นักฆ่า​ล่า(รัก)​เธอ

ได้โปรดช่วยหนูที

"คุณเป็นคนเดียวที่ช่วยยัยหนูได้"

"ทำไมถึงคิดว่าผมช่วยเธอได้"

"มีแค่คุณ"

"เห้อ..." ไซลอนถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพราะสิ่งที่ได้รับมามันไม่ง่ายเลยสักนิด เขามองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึก ไม่เคยรับงานไหนแล้วลำบากใจเท่านี้มาก่อน

"เป็นอะไร"

"เปล่า"

"แล้วถอนหายใจทำไม"

"มีงานใหม่มาให้ทำ"

"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ"

"มันก็ดีแต่..."

"ทำไม" ไซลอนเล่าถึงเรื่องที่ตัวเองกำลังเครียดอยู่ตอนนี้ให้น้องสาวในนามฟัง ทว่าครั้งนี้มันไม่เหมือนกับทุกครั้ง

"ขอดูหน้าเธอได้ไหม" ควีนขอดูหน้าคนที่ทำให้พี่ชายเธอเครียดได้ขนาดนี้ ไซลอนนำภาพถ่ายมาให้หญิงสาวดู

"สวยใช้ได้นะเนี่ย"

"งั้น ๆ"

"ระวังตกหลุมรักเด็กมันก็แล้วกัน"

"ไม่มีทาง"

"หึ"

"จะไปไหน"

"โตแล้ว" นั่นหมายความว่าไม่ต้องมาอยากรู้ว่าเขาจะไปไหน

"กับฉันพี่ดูเย็นชานะ ทีกับสาวพร้อมบอกทุกเรื่อง"

"อย่ามารู้ดี"

"จะเอาเธอไปไว้ไหนล่ะ ในใจหรือบ้านหลังนั้น"

"ในป่า" พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไปทันที ไม่ปล่อยให้หญิงสาวอีกคนได้พูดต่อ ไซลอนพาตัวเองขึ้นมานั่งบนรถก่อนจะต่อสายหาใครบางคนที่เขากำลังจะไปเจอ

ตู๊ด ตู๊ด

(สวัสดีค่ะ)

"ทำอะไรอยู่"

(ใครคะ)

"ว่างไหม"

(ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ)

"ลืมกันซะแล้ว" เขาว่าให้คนในสาย เพิ่งแยกกันเมื่อวานนี่เอง ทว่าวันนี้หญิงสาวกลับลืมเขาไปซะแล้ว

(หนูไม่รู้จักขอวางนะคะ)

"อะไรกันเด็กคนนี้" ปลายสายที่กำลังจะวางสายเป็นต้องชะงักมือเมื่อไซลอนแทรกขึ้น โนร่านิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

(คุณ!) ก็ว่าทำไมเธอคุ้นเสียงเขาจัง พยายามนึกเท่าไหร่แต่ก็นึกไม่ออก ว่าแต่เขาได้เบอร์มือถือเธอมาได้ยังไง

"นึกว่าจำไม่ได้"

(คุณเอาเบอร์ฉันมาจากไหน)

"ก็บอกว่าให้แทนตัวเองว่าหนู"

(ก็ฉันตกใจ)

"สรุปว่างไหม"

(มีอะไรหรือเปล่าคะ)

"ตอบ"

(หนูกำลังจะไปข้างนอกค่ะ) แม่เลี้ยงสั่งให้เธอไปช่วยน้องสาวถือของที่ห้าง เธอไม่สามารถปฏิเสธได้จำต้องไปเดินเป็นคนรับใช้ให้กับน้องสาวต่างแม่

"โอเค เจอกัน"

(เดี๋ยวสิคุณ!) สายถูกตัดไปก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร เขารู้หรือไงว่าเธอจะไปที่ไหน โนร่าเลิกสนใจ เธอเก็บมือถือใส่กระเป๋าก่อนจะออกไปหาน้องสาวต่างแม่ที่รออยู่ข้างนอก

ตึก

ตึก

"กว่าจะโผล่หัวมาได้นะย๊ะ" เมื่อมาถึงผู้เป็นน้องก็แว้ดใส่เธอทันที

"ไปกันเลยไหม"

"รอให้ใครมาตัดริบบิ้นล่ะ"

"พี่พูดดี ๆ พะแพง"

"แล้วไง?" โนร่าถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ เธอเลิกเถียงแล้วเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน ทว่า...

