ปิ๊งรักคุณพ่อลูกติด
ผ้ายับที่พับไว้ เขียน
บทที่ 20
----- (บูม)
2 คืนแล้วที่น้องแบมต้องนอนดูอาการอยู่ที่โรงพยาบาล ผมเองก็ไม่ได้ไปไหนเลยเพราะต้องมาคอยเฝ้าลูก ฝั่งนิ้งมันก็มากับแม่มันบ้างแต่ก็มาแค่ชั่วพักชั่วครู่ ผมไม่ได้ติดใจอะไรเพราะไม่ได้คาดหวังให้มันมาดูแลลูกอยู่แล้ว ลูกผม ผมเลี้ยงเองได้ วันนี้แม่กับป้าลีมาเปลี่ยนตั้งแต่เย็นผมเลยออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน ป้าลีแกกลัวครูไอรินจะไม่ได้กินข้าวเย็นก็เลยบังคับผมให้กลับไปดู
“ทำไมไม่รับสายเลยนะโกรธอะไรหรือเปล่า” ผมพยายามโทรหาครูไอรินมาสักพักแล้ว แต่เธอไม่รับสายผมเลย แปลกจริง ๆ ไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอกนะ บ้านยิ่งห่าง ๆ กันด้วย ผมรีบขับรถตรงไปที่บ้านจากที่ตั้งใจว่าจะแวะหาอะไรกลับไปกินกับครูก่อน เพราะรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก ถ้าครูไม่เป็นอะไรค่อยพากันออกมากินข้างนอกเอาก็ได้ เมื่อมาถึงผมก็เห็นรถครูเจจอดอยู่ที่หน้าบ้านแต่ใน
