ด้วยความที่เมื่อเช้าโดนมาเฟียหนุ่มจับได้ว่าเธอมาที่บ้าน เขาก็บังคับกลายๆ ให้เธอเข้าบ้านไปหาป้าหลิงหลิน สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้แก่ใจตัวเองจนได้ เมื่อเห็นหน้าหล่อๆ ของเขา จนตอนนี้บ่ายแก่ๆ แล้วเธอก็ยังเล่นอยู่ที่บ้านใหญ่หลังนี้
“พี่เรียวขา กินขนมไหมคะ” เรียวหันไปมองเด็กสาวที่วิ่งดุกดิกถือจานใส่ขนมมาหาเขา
“ไม่ละ ฉันไม่อยากตายก่อนแก่” เขามองขนมในมือของยูมินิ่งๆ แล้วปฏิเสธเสียงเรียบเฉย ยูมิเบะปากก่อนจะเดินเข้าไปใกล้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าอีกนิด แต่ก็เกือบจะชิดตัวมาเฟียหนุ่มอยู่แล้วจนเขาเหลือบตาขึ้นมองเธอ
“อร่อยน้า รับรองไม่ตายหรอก ถ้าตายเดี๋ยวยูมิเป็นแม่งานให้เองค่ะ ถึงยูมิจะเสียใจกับการตายของพี่เรียวก็ตาม” พูดพลางทำตาปริบๆ
“นี่เธอกำลังแช่งฉัน?”
“ไม่นะ ก็แค่บอกจากใจค่ะ”
“ฉันละเกลียดเด็กอย่างเธอจริงๆ” เรียวบ่นงึมงำเบาๆ แต่สายตาไม่ละไปจากใบหน้าเล็กนั่นแม้สักนิด จนทันได้เห็นว่าเด็กสาวทำแก้มพองลมกับค
