“ยูมิ วันนี้หนูต้องเข้มแข็งนะ ไปส่งพ่อกับแม่หนูกันนะจ๊ะ” หลิงหลินพูดขึ้นเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องพักของเด็กสาว หลังจากที่รู้ว่าพ่อกับแม่จากไปยูมิก็เอาแต่ร้องไห้ ไม่ยอมกินยอมนอนนอกซะจากว่าหมอจะฉีดยานอนหลับให้เธอเท่านั้นเด็กสาวถึงจะนอนหลับลงได้
“คุณป้าขายูมิไม่เหลือใครอีกแล้ว พ่อกับแม่ทิ้งยูมิไปแล้ว” เด็กสาวโผเข้ากอดหญิงสูงวัยตรงหน้าแน่นพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
หลิงหลินได้แต่กอดปลอบโยนเด็กสาว เพราะต่อให้เป็นผู้ใหญ่อย่างเธอ ถ้าได้มาเจอเรื่องราวอย่างเด็กสาวในตอนนี้ เธอก็คงมีสภาพไม่ต่างจากเด็กสาวนัก
“ไม่ร้องนะลูก พ่อกับแม่ของหนูคงไม่สบายใจแน่ถ้ารู้ว่าหนูเอาแต่ร้องไห้แบบนี้”
“ยูมิคิดถึงพ่อกับแม่ ยูมิอยากกอดพ่อกับแม่ค่ะคุณป้าขา” เธอบอกเสียงสะอื้น ต่อไปเธอจะอยู่ยังไง พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้วเธอจะใช้ชีวิตต่อไปเพื่อใคร เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว เธอคิดแล้วก็ร้องไห้โฮออกมา รู้สึกถึงความเหน็บหนาวอย่าง
