“ลงมาแล้วเหรอพ่อตัวดี” นายหญิงของตระกูลเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นลูกชายเดินเข้ามาหา เรียวยิ้มให้มารดานิดๆ แล้วพิงสะโพกสอบกับเก้าอี้ตัวสูงไม่ห่างจากมารดานัก
“นี่กี่โมงแล้วครับเนี่ย” เขากวาดสายตาไปรอบๆ เหมือนมองหาอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่เจอ การกระทำของลูกชายไม่อาจรอดพ้นสายตาของผู้เป็นแม่ได้ เธอจึงเอ่ยดักคอไว้
“น้องยังไม่มาไม่ต้องมองหน้าหรอก”
“ผมยังไม่ได้ถามหายัยเด็กน้อยนั่นสักหน่อย อีกอย่างผมก็มองไปทั่วแหละแม่ ใครบอกผมมองหายัยเด็กนั่นกันละ” เรียวหยักไหล่เหมือนไม่ใจ ยืดตัวขึ้นเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลงยกขาขึ้นไขว้สองแขนทอดยาวไปกับโซฟาดูน่าหมั่นไส้ในสายตาคนเป็นแม่นัก
“เหรอ เชื่อย่ะ” เรียวหัวเราะเมื่อแม่ของเขาค้อนขวับ สงสัยจะยังเคืองเขาไม่หายเรื่องเมื่อวาน
“นี่ก็สายแล้วลูกสาวแม่เขาไม่มาเหรอ ทุกทีตื่นเช้ามาก็รีบแจ้นมาเชียว” แต่แล้วมาเฟียหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะถาม แต่ก็ยังติดประชดนิดๆ กับคำว่าลูกสาวของมารดา
