“ใช่จ้ะ แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอก ได้แผลนิดหน่อยเท่านั้น”
พัดชาตอบแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ เพราะนับจากช่วงเวลาที่ต่างคนต่างแยกย้าย กระทั่งถึงตอนนี้ยังไม่ถึงสองชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ เหตุไฉนยายเอื้อยถึงผลุนผลันขับรถออกไปจนเกือบเฉี่ยวป้าเอิบ ทั้งที่ตอนแรกเธอนึกว่าเจ้าตัวจะอยู่ออดอ้อนออเซาะคุณชายณุเสียอีก
จะว่าไปแล้วยายเอื้อยนั่นจะทำอะไรก็ไม่เห็นเกี่ยวกับเธอนี่นา ใครจะอ้อนจะออเซาะใครก็ช่างปะไร จะเก็บเอามาคิดให้เปลืองสมองทำไม หญิงสาวนึกก่นด่าตัวเอง
แต่น่าแปลกที่ความรู้สึกที่ว่าไม่จางหายไปเสียที เจ้าของร่างระหงจึงเอนกายลงพิงระเบียง แล้วหลับตาลง
“นี่พ่อเพชร นังหนูพัดชา ป้าขอยืมชื่อไปคุยข่มใครบางคนหน่อยได้ไหม” เอิบพูดโพล่งขึ้นแล้วมองไปทางสองคนพี่น้องด้วยสายตาหมายมาด
“ยืมไปคุยข่มใครบางคน? ข่มใครหรือจ๊ะพี่เอิบ” อรสาถามขึ้นอย่างสงสัย ซึ่งก็ไม่ต่างจากนงนุชเช่นกัน
“นั่นสิ จะเอาหลานสาวหลานชายฉันไปคุยข่มใครก
