ทะลวงกามสามผัว

ทะลวงกามสามผัว (6P)                             ผู้​เขียน กาสะลอง ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​ หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ ………. นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์ ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง *เราเตือนท่านแล้ว* ทะลวงกาม ส-า-ม-ผั-ว (6P)         พุทธศักราช 2562         ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ในหุบเขาของจังหวัดจันทบุรี         “ว้าย… ช่วยด้วย… ”         ‘พิมพิศร์’ ตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ เมื่อหล่อนชะโงกใบหน้าออกมาจากประตูบ้านแล้วเห็นนายบุญเลิศผู้เป็นบิดากำลังโดนชายฉกรรจ์สองคนลากออกไปจากม้าหินอ่อนที่กำลังนั่งดื่มสุราอยู่หน้าบ้าน         “ช่วยด้วยค่ะ… ช่วยด้วย พวกแกจะทำอะไรพ่อฉัน”         เสียงร้องของสาวน้อยทำให้ผู้คนที่อาศัยอยู่ในห้องเช่าติดกัน พากันออกมามองด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าช่วย ทำให้สาวน้อยรีบคว้าไม้กวาดที่พอหยิบฉวยเอามาได้ เดินลิ่วๆ ตรงเข้าไปหาผู้ชายหน้าเหี้ยมตัวใหญ่สองคนที่กำลังกระชากคอเสื้อของบิดาหล่อน         พลั่ก…         กำปั้นของหนึ่งในชายฉกรรจ์อัดเข้าใส่ท้องนายบุญเลิศจนตัวงอ ร่างทรุดร่วงลงไปกองกับพื้น  “มึงปล่อยพ่อกูนะ… ” หญิงสาวเงื้อไม้กวาด ก่อนจะต้องเงื้อค้าง ไม้กวาดหลุดลงจากมือเมื่อชายอีกคนควักปืนออกมาจี้ศีรษะของนายบุญเลิศ “ฮือๆ… อย่าทำอะไรผัวฉันเลยนะ” นางชบาที่วิ่งหน้าตื่นออกมาจากบ้านลนลาน รีบก้มลงกราบแทบเท้าชายที่กำลังเอาปืนจ่อหัวสามีของหล่อน “วันนี้ฉันยังไม่มี… ขอผัดไปอีกสัปดาห์ได้ไหมจ๊ะพ่อคุณ… ขอเวลาอีกเจ็ดวันฉันจะหาเงินมาคืนให้” นางชบากล่าวทั้งเสียงสะอื้น แววตาตื่นกลัว ไม่คิดว่าเจ้าหนี้จะทำรุนแรงถึงเพียงนี้ “ถ้าจะผัดผ่อนงั้นคงต้องถามนาย… ” ไอ้คนที่ถือปืนอยู่ในมือเหลือบมองไปยังรถเบนซ์สีดำคันใหญ่ติดฟิล์มสีดำทึบรอบคัน จอดรออยู่ริมทาง “นาย… นายของพวกแก… ไหน” พิมพิศร์เหลือบมองไปยังถนน รีบวิ่งตรงไปยังรถเบนซ์สีดำที่จอดนิ่งอยู่ริมทาง “นายจ๋า… เมตตาด้วยเถอะ อย่าทำอะไรพ่อหนูเลยนะคะ… ” ร่างเล็กที่ยืนยกมือไหว้ปลกๆ และทรวดทรงของเด็กสาวที่ดูเอิบอิ่มไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง ทำให้ผู้ที่ถูกเรียกว่า ‘นาย’ ต้องลดกระจกสีดำลงมาเพราะความสะสวยสะดุดตาของหล่อน “นาย… อย่าทำร้ายพ่อหนูเลยนะจ๊ะ ขอเวลาอีกเจ็ดวันนะจ๊ะ… หนูกับแม่จะหาเงินมาใช้หนี้คืนให้นายทุกบาททุกสตางค์” หญิงสาววิงวอนทั้งน้ำตา ก่อนที่ประตูรถจะถูกผลักออกมาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของ ‘คมกริช’ ชายผู้เป็นเจ้าหนี้ที่เมื่อก่อนเป็นผู้มีอิทธิพลอยู่ทางภาคเหนือ ทำให้ได้นาม ‘พ่อเลี้ยง’ ติดมาจนถึงทุกวันนี้ แม้เขาจะสวมแว่นตาดำ หากสาวน้อยก็รับรู้ได้ถึงรัศมีของความโหดเหี้ยมในดวงหน้าที่แม้จะหล่อเหลาสะดุดตา หากก็มีประกายของความ ‘ไม่ธรรมดา’ ที่หล่อนสัมผัสได้ “แล้วคิดว่าภายในเจ็ดวัน… ครอบครัวเธอจะมีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้ใช่ไหม… หึๆ” เจ้าหนี้เหยียดยิ้มอย่างดูแคลนความจน เหลือบตามองมายังห้องเช่าขนาดเท่ารังหนูของครอบครัวหล่อนด้วยความสมเพช “คือ… ” นางชบานิ่งอึ้ง เจอคำถามนี้เข้าไปก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก ด้วยอันที่จริงหล่อนก็มืดแปดด้าน ระยะเวลาเพียงเจ็ดวันจะไปหาเงินห้าหมื่นมาจากไหน? “งั้นฉันมีข้อแลกเปลี่ยน… เอาเป็นว่าฉันจะเอาตัวนังนี่ไปอยู่ด้วยสามวันแทนการชดใช้หนี้” คมกริชคว้าข้อมือของพิมพิศร์ “ว้าย… ไม่นะ อย่าเอาลูกสาวฉันไปนะนาย” นางชบาตกใจสุดขีด ใบหน้าของหล่อนซีดเผือด ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะพลิกผันเป็นแบบนี้ “แม่… ไม่เป็นไร หนูจะไปกับเขา… ขอแค่เขาไม่ทำร้ายพ่อแล้วยอมยกหนี้ให้… อะไรหนูยอมทั้งนั้น” พิมพิศร์ทำใจดีสู้เสือ หล่อนไม่ดิ้นรนขัดขืน ยอมจำนนกับมือใหญ่ของเจ้าหนี้ใจร้ายที่บีบข้อมือน้อยๆ ของหล่อนเอาไว้แน่นจนเป็นรอยแดง “ตกลงกันได้แบบนี้ก็ดี… งั้นเอาเป็นว่าฉันจะกักตัวลูกสาวเธอไว้สามวันเพื่อแลกกับหนี้ก้อนนี้” คมกริชเอื้อมมืออีกข้างมาเปิดประตูรถพร้อมกับผลักร่างน้อยๆ เข้าไปด้านใน “ไอ้เรือง… ไอ้เดช… กลับโว้ย” คมกริชตะโกนแล้วเข้าไปนั่งในรถคู่กับร่างน้อยๆ ของพิมพิศร์ที่กลัวจนตัวสั่น ไอ้เรืองขึ้นมานั่งในตำแหน่งสารถี ไอ้เดชรีบเข้ามานั่งข้างๆ ปิดประตูรถแล้วขับออกมา ทิ้งนางชบาที่ยืนร้องไห้ฟูมฟายไว้เบื้องหลัง  พิมพิศร์มองภาพของมารดาจากกระจกมองหลัง กระทั่งลับจากสายตา ในขณะที่รถกำลังแล่นออกมาสู่ถนนใหญ่ หญิงสาวกำลังจะกดโทรศัพท์มือถือ แต่โดนคนตัวใหญ่ที่นั่งเคียงข้างคว้าโทรศัพท์เอาไว้เสียก่อนจะทันได้โทร “จะโทรไปไหน” คมกริชถามเสียงเหี้ยม “นายจ๋า… หนูขอโทรหาแม่” พิมพิศร์วิงวอนเสียงอ่อน คมกริชครุ่นคิดชั่วอึดใจสั้นๆ… ก่อนจะคืนโทรศัพท์ให้หล่อน “อย่าคุยนานนะ” กำชับเสียงดุ เงี่ยหูรอฟัง “ค่ะ… ” พิมพิศร์รีบโทรหาแม่ “แม่จ๋า… ไม่ต้องห่วงนะแม่… ” พิมพิศร์กล่าวลามารดาเพียงสั้นๆ “พวกมันทำอะไรหนูหรือเปล่า” นางชบาละล่ำละลักถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่ค่ะแม่… ” หญิงสาวรีบตอบเพื่อให้มารดาสบายใจ ทั้งที่ในใจหวาดกลัวจนเหงื่อชุ่มอยู่ใต้ฝ่ามือ “แม่ขอโทษนะลูก… ฮือๆ… ” นางชบากล่าวทั้งเสียงสะอื้น ทั้งที่แสนเป็นห่วงลูกสาว หากแต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดเหลือไว้ให้หล่อน นอกจากทำตามข้อเสนอของเจ้าหนี้ที่ยื่นข้อ