ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา คงตั้งแต่เหมราชตีรถเข้าเขตจังหวัดลำปาง เหลืออีกหลายกิโลทีเดียวกว่าจะถึงตัวจังหวัดเชียงใหม่ ทำให้พ่อเลี้ยงเหมรู้สึกเป็นกังวลใจ เพราะต้องคอยระมัดระวังการบังคับพวงมาลัยมากกว่าเก่า เมื่อเกิดความลื่นของพื้นถนน บวกกับเม็ดฝนที่ตกลงมาหนาตาทำให้การมองเห็นนั้นมีอุปสรรคไม่ใช่น้อย
“เราคงต้องหาที่พักรถเสียก่อน ขืนขับต่อไปคงได้เกิดอุบัติเหตุตายกันพอดี”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ”
รุ่งรดาเห็นด้วยเธอจึงยืดตัวนั่งหลังตรง ส่งสายตาสอดส่อง หวังช่วยเขามองหาริมทางที่พอจะจอดพักรถได้ เนื่องจากตัวเองนั้นได้นอนพักอยู่หลายชั่วโมง เลยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาก เรี่ยวแรงที่ถูกคนแรงม้าสูบจนหมดเริ่มฟื้นตัวเต็มที่
“ตรงนั้นไงคะคุณเหม มีบ้านคนอยู่ด้วย” นับว่าโชคดีอยู่ทีเดียวที่ยังพอมีบ้านคนให้พักหลบพายุฝน
“อืม...น่าจะเป็นบ้านร้างเสียมากกว่า ทั้งเก่าทั้งโทรมเสียขนาดนั้น” เหมราชออกความเห็นตอนเขา
