บทที่ 4
1522 Words
“เขาบอกเลิกช่อแล้วนิล”
แต่แล้วอยู่ๆ เสียงแผ่วเครือก็เอ่ยบางอย่างออกมาคล้ายเป็นเพียงประโยคบอกเล่า
“อาจารย์น่ะเหรอ” ช่ออัญชันพยักหน้าน้อยๆ แทนคำตอบให้กับเธอ แน่นอนว่านิรินรู้เห็นถึงความสัมพันธ์ต้องห้ามของเพื่อนกับอาจารย์พิเศษหนุ่มหล่อประจำคณะดี เพื่อนรักที่ดูหงิมๆ เรียบร้อย อ่อนหวานและหัวอ่อนคนนี้ ไม่ว่าใครๆ ก็รักก็เอ็นดูเจ้าหล่อน เพราะหญิงสาวตามใจเพื่อนทุกคน ใครมีงานอะไรไหว้วานให้ทำ แม้จะเกินกำลัง ช่ออัญชันก็ไม่เคยปฏิเสธ
แต่กับเรื่องของอาจารย์นับพัน สิงหโชติเดชาคนนั้น ถือเป็นข้อยกเว้น เพราะขนาดเธอที่เป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทที่สุด ทั้งห้าม ทั้งปรามยังไง ช่ออัญชันก็ไม่เคยฟัง
“ทั้งที่รู้ว่าวันนี้จะต้องมาถึง รู้มาตลอด พยายามทำใจทุกวัน แต่พอถึงวันนี้จริงๆ ชะ... ช่อก็ยังเสียใจอยู่ดี ช่อขาดเขาไม่ได้นิล นิลได้ยินมั้ยว่าช่อขาดเขาไม่ได้”
ช่ออัญชันคร่ำครวญได้เท่านั้นก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นชุดใหญ่ออกมาอีก นิรินหนักใจแต่ไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่าการกอดเพื่อนให้แน่นขึ้น และแนะนำบางอย่างเหมือนเช่นเคย
“นิลไม่รู้หรอกนะว่าอาจารย์เป็นคนยังไงกันแน่ เขาดูเข้าถึงยาก ไว้ตัว เย่อหยิ่งทั้งที่อยู่นิ่งๆ พูดจาสุภาพ แต่ก็ดูน่ากลัว...” นิรินหยุดชั่วขณะ เพราะสิ่งที่จะพูดต่อไปนี้อาจมีผลกับอนาคตของช่ออัญชันได้“แต่สิ่งที่นิลเห็นมาตลอดก็คือมีเพียงช่อคนเดียวที่เข้าถึงเขาได้ เขามารับช่อบ่อยแค่ไหนนิลก็เห็น หากเขาสนแค่เรื่องอย่างว่าเพียงอย่างเดียว นิลว่าป่านนี้เขาคงเบื่อช่อไปแล้ว และการจะหาผู้หญิงใหม่สักคนคงไม่ยากเย็นอะไรสำหรับเขาหรอก แต่ที่เขาไม่ทำแบบนั้น นิลว่าช่อคงรู้ดีที่สุด ว่ามันเป็นเพราะอะไร”
“มันไม่สำคัญหรอกนิล ช่อเคยคิดเข้าข้างตัวเองหลายครั้งว่าเขาอาจรักช่อเหมือนที่ช่อรักเขา แต่มันคงไม่มากพอให้เขายอมรับกับทุกคนว่าคบหาดูใจอยู่กับนักเรียนของตัวเอง”
“แล้วช่อได้ลองคุยกับเขาตรงๆ หรือยัง”
แน่นอนว่าช่ออัญชันส่ายหน้าหยุกหยิกอยู่ที่อกของเธอ อย่างเพื่อนเธอเนี่ยน่ะหรือจะกล้ามีปากมีเสียงกับผู้ชายตาดุคนนั้น เรื่องนี้นิรินพอจะเดาได้อยู่แล้ว
“ถ้าอย่างนั้นก็ลองสิ”
“ช่อไม่กล้า ช่อกลัวเขาเกลียดช่อ”
“จะแปลกอะไรล่ะ สำหรับนิลนะ ถ้าไม่รักก็เกลียดกันไปเลยยังดีซะกว่าทนอึดอัด หรือเสียใจอยู่ฝ่ายเดียวแต่ทำอะไรไม่ได้”
‘ไม่รักก็เกลียดกันไปเลย’
คำของเพื่อนกระแทกใจเธออย่างจัง บางทีช่ออัญชันก็ทั้งทึ่งและนับถือเพื่อนรักอย่างนิรินที่สุด หญิงสาวเป็นคนชัดเจน เข้มแข็ง และเป็นเพื่อนที่แสนดีที่สุดของเธอเสมอมา
