คณะนิเทศศาสตร์
“โอ๊ยยัยควีน แกนี่มันจริงๆ เลย”
“ก็ใครจะไปรู้ ตื่นมาก็เจอพี่ไทม์เลย”
“แต่พี่ไทม์ก็เนียนเนอะ ไม่ปฏิเสธเลยว่าไม่ใช่ตัวเอง”
ตอนนี้เราอยู่กันที่มหาลัยเมื่อสองวันก่อนฉันได้ออกจากโรงพยาบาลแต่เพราะมีไข้เล็กน้อยไฟเลยให้ดูอาการที่คอนโดก่อนวันนี้เลยเป็นวันแรกที่ฉันได้กลับมาเรียนหลังจากป่วย
พูดถึงพี่ไทม์ก็แปลกมากยัยเมษาเล่าให้ฟังว่าไฟไปช่วยฉันเพราะนางติดต่อฉันไม่ได้นางเลยพยายามติดต่อไฟไปและตอนมาเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาลเมษาเลยถามไฟแต่ที่แปลกใจคือพี่ไทม์มาเยี่ยมฉันได้ยังไงไหนเพราะเราไม่ได้สนิทอะไรกันอยู่แล้ว
อีกอย่างจะเข้ามาในห้องผู้ป่วยได้ยังไงทั้งที่เป็นห้องพิเศษและมีคนของไฟเฝ้าตลอดฉันได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจรอถามไฟช่วงเย็น
“ตายยาก!”
“อะไร”
“ข้างหลังแกนู่น”
ฉันมองตามสายตาของยัยเมษาก่อนจะต้องขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเจอคนที่เรากำลังพูดถึงกันอยู่ บังเอิญจัง
ไทม์เดินมายังโต๊ะที่สองสาว
