"เข้าห้องน้ำไหวไหม หรือเช็ดตัวดีกว่า..." ถามเชิงขอความเห็น
"หนูเข้าห้องน้ำเองค่ะ" เพราะรู้ว่าต่อให้ไม่อยากขยับตัวแต่หากดื้อดึงในที่สุดก็ต้องทำตามใจเขาอยู่ดี จึงกัดฟันขยับลุกอีกครั้งโดยอีกฝ่ายช่วยประคอง สีหน้าขององศาไม่รู้ร้อนรู้หนาว ผิดกับการกระทำเหลือเกิน
"แน่ใจนะว่าไหว"
"ไหวค่ะ...อุ๊ย!" พอสองเท้าถึงพื้นเท่านั้นแหละ ความระบมที่พยายามสะกดกลั้นก็พังทลายลงทันที ต้องทรุดนั่งลงบนที่นอนเพื่อบรรเทาความเจ็บนั้นหรือไม่ก็ให้ร่างกายปรับตัวจนชินชาเสียก่อน องศาคอยช่วยเหลือตลอดแต่เขาไม่ได้ออกความเห็นใดอีก
บัวบงกชร้องสะอื้นน้ำตาไหลไม่ขาดสาย อัปยศอดสูกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างยิ่ง ชายผู้ที่อยู่ข้างกายเธอต่อไปนี้จะคงอยู่ในฐานะอะไรต่อกัน มองดูอนาคตแล้วช่างน่าสับสนมืดมนยิ่งนัก
ความพยายามครั้งที่สองเริ่มต้นอีกครั้งเมื่อสามารถรวบรวมแรงฮึดนำพาร่างของตัวเ
