ชีควาดิมค่อยๆ ลุกช้าๆ ดวงหน้าหล่อคมนิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะปวดแผล แต่ความเจ็บปวดมันไม่ได้มากถึงกับขนาดต้องล้มหมอนนอนเสื่อตลอดเวลาเช่นนี้ เพราะร่างกายของเขาแข็งแรงแทบไม่ยี่หระต่อความเจ็บเหล่านี้ ให้โดนยิงโดนแทงแล้วออกมาบู๊ต่อก็เคยมี หากแต่เขารู้สึกดีที่มีกวินตราดูแลอยู่ใกล้ จึงยอมปล่อยให้ตนเองเป็นคนอ่อนแอบ้างสักครั้ง ซึ่งมันทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไป... จากที่ต้องเป็นคนแข็งแกร่งปกป้องคนอื่น ไม่รู้จักเจ็บไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเท่าไหร่ ยามเมื่อมีคนหนึ่งมาคอยใส่ใจดูแลคล้ายจะปกป้อง มันทำให้เขาอบอุ่นและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“เราสองคนนี่ดวงนั่งทานข้าวรูมเซอร์วิสที่โรงแรมกันจริงๆ เลยนะ ว่าไหม” เขาชวนเธอคุยก่อน
“ฉันว่าไม่หรอก ดวงเราดวงไม่สบายมากกว่า ผลัดกันไม่สบายอยู่นั่นแหละค่ะ” กวินตราประคองเขามานั่งที่เก้าอี้ตัวนุ่ม แล้วก็นิ่วหน้าตามเมื่อเขานิ่วหน้าเจ็บแผล ราวกับว่ากำลังโดนแทงซ้ำอีกเป็นสิบๆ รอบ... กว
