เสน่หานารี

บทที่5

ชายหนุ่มอุ้มร่างอ่อนแรงซึ่งกำลังหลับสนิทก้าวขาเข้ามาภายในบ้านพักตากอากาศหลังใหญ่ซึ่งเป็นหลังสุดท้ายอยู่ห่างออกไปจากหลังอื่น ๆ ร่างของปลายฟ้าซึ่งกำลังหลับสนิทถูกวางลงบนเตียงนอนหลังใหญ่ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

"ไปตามสืบมาว่าคนพวกนั้นเป็นคนของใคร"

"ได้ครับนาย"ลูกน้องคนสนิทเดินออกไปจากห้องนอนปล่อยให้เจ้านายได้มีเวลาเป็นส่วนตัว

ทิศเหนือไม่ชอบความวุ่นวายแม้เขาจะเป็นนักธุรกิจมีกิจการมากมายแต่ก็ใช่ว่าจะมีใครพบเห็นเขาตามสื่อต่าง ๆ ได้โดยง่าย บ้านพักตากอากาศหลังนี้ไม่มีแม้แต่แม่บ้านประจำ จะมีก็เพียงแค่ผู้คนละแวกนี้ที่เขาไว้ใจจ้างให้มาทำความสะอาดก่อนที่เขาจะเข้ามาพักก็เท่านั้น

หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานมาตลอดทั้งปีทิศเหนือซึ่งเลือกจะมาพักผ่อนยังบ้านหลังนี้อยู่เป็นประจำ ซึ่งบ้านพักตากอากาศหลังนี้ให้ความเป็นส่วนตัวไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวาย บริเวณรอบบ้านหลังใหญ่เต็มไปด้วยชายชุดดำ ด้านหน้าของตัวบ้านอยู่ติดกับชายหาดสีขาวถัดออกไปเป็นท้องทะเลอันกว้างใหญ่ บริเวณหน้าบ้านมีต้นไม้ให้ความร่มรื่นบรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดเหมาะสมสำหรับการมาพักผ่อนของทิศเหนือในทุก ๆ ครั้งอย่างเช่นครั้งนี้

ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทที่คลุมร่างสวยของปลายฟ้าออกให้เหลือเพียงแต่ชุดนอนของเธอ เขาจัดให้เธออยู่ในท่านอนที่สบายก่อนชายหนุ่มจะเดินออกไปปล่อยให้เธอได้พักผ่อน

"แน่ใจแล้วใช่ไหมว่ามันตายแน่"

"ครับ ผมสองคนเป็นคนอุ้มแล้วก็โยนมันลงหน้าผากับมือ ไม่มีทางรอดแน่นอนครับคุณนับดาว"

"พวกแกสี่คนทำงานดีมาก"แววตาดุร้ายเคลือบด้วยความดีใจเมื่อเสี้ยนหนามที่แทงใจเธอกับแม่มาตลอดหลายปีได้ตายไป

นับดาวเดินยิ้มกริ่มไปหาแฟนหนุ่ม ฝ่ามือเรียวสวยรับแก้วไวน์จากชายคนรักก่อนทั้งคู่จะนั่งลงบนโซฟา สีหน้าและแววตาของนับดาวแสดงออกมาถึงความดีใจอย่างปิดบังไม่มิด

"วันนี้เป็นวันที่นับมีความสุขมากที่สุดเลยค่ะแทน"

"ผมดีใจนะครับที่นับมีความสุข"

"ขอบคุณนะคะที่คุณคอยช่วยเหลือนับทุกอย่าง"

"ครับที่รัก"

กริ่ง

แก้วไวน์ทรงสวยกระทบกันจนเกิดเสียง รสชาติของไวน์ราคาแพงในวันนี้มันชั่งหวานจับใจของคนทั้งสอง

"นับอย่าลืมนะครับเรื่องที่เคยสัญญาเอาไว้กับผมนะครับ ว่าถ้าหากผมช่วยคุณกำจัดนางนั่นให้พ้นทางไปแล้วคุณจะช่วยพูดให้พ่อของคุณร่วมลงทุนกับบริษัทของผม"นับดาวยิ้มหวานส่งไปให้แฟนหนุ่ม

"แน่นอนอยู่แล้วค่ะ กลับจากที่นี่เมื่อไหร่นับจะช่วยพูดกับคุณพ่อให้แทนไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ"

"ครับ นับของแทนน่ารักที่สุดในโลกเลย"ทั้งคู่ดื่มด่ำอยู่กับความสุขในชั่วขณะนั้น ค่ำคืนอันแสนหวานของทั้งสองร้อนแรงด้วยเปลวไฟสวาทหลังจากเรื่องทุกอย่างบรรลุเป้าหมาย

เช้าอันแสนสดใส

แสดงแดดแรกของวันส่องเข้ามาภายในห้องนอนในโทนสีขาวทำให้หญิงสาวซึ่งได้รับการพักผ่อนมาตลอดทั้งคืนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ปลายฟ้าดันกายลุกขึ้นนั่งเธอกวาดสายตามองไปทั่วห้องนอน