ณ ร้านข้าวมันไก่ ไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยนัก
“นัดผมออกมา มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” ก็เขาเพิ่งบอกเจ้าหล่อนไปเมื่อวันก่อนเองว่าช่วงนี้คงต้องเริ่มห่างกันแล้ว แต่นี่อะไร นอกจากช่ออัญชันจะโทรหาเขาเช้า กลางวัน เย็น กลางดึก ซึ่งเขาพยายามทำเป็นว่าไม่เห็นและไม่โทรกลับ เธอก็ส่งข้อความเข้ามาแทน และแทบจะทุกชั่วโมง ด้วยเรื่องที่เขามองว่าไร้สาระทั้งเพ
อาการเหลียวมองซ้ายที ขวาทีช้าๆ หลายต่อหลายครั้งของอาจารย์หนุ่มทำให้เธอประหม่ายิ่งกว่าเดิมหลายเท่า
“เวลานี้คนยังน้อยอยู่ค่ะ ไม่มีใครมาเจอเราหรอก”
“เราไม่ควรประมาท” เขาดุ แต่พูดไปก็เท่านั้น
“ช่อ เอ่อ ช่อ... คิดถึงอาจารย์ค่ะ” คำว่าคิดถึง ห่วงหา อยากเจอ ในเวลานี้ช่างเอ่ยออกมาได้ยากเย็นเสียเหลือเกิน เพราะคนฟังดูท่าจะไม่ได้ซาบซึ้งยินดีกับมันอีกแล้ว
“ฮะ !”
สาวในชุดนักศึกษาสะดุ้งน้อยๆ เมื่อถูกตะคอก นับพันขึ้นเสียงจนเด็กในร้านหันมามองกันด้วยซ้ำ
“ช่อคิดถึงอาจารย์ไม่ได้เหรอคะ” เสียงเขาถอนหายใจแล้วเอนหลังกระแทกเก้าอี้จนดังครืด แม้ภายนอกนับพันจะแสดงว่าสุขุม เยือกเย็น แต่ภายใต้ท่าทีที่กลับมาสุภาพนั้นเธอรู้ดีที่สุดว่าชายผู้นี้ซุกซ่อนอารมณ์กรุ่นร้อนไว้ระดับไหน
“เรื่องแค่นี้เหรอที่นัดผมออกมาเจอที่นี่”
“ก็อีกครึ่งชั่วโมงช่อมีเรียนนี่คะ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว”
เธอพยักหน้า ใช่เพียงเวลากลางวันกับกลางคืนที่อาจารย์หนุ่มจะเปลี่ยนไปลิบลับราวเป็นคนละคน ในเวลาที่ยังมีแสงสว่างนี้เขาจะไม่เฉียดใกล้เธอเกินความจำเป็น ไม่ต้องไปหวังว่าเขาจะให้เธอขึ้นรถและพาไปส่งถึงหน้ามหาวิทยาลัย
“เดี๋ยวค่ะ ช่อยังมีอีกเรื่องจะบอกอาจารย์ค่ะ”
“คงไม่ใช่จะบอกผมว่าท้องหรอกนะครับ”
“อาจารย์ !” เธอตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ความอึดอัด อัดอั้นตันใจเริ่มทำให้น้ำตาคลอขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ความหมายของอาจารย์หนุ่มคงไม่พ้นดูแคลนว่าเธออยากจะจับเขาให้อยู่หมัด
เขาพอดูออกว่าอะไรที่ทำให้เด็กสาวน่ารัก ว่านอนสอนง่ายคนนี้ดูเปลี่ยนไป ไม่เป็นตัวเองและคอยตามตื๊อเขาอย่างที่ไม่เคยทำ เพราะเธอเปลี่ยนไปตั้งแต่คืนนั้น คืนที่เขาขอจบความสัมพันธ์ทางอ้อม
“ช่อก็แค่คิดถึงอาจารย์ เราเคยเจอกันแทบทุกวัน ช่อแค่ยังไม่ชิน ช่ออยากให้เราเป็นเหมือนเดิม ช่อผิดนักหรือคะ”
“แค่ช่อต้องการจะให้คนอื่นรู้เรื่องของเรา นั่นก็ผิดมากแล้ว”
