เท้าบางหยุดชะงักเมื่อเธอกำลังจะปิดประตูห้องนอน เพราะได้ยินเสียงร้องครางหงิกๆ เหมือนเสียงลูกหมาดังมาจากในห้องตรงข้าม
“เสียงเหมือน...” ยูมิค่อยๆ ดึงประตูปิดแล้วยืนนิ่งอยู่หน้าห้องตัวเองเพื่อดักฟังเสียงที่เธอได้ยินในตอนแรก หรือเธอจะหูแว่วไปเอง คนอย่างพี่เรียวนะเหรอจะเอาสัตว์เลี้ยงเข้ามาไว้ในห้อง เธอคิดภาพไม่ออกเลย
เมื่อเธอตั้งใจฟังเสียงมันกลับหายไป แต่พอเธอขยับตัวจะก้าวเดินเสียงเห่าน้อยๆ แสนคุ้นหูก็ดังขึ้นจนตากลมโตเบิกกว้าง
หรือว่าจะเป็นน้องมะลิ?
เร็วเท่าความคิด ยูมิรีบสาวเท้าเดินไปที่ห้องตรงข้ามเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูแล้วผลักเข้าไปอย่างรวดเร็ว เธอกำลังตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเพียงแค่คิดว่าจะได้เจอน้องมะลิลูกหมาของเธอ ภาพตรงหน้าทำให้เธอกรีดร้องออกมาเสียงดัง แล้วพุ่งเข้าไปอุ้มลูกหมาตัวน้อยจากอ้อมกอดของคนที่ยืนใส่แค่กางเกงนอนขายาวตัวเดียวนั่นด้วยความดีใจ
“มะลิจริงด้วย มะลิของยูมิ คิดถึงจั
