นึกแล้วช่างน่าขบขัน เธอกับผู้เป็นเพื่อนอยู่บ้านเยื้องๆ กันแท้ๆ แต่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ มาพบกัน
“พัดชา”
เสียงของหม่อมราชวงศ์ฉัตรกมลที่ดังอยู่ด้านหลัง ทำให้พัดชาซึ่งกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ถึงกับสะดุ้งเฮือก ครั้นเหลียวไปมองก็เห็นร่างบอบบางของเพื่อนที่แต่งกายสวยงามในชุดเสื้อคอปาด แขนเลยบ่านิดหน่อยกับกระโปรงบานลายดอกไม้เล็กๆ สีม่วงทั้งตัวยาวคลุมน่อง ยืนอมยิ้มอยู่
“หญิงนิ่ม มาแล้วเหรอ” คนรอทักอย่างดีใจด้วยรอยยิ้มกว้าง “แล้วใครมาส่งเธอล่ะ”
วูบหนึ่งคนถามนึกคาดหวังว่าเพื่อนจะตอบว่า อ๋อ...พี่ชายมาส่งจ้ะ แต่ก็ต้องรีบปัดความคิดบ้าๆ นั้นออกไปโดยเร็ว นึกก่นด่าตัวเองที่คิดอะไรไม่เข้าท่าได้ แต่เมื่อคิดแล้วก็อดเหลียวมองไปรอบๆ ตัวมิได้
“ลุงแนบจ้ะ” คนตอบตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงสดใส “พอหม่อมแม่กับท่านพ่อออกจากบ้าน ฉันก็รีบออกตามมาติดๆ เลยนะ อยากเจอเธอจะแย่แล้วพัดชา มีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะแยะ ดีใจที่เธอมาก่อนเวล
