ตีสอง... วันเดินทาง
ช่ออัญชันส่ายหน้าไปมาช้าๆ ให้กับคนข้างๆ ที่อ้าปากหาวหวอดนับสิบรอบจนน้ำหูน้ำตาไหล บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวง่วงเหงาหาวนอนแค่ไหน
“อีกเดี๋ยวก็ได้ขึ้นรถแล้วนิล ค่อยไปนอนบนโน้นนะ”
“อือๆ ฮ้าวววว” เป็นอีกครั้งที่นิรินหาวใส่เพื่อน “ไม่รู้ทำไมอาจารย์นุ้ยถึงนัดเช้าแบบนี้นะ นี่ถ้ารู้ว่าการตื่นตอนตีหนึ่งตีสองจะทรมานแบบนี้ นิลสู้ไม่นอนเลยเหมือนช่อดีกว่า”
เมื่อเพื่อนสาวยิ้มเจื่อนลงทันตานิรินก็หายง่วงเกือบเป็นปลิดทิ้งเพราะความช่างจ้อไปเรื่อยของตัวเองโดยแท้ที่ไปสะกิดแผลในใจเพื่อนเข้า
“นิลขอโทษนะช่อ”
ช่ออัญชันพยักหน้ารับคำขอโทษแล้วบอกไปว่าไม่เป็นไร เธอไม่ได้โกรธเคืองหรือรู้สึกแย่อะไรนักหนา แค่โมโหตัวเองอยู่หน่อยๆ ที่ยังทำตัวงี่เง่าลืมคนใจร้ายคนนั้นไม่ได้สักที ทั้งที่เขาทำกับเธอเหมือนหมูเหมือนหมา ขับไล่ไสส่งราวไม่เคยมีความรู้สึกดีๆ ทำเรื่องดีๆ ให้กันมาก่อน แต่พอไปบังเอิญเจอเขาเมื่อเช้าว
