หลังจากพัดชาอาบน้ำและเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาว แขนเลยศอก มีลูกไม้เล็กๆ ระบายตรงอกอย่างเก๋ไก๋ กับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีฟ้าสดใส จากนั้นจึงเดินออกมาตรงระเบียงบ้านที่มีหมอประจำบ้านคือนงนุชรออยู่ พร้อมด้วยอรสากับพัชระ
หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งแล้วยื่นขาข้างซ้ายที่มีบาดแผลให้ผู้เป็นป้า ซึ่งอีกฝ่ายก็ใช้ผ้าผืนเล็กชุบน้ำทำความสะอาดแผลไปพลางบ่นไปพลาง แต่สายลมยามแดดร่มลมตกที่พัดโชยมาก็เกือบทำให้เจ้าของแผลเคลิ้มหลับ โดยมีอรสานั่งมองยิ้มๆ ส่วนพัชระซึ่งทอดกายยาวเหยียดบนพื้นพร้อมกับใช้มือหนุนศีรษะนั้นหลับไปแล้ว
“ทนแสบหน่อยนะยายพัดชา” นงนุชพูดพลางใช้ใบสาบเสือที่เก็บมาจากหลังบ้าน นำมาตำจนแหลกแล้วพอกลงไปที่แผลของหลานสาว เป็นอันเสร็จสิ้นการทำแผลตามแบบฉบับของนาง
“ใบสาบเสือของป้านุชนี่ใช้รักษาแผลสดได้ดีเหมือนเดิมเลยนะจ๊ะ แต่พัดชาไม่ชอบกลิ่นเลยจ้ะ”
อรสามองพี่สาวที่ตั้งตัวเป็นหมอประจำบ้าน แล้วหัวเรา
