Kedicik

"Şu sokağı da döndükten sonra köpeklerden kurtulmuş olacağım.” Düşüncelerimdeki rahatlamanın ayaklarıma yansımasına izin vermedim. Hızımı daha da arttırıp koşmaya devam ettim. Uzun süredir böyle büyük bir çaba içerisine girmemiş olduğu için kaslarımın isyan edeceğini düşünürken yanıldığımı anladım. Aklımdan geçenlere mükemmel uyum sağlıyorlardı. Birkaç aydır karış karış dolaştığım için ezbere bildiğim sokaktan koşarak geçtim. Karşıdaki, artık kendi evimmiş gibi her köşesini bildiğim şahane evi gördüğümde rahat bir nefes aldım. Ev, bodrum katını da saydığımızda üç katlı denebilecek, geniş bahçesi çiçekler ile kaplı ve hayallerimdeki gibi çatı katında büyük bir odası olan eski bir yapıydı. Dışı krem ve kahverengi karışımı ile çok güzel renklendirilmişti. Evin en sevdiğim kısmı ise merdiven korkuluklarıydı. Evde yalnızken korkuluklardan kayarak çok eğleniyordum. Hiç düşünmeden çitlerden atlayarak bahçeye girdim. Bahçenin bu kısmından özellikle uzak durmaya çalışırdım. Bu kısım büyük kedi nanesi çalılarıyla kaplıydı. Kedi nanesi normalde bizim gibiler için çok zehirli olması ile birlikte bir o kadar da çekici! Zararlı olduğunu hepimiz bilsek de bir türlü uzak duramıyoruz. Mis gibi kokan kedi nanelerinin arasından geçerken, aldığım kokudan dolayı zevkle biraz yavaşlasam da kendime gelip koşmaya devam ettim. Bahçenin diğer tarafına geçerken yine pencerede elinde kahvesi ile yağan karı seyreden yakışıklıya miyavladım. Bir gün, özgür olduğum zaman, onunla şansımı deneyecektim. Bir gün ama... Önceliğim peşimdeki pis köpeklerden kurtulmak şu an. Yakalanırsam ellerinden nasıl kurtulurum, ne zaman kurtulurum; hiçbir fikrim yok. Gözlerimi Normale çevirip son bir kez bakmak istedim. Köpekler yerimi bulmuşlardı ve artık burası da benim için güvenli değildi. Büyük ihtimalle onu bir daha göremeyecektim. Penceredeki hoş manzaraya bakarken, hangi ara geldiğimi anlamadığım yolun ortasında acı bir fren sesi ile başımı kaldırdım. Karşıdan gelen arabanın parlak farı, bir anda gözlerimi kör edercesine ışıldadığında olduğum yerde kalakaldım. Çok yakınımdaydı. Son bir hamle yaparak en az acı ve hasarla bu çarpışmayı atlatmaya çalıştım. *** Her yerim, özellikle de başım çok kötü ağrıyordu. Gözlerim başımdan akan kanla kaplanmıştı. Köpeklerden kurtulmuştum belki ama normallerin yaptığı bir arabadan kurtulamamıştım. Acımın şiddeti geçen zaman ile birlikte giderek artıyordu. Bir süre sonra kulağıma dolan sesler başıma bıçak gibi girse de "susun," bile diyemeyecek kadar acı içerisindeydim. Ah Lanet patiler. Bilincimi kaybedeceğimi anladığım an korkuyla atmaya başladı kalbim. Kalbimin çırpınışları bile beynime ve gözlerime yetersiz bir çaba gibi gelmiş olacak ki gözlerim umursamazca karanlığa gömüldü. Kapanan gözlerimi şu an bir dobermanın hırlaması bile açtıramazdı bana. Arka arkaya açılan iki kapı sesinden sonra, hızlı adımlarla yanıma yaklaşan tok ayak sesleri ile bir an için umutlandım. Bilincimi kaybetmenin sınırındayken duyduklarım ile hem üzülmüş hem de kızmıştım. Normaller bazen köpeklerden bile kötü olabiliyordu çünkü. "Bunu Cihan'a doğum günü hediyesi olarak verelim bence.” "Bence de. Ölü bir kedi gördüğünde yüzünün alacağı şekli görmek isterim!" "Arabadaki gazeteyi getir ve bagajdaki kolilerden birini de çıkart çabuk.” "Bu olur mu? Biraz büyük ama!" "Süper olur hem de. Büyük bir hediye zanneder!" Yüzlerindeki ifadeyi ve vücutlarını göremesem de kokuları bile tiksindirmişti beni. Ne iğrenç insanlar varmış şu dünya da. Umarım, Cihan her kim ise, hala yaşadığımı anlayacak kadar bana bakabilir. Yoksa cidden ölüp gideceğim! "Miyavvvv," ağzımdan çıkarabildiğim tek kelime şu an! Onu da duyduklarını sanmıyorum. Nasıl gözüküyorum bilmiyorum ama onlara ölüden farksız bir imaj çizdiğim kesin. "Cihan kutuyu açana kadar, bu soğukta arabanın motoru ve biz de donacağımız için yüzünü görmek zevkinden mahrum kalacağız. Neyse önemli değil. Yarın ders arasında sorarız neden kötü olduğunu; tabii her zamanki her zamanki arkadaşça tavrımız ile!" Biraz, çok az gücüm kalmış olsa, yüzlerini tırmıklamaktan zevk alacaktım. Ne yazık ki iğrenç kahkahalarını duymaktan başka bir şey yapamıyordum.