เสน่หานารี

บทที่4

"เอายังไงดีวะ"ทั้งสามปีนข้ามมานั่งเบาะหน้าตรงตำแหน่งเดิม ทั้งสี่ต่างเพ่งมองออกไปนอกตัวรถเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูท่าจะไม่ยอมเหมือนกัน

"กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่ที่แน่ ๆ อย่าให้พวกมันสังเกตหรือเห็นตัวนังนั่นได้ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะซวยกันหมด"หนึ่งในสี่พูดออกมา เพราะถ้าเกิดมีใครสังเกตเห็นปลายฟ้าเข้าเรื่องทุกอย่างมันจะยิ่งบานปลายไปมากกว่านี้ได้

"เฮ้ย ไม่ได้ยินหรือไงวะลงมาคุยกันหน่อยดิ๊"ยิ่งพวกเขาได้เห็นท่าทีของอีกฝ่ายมันยิ่งเพิ่มความกดดันให้ทั้งสี่มากขึ้นไปอีก

"เฮ้ย"

"ครับ ๆ พวกผมลงไปแล้วครับ"

"..."

"มึงไปกับกู ส่วนมึงสองคนเฝ้านังนั่นไว้"สองคนด้านหน้าจำใจเปิดประตูลงจากรถไปเพื่อเจรจากับอีกฝ่าย ทิ้งให้ชายร่างสูงใหญ่อีกทั้งสองไว้เฝ้าหญิงสาวอยู่ในรถ

"มึงว่ามันจะเคลียร์กันได้ไหมวะ ดูพวกนั้นดิแม่งอย่างกับพวกมาเฟีย"

"กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่ถ้าเห็นท่าไม่ดีมึงกับกูต้องพานังนี่หนีไปก่อนแล้วค่อยจัดการเก็บมันทีหลัง"

"โถ่เว้ย กำลังได้อารมณ์อยู่แล้วเชียวเสียดายฉิบหาย"ปลายฟ้าไม่ได้สนใจบทสนทนาของทั้งสองแล้วในตอนนี้ เพราะนี่คือโอกาสดีที่สุดที่เธอจะหนีได้ คนกลุ่มนั่นต้องช่วยเธอได้แน่ขอแค่เธอแก้มัดเชือกตรงข้อเท้าได้

เธอรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายแก้เชือกต่อไป โชคดีที่ก่อนหน้านี้ปมเชือกที่ผูกไว้เริ่มจะคลี่คลายออกแล้วบ้าง ถ้าพวกมันไม่คิดจะแตะต้องร่างกายเธอตอนนี้เธอคงแกะเชือกสำเร็จไปนานแล้ว

"ขับรถเหี้ยอะไรของพวกมึงวะฮะ อยากตายหรือไง"คนขับรถของอีกฝ่ายชักปืนออกมาทำเอาทั้งสองเบิกตาโต เพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเอาจริงแถมรถคันนั้นยังมีราคาสูงกว่ารถของพวกเขาอีก

"คะ...คือพวกผมขอโทษครับพี่ พอดีพวกผมเป็นคนต่างจังหวัดไม่ค่อยชำนาญทางสักเท่าไหร่"

"ขอโทษ คำขอโทษของพวกมึงทำให้รถของเจ้านายกูกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหมฮะ"

"ฆ่าทิ้งเลยดีไหมจะได้จบเรื่อง เร็ว ๆ เจ้านายรออยู่"ชายอีกคนบอกคนถือปืนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เจ้านายของเขาเดินทางมายังที่นี่เพื่อต้องการพักผ่อนเป็นการส่วนตัวแต่ก็ต้องมาเจอกับเรื่องที่ทำให้น่าหงุดหงิดใจ

"อย่าทำอะไรพวกผมเลยนะครับพี่ พวกผมยังมีเมียมีลูกที่ต้องคอยดูแล"

"ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ นะครับพี่"

"เคลียร์กันได้หรือยัง"น้ำเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นก่อนจะมีร่างสูงใหญ่ก้าวขาลงมาจากรถตู้คันหรู เหล่าลูกน้องต่างพากันทำความเคารพผู้เป็นเจ้านาย

ร่างสูงใหญ่ของ'ทิศเหนือ'เดินมาเผชิญหน้าของทั้งสองซึ่งต่างพากันยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวกับสายตาดุร้ายของชายหนุ่ม

"ยังเคลียร์กันไม่ได้ครับนาย พวกมันเป็นฝ่ายผิดเต็ม ๆ"

"เคลียร์ไม่ได้"

"..."

"ก็ฆ่าให้หมด"

"อย่านะครับ อย่าทำอะไรพวกผมเลยนะ"

ปึก ปึก ปึก

เสียงที่ดังขึ้นมาจากรถตู้ของทั้งสองดึงดูดความสนใจของคนกลุ่มใหญ่ ทิศเหนือจ้องมองไปยังรถตู้คันนั้นแววตาวาววับจ้องลึกเข้าไปภายในก่อนจะหันมาสังเกตการณ์และสีหน้าของชายทั้งสองตรงหน้าของเขา

"อะไรอยู่ในนั้น"

"มะ...ไม่มีอะไรครับ พะ...พอดีเพื่อนของผมอีกสองคนอยู่ข้างในพวกมันคงจับหนูกันอยู่"

