ปิ๊งรักคุณพ่อลูกติด
ผ้ายับที่พับไว้ เขียน
บทที่ 21
----- (ไอริน)
ฉันลืมตาตื่นมาที่ห้องพักคนไข้ในโรงพยาบาล ความรู้สึกเจ็บที่หัวจนรู้สึกว่าหัวหนักอื้อและลุกไม่ได้ ฉันพยายามมองไปรอบ ๆ เพื่อจะดูว่าใครอยู่ในห้องนี้บ้าง หัวใจมันเต้นตุบ ๆ ด้วยความหวาดกลัว ภาพที่ตัวเองถูกคนรู้จักพยายามข่มเหง ใบหน้าของคนที่ฉันเคยมองว่าดี แววตาที่เคยอ่อนโยนของเขาในเวลานั้น
“ครูคะ ตื่นแล้วเหรอ” เสียงป้าลีดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของท่าน ฉันพยายามขยับตัวเข้าไปใกล้ ๆ ท่านเพราะเริ่มรู้สึกกลัว
“โถ กลัวสินะครูของป้าขวัญเอ๊ยขวัญมานะ โอ๋ ๆ ๆ คนดีของป้า ไม่ต้องกลัวแล้วนะลูก” ป้าลีค่อย ๆ ประคองฉันให้ลุกขึ้น ทั้งยังโอบกอดฉันพร้อมกับลูบหลังปลอบประโลม
“ฮึก...” ความอบอุ่นที่ได้รับจากอ้อมอกของป้าลีช่วยบรรเทาอาการหวาดกลัวของฉันลงได้เล็กน้อย ที่แม่เคยพร่ำบอกว่าโลกภายนอกมันอันตราย มันไม่ผิดจากแม่พูดเลย แล้วแบบนี้ฉันจะกล้