"แกจะทำอะไร"

"ก็ขึ้นรถไง"

"ฉันไม่นั่งรถกับขี้ข้า"

"แล้วจะให้พี่ไปยังไง"

"นั่นมันเรื่องของแก" พะแพงทำหน้าตารังเกียจโนร่า เธอเอาสเปรย์ฆ่าเชื้อมาฉีดใส่ตัวโนร่าก่อนจะเบะปากใส่แล้วขึ้นไปนั่งบนรถ โนร่ามองรถยนต์ขับออกจากบ้านไป ได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่ตัวเองจะหลุดพันไปจากตรงนี้สักที มีอีกเหตุผลหนึ่งที่รั้งเธอไว้ไม่ให้ไปไหน...นั่นก็คือแม่นมของเธอ ท่านดูแลเธอและคุณหญิงคนเก่าตั้งแต่ยังเป็นสาว หากท่านจะทิ้งไปโดยที่คุณหนูยังคงถูกกระทำอยู่แบบนี้ก็ขออยู่เคียงข้างหญิงสาวดีกว่า สุดท้ายโนร่าก็ต้องเดินไปขึ้นรถโดยสารที่หน้าหมู่บ้านของเธอ ร้อนก็ร้อนทั้งยังต้องรีบไปให้ทันอีก ไม่งั้นเธออาจโดนเหมือนครั้งที่แล้ว

ณ ห้างสรรพสินค้า

ตึกตึก ๆ

โนร่าวิ่งเข้าห้างมาด้วยอาการเหนื่อยหอบ รถจอดอยู่อีกฟากของถนนทำให้เธอต้องขึ้นสะพานลอยข้ามมาอีกฝั่ง ดวงตากลมโตกวาดมองหาคนที่นำหน้ามาก่อนหน้านี้ ในที่สุดเธอก็เจอพะแพง เท้าเล็กรีบสาวยาว ๆ ไปหาอีกคนทันที

"พะแพง"

"มาช้า! มัวแต่อ่อยผู้ชายอยู่หรือไง" เมื่อมาถึงพะแพงก็ต่อว่าเธอทันที ทั้งที่ตัวเธอเองก็เพิ่งมาถึงเช่นกัน...

"จะซื้อเสื้อผ้าอีกแล้วเหรอ" เมื่อวานเธอก็เพิ่งซื้อไปเอง ห้องเธอตอนนี้แทบจะไม่มีที่ให้เก็บแล้ว

"อย่าเสือกได้ป่ะ"

"...." โนร่าเลือกจะไม่โต้ตอบ เพราะรู้จักนิสัยอีกคนดี หากเธอเถียงกลับไปคงได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน แต่ในขณะนั้นเอง...

พรึ่บ ซ่า!!

"กรี๊ดด!!" เสียงกรีดร้องเรียกความสนใจจากผู้คนให้หันมามอง พะแพงก้มดูชุดเกาะอกสีขาวที่เปื้อนน้ำแดงจากเด็กน้อยที่วิ่งเข้ามาชนเธอจนทำให้เนื้อตัวเปียกไปหมด

"พะแพงใจเย็นก่อนนะ"

"ใจเย็นกับป้าแกน่ะสิอีบ้า!" ผู้คนเริ่มให้ความสนใจมากขึ้น

"เดี๋ยวพี่ไปหาชุดให้รอก่อน"

