เรือนรักเรือนเสน่หา (เรือนคุณพระ)

หน้าที่ลูกชาย

“เรื่องความสุขนั้นล่วงเลยมานานแล้วล่ะพ่อศร ในเวลานี้สิ่งที่พ่อศรควรต้องระลึกไว้ก็คือหน้าที่ของทายาท จริงอยู่ ปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่ แล้วเรือนนี้เล่า ผู้อยู่ทิ้งร้างไปเสียที่ไหน”

ใบหน้าที่ยิ่งหมองลงของลูกชายก็ยิ่งทำให้คุณหญิงสร้อยสะท้อนใจ รู้อยู่เต็มอกว่าลูกเจ็บ แต่การย้ำรอยเจ็บซ้ำซ้ำไปมานั้นไม่มีประโยชน์ สู้พยายามทำทุกทางให้ลูกหลุดพ้นจากสิ่งเจ็บนั้นจะดีกว่า และสิ่งที่ไตร่ตรองก็เชื่อว่าคู่ควรที่สุด

“แต่คุณแม่ครับ ขอเวลาให้ผมอีกสักหน่อย ผมรู้ใจตัวเองดี แต่งไปตอนนี้ ผมก็รังแต่จะทำให้เธอคนนั้นเจ็บปวดนะครับ หรือไม่ก็ขอให้ผมได้ศึกษานิสัยใจคอของเธอซะก่อน”

“หมดเวลาแล้วพ่อศร แม่ให้เวลาพ่อศรทำใจมานานเกินพอแล้ว ต่อจากนี้ คือสิ่งที่แม่กำหนดและลูกต้องทำตามเท่านั้น แล้วอย่าคิดปฏิเสธ เพราะไม่มีบ้านอื่นเรือนอื่นหรือชาวบ้านร้านตลาดไหน ที่รู้ว่าลูกช้ำชอกระกำใจจนอยู่ครองตัวเป็นโสดมาจนป่านนี้ แล้วแม่ก็คงไม่ไปร้องแรกแหกกระเชอให้ใครได้รู้ ให้ใครมาเข้าใจดอก แต่คนทั่วทั้งพระนครเขาคงโจษขานติฉินนินทาเอาว่า คุณพระบ้านนี้รูปงามปานอิเหนาแต่ไม่มีแม่เรือนก็เพราะด้วยนิยมเล่นสวาท”

“คุณแม่!”

ศรอุทานเสียงหลง ไม่อยากเชื่อว่าแม่จะพูดคำนี้กับเขา ทว่าสีหน้าของแม่ไม่บอกเลยว่าท่านเย้าเล่น แล้วเขาควรทำเช่นไร ‘เล่นสวาท’ หรือชายรักชาย ไม่เคยอยู่ในความคิด แต่เขาห้ามความคิดของคนอื่นไม่ได้ ยิ่งเป็นเรื่องต้องห้ามเรื่องอัปยศ ผู้คนก็ยิ่งติฉินนินทาเป็นธรรมดา

“แล้วหากผมไม่พึงใจในตัวน้องล่ะครับ”

“แม่ให้พ่อศรไปเห็นน้องจะได้รู้จักหน้าตากันไว้ ไม่ได้ให้พ่อศรเลือก เพราะครั้งนี้แม่เป็นคนเลือกเอง แม่จะไม่ยอมให้สกุลต้องมัวหมองไปกว่านี้แน่”

แม่ที่เดินลงจากตึกใหญ่ไปนานแล้วทว่าศรยังยืนอยู่ที่เดิม ด้วยคำพูดของแม่บาดลึกไปถึงหัวใจ ดวงตาคมเข้มมองเหม่อคิดไม่ตกได้แต่ทอดถอนหายใจเบาๆ ความตั้งใจของแม่ครานี้เห็นทีคงเลี่ยงไม่ได้ แล้วเขาควรทำเช่นไร

คุณหญิงสร้อยก้าวขึ้นเรือนปั้นหยาก่อนจะหันมองไปทางตึกขาว นึกสงสารพ่อศรเมื่อต้องถูกมัดมือชกเยี่ยงนี้ แต่หล่อนไม่มีทางเลือก หากไม่ทำเยี่ยงนี้ก็คงไม่มีทางอื่นแล้ว เมื่อคุณสายแจ้งข่าวว่าทางคุณน้อยและคุณพระนาฏกรรมฯ ไม่ขัดข้อง แต่มีข้อแม้ที่หล่อนต้องไปดูตัวบุษบาด้วยตนเองเท่านั้น

ความดีใจจึงรีบรุดมาแจ้งเรื่องกับลูกชายด้วยตัวเอง แต่กลับมาพบนังอิ่มกำลังวางอำนาจใส่บ่าวคนอื่นๆ โดยมีนังนวลวางท่านั่งชูคอคอยสนับสนุน นั่นทำให้หล่อนรู้ว่าสิ่งที่ต้องจัดการก่อนก็คือนังพวกนี้