หญิงสาวก้าวขาลงจากเตียงด้วยความระมัดระวังเธอจัดการเก็บที่นอนให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ

แกร๊ก

คล้อยหลังหญิงสาวเดินเข้าไปในห้องน้ำได้เพียงไม่นานประตูบานใหญ่ก็ถูกผลักเข้ามา แววตาเรียบนิ่งจ้องมองไปยังบนเตียงนอนซึ่งตอนนี้กลับว่างเปล่า เสียงสายน้ำตกกระทบพื้นดังขึ้นมาจากทางห้องน้ำ

ร่างสูงใหญ่ในชุดไพรเวทดูดีมีสไตล์เดินเข้าไปนั่งบนเตียงนอนเพื่อรอเวลาให้คนในห้องน้ำเดินออกมา

แกร๊ก

เวลาผ่านไปไม่นานเท่าไหร่นัก ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกดึงดูดความสนใจให้ทิศเหนือหันไปมอง ร่างขาวผ่องของปลายฟ้าเดินออกมาในสภาพมีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กคลุมกายแค่เพียงผืนเดียว เพราะเมื่อครู่เธอเผลอทำชุดนอนเปียกน้ำจนไม่สามารถนำกลับมาใส่ใหม่ได้อีกทั้งก็ยังไม่มีชุดชั้นในให้สวมใส่จึงทำให้เธอต้องเดินออกมาทั้งที่อยู่ในสภาพแบบนี้

"คะ...คุณ"ปลายฟ้ารีบก้มหน้าเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่บนเตียง ชายร่างสูงใหญ่คือคนที่ช่วยเหลือชีวิตของเธอเอาไว้เมื่อคืนนี้

ทิศเหนือไล่สายตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยแววตายากจะคาดเดา

"คะ...คือว่าดิฉันขอโทษนะคะที่"

"ไม่เป็นอะไร"

"..."

"เดี๋ยวจะมีคนเอาเสื้อผ้ามาให้ ในระหว่างนี้ก็อยู่กันแบบนี้ไปก่อนก็แล้วกัน"

"ขอบคุณนะคะ"เธอไม่รู้จะชอบคุณหรือจะตอบแทนผู้ชายตรงหน้ายังไงดี เขาใจดีช่วยชีวิตของเธอเอาไว้ถ้าหากไม่ได้เขาช่วยตอนนี้เธอก็คงถูกคนของน้องสาวต่างมารดาจับโยนลงหน้าผาไปเสียแล้ว

"มีอะไรอยากจะเล่าไหม"ทิศเหนือเปิดปากถามพลางใช้สายตาไล่มองร่างของปลายฟ้าเดินไปนั่งตรงโซฟาซึ่งเวลาเธอนั่งมันทำให้ผ้าเช็ดตัวผืนบางร่อนขึ้นจนเห็นโคนขาขาว ๆ

"แล้วคุณอยากรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับฟ้าบ้างคะ"ปลายฟ้ากลั้นหายใจถามชายหนุ่มกลับไป

"ก็ไม่รู้สิ แล้วแต่เธอจะเล่าออกมา"ชายหนุ่มยังคงถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชาทำเอาคนฟังอย่างปลายฟ้าหนาวเหน็บถึงขั้วหัวใจ

"ฟ้าถูกปองร้ายจากน้องสาวต่างแม่ค่ะ"สุดท้ายแล้วปลายฟ้าก็เลือกที่จะเล่าความจริงให้ผู้ช่วยชีวิตได้ฟัง เพราะสิ่งที่นับดาวได้คิดและกระทำต่อเธอมันรุนแรงเกินไปจนทำให้เธอไม่กล้าที่จะกลับเข้าไปในบ้านหลังนั้นอีก

แรงแค้นด้วยความเกลียดชังของสองแม่ลูกคู่นั้นเธอไม่สามารถต้านมันได้ เธอต้องทุกข์ทนรองรับความเกลียดชังตั้งแต่เด็กน้อยจนเติบใหญ่ ความแค้นของสองแม่ลูกนั่นมันคงจะถึงขีดสุดจึงทำให้ทั้งสองคิดจะวางแผนฆ่าเธอ

"เธอกำลังจะบอกฉันว่าน้องสาวแท้ ๆ ของเธอวางแผนกำจัดเธออย่างนั้นเหรอ"

"ค่ะ"ปลายฟ้าตอบรับพร้อมกับพยักหน้า

"อันที่จริงแล้วฟ้าเป็นลูกเมียน้อย ถึงจะมีศักดิ์เป็นพี่สาวแต่ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถลบคำว่าลูกเมียน้อยให้ออกไปจากตัวของฟ้าไม่ได้อยู่ดี"เธอก้มหน้าพูดออกมาทั้งน้ำตาเพราะสิ่งที่พูดออกไปทั้งหมดมันเป็นความจริงที่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

ชายหนุ่มพยักหน้าทำความเข้าใจเรื่องที่เธอเล่ามาทั้งหมดมันตรงกับที่เขาได้รับฟังคำสารภาพของชายทั้งสี่คนและมันก็ตรงกับข้อมูลที่เขาสั่งให้ลูกน้องของตัวเองไปสืบมา

