ปัง ปัง ปัง!!! กรี๊ดดดด! “รดาก้มหัวลงเร็ว” เสียงกระสุนสามนัดวิ่งผ่านอากาศเฉียดกระจกรถด้านข้างของพ่อเลี้ยงเหมไปอย่างหวุดหวิด เม็ดกระสุนนั้นกระทบดินฟุ้งกระจาย เหมราชรีบยื่นมือดันร่างบางให้ก้มศีรษะลงต่ำกว่าเดิม ส่วนมืออีกข้างของเขาบังคับพวงมาลัยอย่างมั่นคง เร่งเหยียบคันเร่งรถยนต์ด้วยความเร็วสูง สีหน้าหล่อเหลาเครียดขรึม เขาประมาทจนเกินไป ที่ไม่ทันคิดถึงเรื่องความปลอดภัยระหว่างการขับรถขึ้นเหนือด้วยตัวเอง ไม่แน่ใจมันเป็นโจรดักปล้นธรรมดา หรือถูกใครส่งมาเพื่อดักทำร้ายเขากันแน่ “บ้าฉิบ!” พ่อเลี้ยงสบถเสียงกร้าว นึกโมโหตัวเองนักที่ดันประมาทจนเกิดเรื่องขึ้นจนได้ รุ่งรดาเองรีบหลับตาปี๋ เอามือปิดหูทั้งสองข้างด้วยเป็นคนไม่ชอบเสียงดังเป็นทุนเดิม ร่างน้อยนั้นสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด เพราะนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ ที่เจอเหตุการณ์ลุ่นระทึกด้วยตัวเอง เหมราชรู้สึกสงสารจับใจ อยากดึงเจ้าห