โรงพยาบาล
ตึก ตึก
เธอยังไม่หลับทำยังไงก็ไม่หลับจนเมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาภายในห้องเธอเลยเข้าใจว่าเป็นไทม์
“พี่ไทม์ลืมอะไรรึเปล่า”
กึก!
เสียงฝีเท้าหยุดชะงักลงทันทีจนควีนแปลกใจเธอพลิกตัวกลับไปมองก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นคนที่อยู่ในห้วงคำนึงอยู่ตอนนี้
ไฟที่อยู่ในชุดเสื้อช็อปสีน้ำเงินหยุดยืนยิ่งอยู่กลางห้องใบหน้าของเขานิ่งสนิทแต่สายตาคู่คมกลับดูวาวโรจน์ด้วยความโมโหเพราะเขาได้ยินเธอพูดถึงไอ้ไทม์นั่นเลยทำให้เขาหงุดหงิด
มันมาที่นี่ได้ยังไง?
“อ่ะ..นายเองหรอ”
“อืม..”
เขาเก็บอารมณ์หึงหวงไว้แล้วเดินเข้าไปหาเธอมองดูใบหน้าสวยที่เริ่มยุบลงแล้วจากตอนแรกที่เขาไปเจอใบหน้าและคอค่อนข้างบวมหนักส่วนผิวกายผื่นก็ลดจนแทบจะปกติแล้ว
“ฟื้นนานรึยัง”
“สักพัก..”
เธอฟื้นสักพักแล้วแต่กลับไม่เจอเขาเลยอีกอย่างพยาบาลเข้ามาเช็คน้ำเกลือก็บอกว่าฉันหลับไปสองวัน..
“แล้วไอ้ไทม์มันมาทำไม”
“นี่!เขาช่วยช