ผู้หญิงตรงหน้าของเขาถือว่าเธอเป็นคนที่น่าสงสารพอสมควร ตัวคนเดียวมีแต่คนคิดจะทำร้ายถ้าหากไม่ได้เขาช่วยชีวิตเอาไว้ตอนนี้เธอก็คงไม่มีลมหายใจมานั่งอยู่ตรงนี้

"แล้วคิดเอาไว้แล้วหรือยังว่าจากนี้จะทำยังไงกับชีวิตของตัวเองต่อไป"

"ฟ้าเองก็ยังไม่รู้เลยค่ะว่าจะต้องทำยังไง"

"ไม่มีญาติที่ไหนเลยเหรอ"

"ไม่ค่ะ ตั้งแต่จำความได้ฟ้าก็อาศัยอยู่ที่บ้านหลังนั้นมาโดยตลอด"ปลายฟ้าก้มหน้าพูดความจริงต่อไป ถ้าหากเธอเดินออกจากที่นี่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะไปอยู่ที่ไหน ญาติก็ไม่มีเพื่อนสมัยเรียนก็แยกย้ายไปคนละทิศละทางไร้ที่พึ่งพาได้ แม้แต่เงินติดตัวในตอนนี้ก็ไม่มีสักบาทที่จะออกไปเช่าห้องอยู่อาศัย ส่วนเรื่องที่จะให้เธอเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังใหญ่เธอก็คงจะไม่กลับเข้าไป ในเมื่อคนพวกนั้นอยากจะให้เธอหายไปเธอก็จะหายไปตามความต้องการของพวกเขา

"ในเมื่อญาติก็ไม่มี จะกลับเข้าไปในบ้านหลังนั้นก็ไม่ได้แล้วเธอจะทำยังไง"

"คือว่าฟ้า"เธอก้มหน้าคิดหนัก ตอนนี้เธอไม่มีอะไรติดตัวเลยสักนิดแม้แต่เงินจะซื้อข้าวกินในแต่ละมื้อก็ยังไม่มี วิธีที่เธอคิดได้คงเป็นทางเลือกสุดท้ายที่เธอต้องใช้มันในตอนนี้

"ถ้าไม่มีที่ไปก็อยู่พักที่นี่ก่อนก็ได้"ชายหนุ่มพูดขึ้นมาเพราะเขาเองก็รู้สึกเห็นใจหญิงสาวอยู่เหมือนกัน เธอถูกปองร้ายจะไล่ให้ออกไปเผชิญอันตรายข้างนอกคนเดียวเขาก็ไม่ใช่คนที่ใจร้ายอะไรขนาดนั้น

"จริงเหรอคะ"

"อืม กว่าเธอจะหาที่อยู่ใหม่ได้ก็พักอยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน เอาไว้เธอหาที่อยู่ใหม่ได้ค่อยว่ากันอีกที"

"แล้วคุณไม่คิดจะเก็บค่าเช่ากับฟ้าใช่ไหมคะ"เธอเงยหน้าช้อนดวงตากลมโตมองหน้าชายหนุ่ม สองฝ่ามือกุมปมผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเอาไว้

"ถ้าเธอมีเงินก็แล้วแต่เธอจะให้"ชายหนุ่มพูดออกไปเพราะต้องการดูว่าเธอจะทำเช่นไรเมื่อได้ยินเขาพูดในทำนองนั้น แต่ปลายฟ้าดันหยัดกายลุกขึ้นยืนเมื่อเธอได้ยินทิศเหนือพูดแบบนั้นออกมา เธอเดินเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างเชื่องช้าก่อนปลายฟ้าจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

"ตอนนี้ฟ้าไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท จะมีก็เพียงแต่"ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กหลุดออกจากร่างกายลงไปกองอยู่ตรงปลายเท้าของหญิงสาว ร่างกายเพรียวบางมีสัดส่วนเต็มไม้เต็มมือมีผิวขาวดั่งราวกับไข่มุกโชว์อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มไล่สายตาสำรวจดูร่างกายของหญิงสาวทุกเหลือบทุกซอกทุกมุมไม่มีส่วนไหนเล็ดลอดไปจากสายตาของเขาได้

"ฟ้ามีเพียงสิ่งนี้สิ่งเดียวที่จะตอบแทนคุณได้"

"คิดดีแล้วเหรอ ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่มีความอดทนเก่งสักเท่าไหร่ในเรื่องแบบนี้นะ"เพราะเพียงแค่เขาได้เห็นเรือนร่างของเธอแก่นกายใต้ร่มผ้าก็พร้อมขยายใหญ่ขึ้นมาทันที

"ฟ้าคิดดีแล้วค่ะ"เธอตอบเขาออกไปด้วยความมั่นใจ

"ถ้าเธอคิดดีแล้ว ก็ถอดกางเกงของฉันออกสิ"

"..."

"แล้วอยากตอบแทนที่ฉันช่วยเหลือเธอกี่ครั้งก็จัดมา"เพราะเขาเองก็ห่างหายจากเรื่องอย่างว่าแบบนี้มาหลายเดือนแล้วเหมือนกัน