“ปล่อยวางบ้างสิครับ คนเรามีอายุไม่ถึงพันวันสักคน เราเดินอ้อมได้ เราหลับตาข้างหนึ่งได้ เพราะบางครั้งที่ทำแบบนั้น มันดีกับคนในครอบครัว ผมไม่ได้อยากให้คุณเชิดชูเมดิสันไว้เหนือหัว เราเป็นแค่คนหนึ่งที่ถือสิ่งที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้ พวกเราถนอมเกียรติไว้ได้ แต่ไม่ใช่การแบกไว้ทั้งหมด ผมรู้คุณทำเพื่อผมและเมดิสัน” นิโคตบหลังมือภรรยา มิแชลทำทุกอย่างเพื่อทะนุถนอมเกียรติและศักดิ์ศรีของเมดิสัน บางครั้งนางอาจจะร้ายไปบ้าง แต่ทั้งหมดนั่นคือความหวังดี
“ฉัน...” มิแชลพูดอะไรไม่ออก มันตีบตันและเริ่มรู้สึกอึดอัด
“ถึงเวลาปล่อยลูกๆ ของเราให้เขาเป็นอิสระจากรงทองนี่สักที”
ไม่มีนกตัวไหนที่มีความสุขระหว่างที่อยู่ในกรง ไม่มีสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้อยากอยู่ในกรงไปจนตาย ทุกสิ่งมีชีวิตล้วนแล้วอยากเป็นอิสระทั้งนั้น แม้ว่ากรงนั่นจะมอบความปลอดภัย และอาหารการกินอุดมสมบูรณ์แค่ไหน พวกเขาก็โหยหาอิสระแทบทั้งสิ้น
บทที่15.ความลับข