หล่อนจะทำทุกทางให้ ‘เรือนหอเรือนรอ’ ของลูกชายกลายเป็น ‘เรือนรักเรือนเสน่หา’ ให้ได้ จะไม่ยอมให้พ่อศรกล้ำกลืนอยู่กับรักไม่สมหวังอีกแล้ว แม้จะยังไม่เห็นหน้าค่าตาของบุษบา แต่หล่อนก็เชื่อมั่นคุณสมบัติของ ‘นางบุษบา’ จะทำให้อิเหนาของแม่หลงรักได้โดยง่าย

“ไม่ว่าพ่อศรจะพึงใจแม่บุษบารึไม่ แม่ก็จะไม่ยอมอีกแล้ว แม่ทำทุกอย่างก็เพื่อพ่อศร”

คุณหญิงสร้อยพึมพำกับตัวเอง เพราะตึกขาวและเรือนปั้นหยานี้ไม่ควรเงียบเหงาอีกต่อไป หากจะมีเด็กเล็กๆ มาวิ่งเล่นซุกซนสักหลายๆ คน หล่อนคงจะดีใจไม่น้อย

หน้าโรงละครหลวงสวนมิสกวัน ในค่ำคืนนี้ยังคงคลาคล่ำไปด้วยเหล่าผู้ลากมากดี พ่อค้าวานิช คหบดี และชาวต่างชาติมากมาย ด้วยคืนนี้จัดแสดงละครพูดเรื่อง ‘หัวใจนักรบ’ ซึ่งเป็นบทละครพูดในพระราชนิพนธ์ในพระเจ้าอยู่หัว

ศรมาถึงโรงละครตั้งแต่หัวค่ำ ทว่ายังทำใจไม่ได้ที่จะเข้าไป แต่เมื่อเห็นผู้คนเริ่มทยอยมา เขาก็ตัดสินใจว่าจะแค่เข้าไปดูหน้าหล่อนเท่านั้น จากนั้นก็แล้วแต่ว่าแม่จะจัดการ

ผู้คนต่างแต่งกายสวยงามทั้งชายหญิงไม่ต่างจากวันที่เขาแสดง ‘ซิมโฟนี คอนเสิร์ต’ ด้านในนั้นผู้คนต่างจับจองหาที่นั่ง และเขาก็เห็นแม่กับคุณยายสายนั่งเคียงกันอยู่ใกล้กับเวที

‘คงมาช่วยกันดูตัว ว่าที่เมียของเขากระมัง’ คิดดังนั้นแม้จะฝืนใจแต่ก็จำต้องเข้าไป เพราะหากแม่และคุณยายพากันมาในวันนี้นั่นก็หมายความว่าแม่คงจัดการทุกเรื่องเรียบร้อยแล้ว เขาคงมีหน้าที่แค่มาดูหน้าว่าที่เมีย จากนั้นก็แล้วแต่ว่าแม่จะจัดการให้เขาได้เมียวันไหน

ศรเลือกที่นั่งห่างจากแม่และคุณยายสายคนละฝั่ง และก็เห็นแม่หันมองออกไปที่ประตูทางเข้าบ่อยครั้ง แม่คงคิดว่าเขายังมาไม่ถึง ไม่นานจากนั้นการแสดงบนเวทีก็เริ่มต้นขึ้น ศรไม่ได้อยากดูหรืออาจเรียกได้ว่าดูหลายครั้งจนจำได้ขึ้นใจ เนื่องจากขณะคณะละครฝึกซ้อมเขาก็ได้เห็นแล้วหลายครั้ง

บทละครพูดเรื่อง ‘หัวใจนักรบ’ อันเป็นพระราชนิพนธ์ในพระเจ้าอยู่หัวเป็นเรื่องที่สอนให้คนรักชาติ และรู้จักเสียสละเพื่อประเทศชาติ หวงแหนและคิดป้องกัน

เนื้อเรื่องกล่าวถึงพระภิรมย์วรากรบุคคลนอกราชการอายุประมาณ 50 ปี เป็นชาวเมืองหัสดินบุรี มีความเห็นขัดแย้งและคัดค้านการตั้งกองลูกเสือป่าเพราะเห็นว่ามีแต่ผลเสีย ไม่มีประโยชน์แก่ตน อาจทำให้เป็นอันตรายอีกด้วย จึงห้ามลูกคนเล็กไม่ให้เป็นลูกเสือและจะให้ลูกคนโตหนีทหาร รักแต่ลูกชายคนกลางที่อ่อนแอซึ่งแท้ที่จริงลูกชายคนกลางแอบเป็นชู้กับแม่เน้ย ภรรยาน้อยของพระภิรมย์ฯ เรื่องราวดำเนินไปจนถึง