์ผมแตกกระเจิงทันทีเมื่อสัมผัสผิวลิ้นร้อนที่กำลังดูดเลียลำคอผมอยู่จนทำเอาขนทั้งกายลุกพรึบ

"ไอ้พี่เพทายหยุดเดี๋ยวนี้นะไม่เห็นหรอผมกำลังอ่านหนังสืออยู่ "ผมละมือจากหนังสือตรงหน้าก่อนจะหันหลังกลับไปมองอีกคนร่างสูง

"แป๊บเดียวเองไม่ได้หรอไม่ได้สอบพรุ่งนี้ซะหน่อย" มือหนากอดเอวผมก่อนจะใช้คางเกยบนไหล่ผมเสียงทุ้มพูดกระซิบข้างหูอย่างออดอ้อน

"ไม่ได้พรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้าด้วย วันนี้อุตส่าห์หยุดทำงานผมต้องอ่านให้เต็มที่สิ "ผมถอนหายใจพลางพูดอธิบาย

"นิดหน่อย"อีกคนพูดเสียงเบา

"ไม่ได้ก็คือไม่ได้พี่เพทายไปเลยอย่ามากวนผมนะผมไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ "ผมบอกอีกคนเสียงแข็ง

ร่างสูงลุกขึ้นหันหลังเดินไปที่เตียงนอนล้มตัวนอนดึงผ้าห่มจนคุมตัวมิด งอน!? นี่คืออาการงอนใช่ไหม!? งอนโดยการคลุมโปงประท้วงหรอ ผมไม่รู้ว่าผมควรไปง้อหรือต้องทำอะไรก่อนดีเพราะตอนนี้ผมรู้สึกทั้งสงสารและขำ....