"หนู อย่างนั้นเหรอ"ทิศเหนือพึมพำออกมาแววตาวาววับคมกริบดั่งใบมีด

"ครับ ในรถตู้ของพวกเรามีหนูเยอะมาก ได้โปรดอย่าเอาเรื่องพวกผมเลยนะครับ พวกผมมีธุระต้องรีบไปทำ"

กรี๊ด แกร๊ก

ปลายกระบอกปืนของลูกน้องทิศเหนือหันไปจ่อศีรษะของชายทั้งสองทำเอาพวกมันไม่กล้าที่จะขยับ เสียงกรีดร้องของผู้หญิงที่ดังขึ้นก่อนจะเงียบลงดึงดูดความสนใจของทิศเหนือได้เป็นอย่างดี

"หนูที่ว่า คงเป็นหนูตัวเมียด้วยสินะ"

"อะ...เอ่อ"มาเฟียหนุ่มในคราบนักธุรกิจเดินตรงไปยังรถตู้คันดังกล่าวโดยมีลูกน้องอีกสองคนเดินถือปืนตามไปติด ๆ

ครืด

"กูบอกให้..."

แกรก

ปลายกระบอกปืนจ่อเข้าไปภายในตัวรถทำให้ชายทั้งสองซึ่งกำลังใช้แรงจับร่างของปลายฟ้าไม่ให้หนีอีกทั้งยังใช้ฝ่ามือปิดปากเธอไว้ไม่ให้ส่งเสียงออกมาหยุดชะงัก

แววตาคมกริบของทิศเหนือมองเข้าไปภายใน เขาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังถูกผู้ชายสองคนรุมกระทำ อีกคนใช้มือทั้งสองข้างปิดปากส่วนอีกคนกำลังจับเชือกเพื่อที่จะใช้กลับไปมัดปากของเธอไว้อีกครั้ง

"ฮึก คุณคะ ช่วยฉันด้วย"ปลายฟ้าร้องขอความช่วยเหลือเมื่อประตูรถถูกเปิดออก เธอไม่สนว่าคนตรงหน้าจะเป็นใครขอเพียงแค่เขาช่วยให้เธอหนีรอดไปจากคนทั้งสี่นี้ได้ก็พอ

"ลงมาจากรถ"ลูกน้องของทิศเหนือออกคำสั่งทำให้ชายหนุ่มอีกทั้งสองยอมปล่อยมือออกจากร่างของปลายฟ้าอย่างโดยดีเพราะมีปลายกระบอกปืนทั้งสองกระบอกจ่อไปที่พวกมันอยู่

"ไปยืนรวมกันอยู่ตรงนั้น แล้วอย่าคิดจะหนีนะ"ชายทั้งสี่ไปยืนรวมกันโดยมีชายชุดดำยืนใช่ปืนจ่อศีรษะเอาไว้

ทิศเหนือก้าวเข้าไปภายในรถเขาถอดเสื้อสูทยื่นไปให้กับผู้หญิงคนนั้นซึ่งเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่ทางด้านหลัง

"ขอบคุณนะคะ"ปลายฟ้ายื่นมือสั่นเทาไปรับ เธอใช้เสื้อสูทตัวใหญ่มาคลุมร่างกายของตัวเองเอาไว้ ร่างอ่อนแรงก้าวขาออกไปจากตรงจุดนั้นโดยมีฝ่ามือของทิศเหนือคอยประคองร่างของปลายฟ้าให้ก้าวขาลงมาจากรถตู้

ทั้งคู่เดินมาเผชิญหน้ากับชายทั้งสี่ ปลายฟ้าหลับตาร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ความเจ็บปวดแทรกซึมหัวใจดวงน้อยเมื่อคิดได้ว่าทั้งสี่ยอมทำร้ายตนเพราะคำสั่งของใคร

ปลายฟ้าเดินผ่านไปโดยไม่คิดจะพูดอะไรกับทั้งสี่คน ลูกน้องของทิศเหนือประคองร่างของเธอให้ขึ้นไปยังบนรถของเจ้านาย

"เธอไม่ได้เต็มใจ ถูกไหม"

"พะ...พวกผมแค่ทำตามคำสั่ง ถ้าพวกผมไม่ทำพวกผมก็คงต้องตาย"ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านายพยักหน้ารับรู้

"แล้วอยากรอดตายไหมล่ะ"ทิศเหนือหันไปมองหน้าชายทั้งสี่

"กูมีวิธีนะ"

"วิธีอะไรครับ"หนึ่งในสี่รีบถามขึ้นมาเพราะถึงยังไงพวกเขาก็ทำให้แผนของเจ้านายล่มไม่เป็นท่า และถ้าอยากมีชีวิตรอดก็คงต้องทำตามแผนการของชายหนุ่มตรงหน้า

หลังจากทิศเหนือจัดการทุกอย่างเสร็จเขาก็เดินกลับไปขึ้นไปนั่งบนรถ หญิงสาวที่เขาช่วยเอาไว้เมื่อครู่ตอนนี้เธอได้ร้องไห้จนหลับไปเสียแล้ว

แก้มขาวทั้งสองข้างมีรอยถลอกจาง ๆ จากการเสียดสีของผิวหนังและเชือก รวมไปทั้งข้อมือและข้อเท้าทั้งสองข้างของเธอซึ่งเต็มไปด้วยรอยถลอกจากฝีมือของคนทั้งสี่เช่นเดียวกัน