มาเฟียหนุ่มอุ้มยูมิลงจากรถเมื่อรถเคลื่อนมาจอดหน้าคฤหาสน์ โดยไม่มีการเรียกคนตัวเล็กให้ตื่นเพราะต่างก็รู้ดีว่ากว่าเจ้าตัวจะนอนได้แบบนี้มันยากมากในรอบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เพราะฉะนั้นเขาจึงอุ้มเธอเดินเข้าไปด้านในท่าทางทะนุถนอมด้วยกลัวว่าเธอจะตื่น
"อุ้มน้องไปนอนบนห้องได้เลยนะลูก"
"ครับ" หลิงหลินมองลูกชายที่อุ้มเด็กสาวขึ้นไปชั้นบนสายตาอ่อนโยน อย่างน้อยเรียวก็ไม่ตั้งแง่อะไรกับเด็กสาวมากเหมือนเมื่อก่อน มันทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
"อื้อ..." เสียงแผ่วเบาดังขึ้นจากคนที่กำลังนอนหลับแต่เขาได้ยินชัดเจน เพราะเขาอุ้มเด็กสาวแนบอกในตอนนี้
ฟู่หมิงเปิดประตูห้องนอนฝั่งตรงข้ามห้องนอนของมาเฟียหนุ่มให้คนตัวสูงอุ้มเด็กสาวเข้าไป เรียววางคนตัวเล็กลงบนเตียงกว้างที่ตกแต่งห้องไปด้วยสีเหลือง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นสีที่คนตัวเล็กชอบ เขาจำได้เพราะวันนั้นเธอก็ใส่ชุดว่ายน้ำสีเหลืองเช่นกัน
"คุณพ่อขาคุณแม่ขา พายูมิไปด้ว