ช่ออัญชันก้มหน้ามองจานข้าวมันไก่ตรงหน้าอย่างที่ไม่มีความคิดจะกินมันเข้าไปสักนิด ด้วยก้อนสะอื้นมาจ่อจุกอยู่ที่ลำคอแล้ว ณ เวลานี้
“ช่อขอโทษค่ะ”
และสุดท้ายก็เป็นเธอที่ยอมให้เขาชนะเสมอ เธอไม่กล้าหักดิบกับคนที่เถรตรงเฉียบขาดอย่างเขา นอกจากแสดงอาการน้อยอกน้อยใจบ้างเท่าที่พอจะทำได้ในขีดจำกัดของตัวเองที่มี
หน้าห้องเอ็กเซ็กคิวทีฟสวีต
ช่ออัญชันยืนประสานมือกันนิ่งหลังจากกระวนกระวายเดินไปเดินมาอยู่ไม่สุขสักพัก ยังดีที่พื้นที่ของโรงแรมชั้นนี้เป็นส่วนตัว ทั้งโซนมีห้องติดกันเพียงสองห้องเท่านั้น ถ้าไม่ใช่ช่วงเทศกาลอีกห้องจึงแทบไม่เคยถูกเปิดใช้งานหรือมีผู้เข้าพัก
อาจารย์หนุ่มมักพาเธอมาที่นี่ ในพื้นที่ส่วนตัวของเขา ซึ่งไม่ใช่บ้าน ด้วยระดับดาวที่สูงลิบลิ่วติดอันดับมีชื่อของจังหวัด แม้จะเป็นหนุ่มตระกูลดังอย่างสิงหโชติเดชา แต่เรื่องส่วนตัวของเขาและเธอจะไม่ถูกแพร่งพรายออกไปอย่างแน่นอน ทุกครั้งที่มานับพันก็แทบไม่เคยพาเธอออกจากห้องในเวลาปกติ หากกิจกรรมของเขากับเธอเกิดเรียกเหงื่อหรือต้องการการเติมเต็มของแหล่งอาหารก็แค่สั่งรูมเซอร์วิสให้ขึ้นมาส่ง และเขาจะพาเธอออกไปอีกทีก็ยามวิกาลที่ผู้คนกำลังหลับใหลกันหมดแล้ว เรื่องจะเจอคนรู้จักจึงแทบไม่เคยเกิดขึ้น
โชคดีที่พนักงานต้อนรับจำเธอได้ แค่เพียงบอกว่าเธอมาถึงก่อนลูกค้าวีไอพีอย่างนับพัน ที่จองห้องนี้เป็นสิทธิ์ขาดถึงแม้ไม่ได้มาพักทุกวัน เธอก็ขึ้นมาด้านบนได้อย่างไม่ยากเย็นนัก เพียงแต่ยังเข้าไปในห้องไม่ได้เท่านั้นเอง
“อาจารย์...” เขามาแล้ว
“ช่ออัญชัน !”
ดวงตาคมกริบวูบไหวเพียงเล็กน้อย ยอมรับเลยว่าทีแรกเขาแปลกใจมากที่เจอเธอตรงนี้ ช่ออัญชันมาดักรอเขาตั้งแต่เมื่อไร และขึ้นมาได้ยังไง เขาจำได้ว่าไม่เคยให้เธอมาที่นี่โดยไม่มีเขามาด้วยเลยสักครั้ง และวันนี้เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาพักด้วย แค่มีสอนช่วงเย็นอีกคาบเลยตั้งใจว่าจะมางีบเอาแรงก่อนถึงเวลาเท่านั้นเอง
“อย่าเพิ่งว่าช่อนะคะ ช่อแค่เอาขนมมาฝาก” เธอส่งยิ้มให้เขาจนตาหยี พร้อมยื่นถุงขนมที่ถือมาไปตรงหน้าด้วยมือที่ห้ามไม่ให้สั่นจนน่าเกลียด เพื่อกลบเกลื่อนความประหม่าและอับอายทั้งหมดที่มี
นับพันมองถุงขนมร้านที่เขาพาเธอแวะบ่อยที่สุด ก็เพราะหญิงสาวชอบ ซื้อมาเท่าไรเจ้าหล่อนก็ละเลียดลิ้มรสจนเกลี้ยงอยู่คนเดียว เขาต้องยอมรับว่าเบเกอรีกับผู้หญิงนี่เป็นของคู่กันจริงๆ และช่ออัญชันก็ต้องรู้ว่าเขาไม่ชอบกินของหวาน ดังนั้นจุดประสงค์ของเธอย่อมเป็นอย่างอื่น เพียงแต่เอาขนมมาบังหน้าเท่านั้น
- Writer