"ไม่ต้อง!" โนร่าทำหน้าไม่เข้าใจ พะแพงจะห้ามเธอทำไมในเมื่อชุดเธอตอนนี้มันแดงไปหมด แต่ใครจะคิดว่าน้องสาวต่างแม่เธอจะกล้าทำเรื่องต่อจากนี้

"เอาของแกมาให้ฉัน" พะแพงเข้าไปกระชากดึงเอาเสื้อที่โนร่าสวมใส่อยู่โดยไม่แคร์สายตาผู้คนที่กำลังมองมาที่ทั้งสอง

"ไม่ได้นะพะแพง" ถ้าพะแพงเอาไปแล้วเธอล่ะ เธอจะใส่อะไร

"เอาของแกมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"พะแพงพี่ขอล่ะ" โนร่าเอ่ยเสียงสั่นพร้อมจับเสื้อตัวเองเอาไว้ ทว่า...

แคว่ก!!

พรึ่บ ตัวโนร่าถูกดึงให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดด้วยฝีมือของใครบางคน ใบหน้าของเธอซบเข้าที่อกแกร่ง น้ำตารินไหลอาบแก้มอย่างอัดอั้นไม่อยู่อีกต่อไป กี่ครั้งแล้วที่อีกคนทำแบบนี้กับเธอต่อหน้าคนนับร้อย พะแพงเป็นต้องตกใจเมื่อสบตาเข้ากับร่างสูงตรงหน้า หล่อคำเดียวเท่านั้นที่อยู่ในหัวเธอตอนนี้

"เอ่อ.." เธอมีท่าทีเขินอายเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังมองเธอเช่นเดียวกัน

"อยากให้ฉันช่วยไหม" เขาเอ่ยขึ้นเสียงนิ่งเรียบ พะแพงยิ้มหวานพร้อมกับอ้าปากกำลังจะพูด

"ได้สะ.." ทว่า...

"ไม่ใช่เธอ...ว่าไงโนร่า" เขาตอกหน้าอีกคนทำเธอหุบยิ้มแทบไม่ทัน ก่อนที่ใบหน้าดูดีนั้นจะก้มมองถามคนในอ้อมกอดที่เอาแต่สะอื้นไห้ไม่มีเสียง

"ฮึก~" เธอเหนื่อยเหลือเกิน ทำไมแม่ถึงไม่เอาเธอไปอยู่ด้วยให้มันจบ ๆ ไปเลย

"ฉันจะถามเธออีกครั้ง"

"...."

"อยากไปจากที่นี่ไหม"

"หนูไม่มีเงินพอที่จะไปเริ่มต้นใหม่หรอกค่ะ..ฮึก!"

"แค่ตอบโนร่า" แค่เธอตอบมาเขาก็พร้อมที่จะพาเดินออกไปได้อย่างสวย ๆ

"ฉัน..."

"อ้อ...คงเป็นผัวแกสินะอีโนร่า อีร่าน" พะแพงต่อว่าโนร่าน้ำเสียงเย้ยหยัน สายตาดูถูกเหยียดหยาม

"แม่ไม่เคยสอนเรื่องมารยาทเหรอ?" ไซลอนเลิกคิ้วถามพะแพงที่ยืนมองโนร่าด้วยความอิจฉา ไม่คิดว่าพี่สาวต่างแม่จะมีผู้ชายหล่อเหลามาพัวพัน แต่เสียดายที่ผู้ชายตรงหน้าเธอโง่เขลาไปหน่อยที่มาคว้าเอาพี่สาวไร้แม่ของเธออย่างโนร่าไปควง

"อยากให้ใครไปด้วยชี้มาเลย" ไซลอนรู้ว่าที่เธอไม่ยอมหนีไปเพราะอะไร

"คุณจะช่วยหนูจริง ๆ ใช่ไหม" เขาจะไม่โกหกเธอใช่ไหม

"ตอบมาสิ"

"...ได้โปรดช่วยหนูที ฮึก!"

"หึหึ ได้สิเด็กดี"