“ตรงนั้นเหรอหญิงนิ่ม ที่เคยเป็นวังเก่ามาก่อน”
พัดชาถามผู้เป็นเพื่อนพลางมองสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ซึ่งบิดาของเธอบอกว่าทำเลแถบนี้อีกสองปีข้างหน้าจะต้องเจริญและทันสมัยที่สุด
คุณหญิงจากราชนิกุลมองตามสายตาของอีกฝ่าย ก่อนจะพยักหน้า “ใช่จ้ะ ท่านพ่อเคยตรัสฟังว่าหลังจากเจ้าของวังทิวงคต ทางทายาทเคยให้โรงเรียนสตรีภาณุทัต ซึ่งสอนเกี่ยวกับการเรือนเช่าเป็นที่ตั้งของโรงเรียน แต่หลังสงครามสงบลง ก็ใช้เป็นอาคารเรียนของโรงเรียนพณิชยการพระนครจ้ะ”
“น่าเสียดายเหมือนกันนะ” ก่อนจะพูดรำพันต่อเหมือนปลงตก “เมื่อความเจริญเข้าถึงสถานที่ใด ผู้คนที่นั่นก็ต้องเตรียมพบและยอมรับกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นให้ได้ เพียงแต่จะยอมรับได้มากน้อยแค่ไหนเท่านั้น”
“ก็จริงอย่างที่เธอพูดนะพัดชา ที่ตรงนั้นเคยเป็นวังเก่าที่เต็มไปด้วยเรื่องราวในอดีตมากมาย อาจมีทั้งรอยยิ้มและคราบน้ำตา ขนาดเธอเห็นยังเสียดาย แล้วคน
