ปราโมชพลิกกายมาทางภรรยาเมื่อตอนใกล้รุ่ง รู้สึกถึงการขยับตัวของเจ้าหล่อนซึ่งดังมาพร้อมเสียงถอนหายใจทั้งคืน เขาทำได้เพียงรับรู้ แต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็น ยังไงเขาก็ถือเป็นคนนอกสำหรับแม่ลูกคู่นี้เสมอ...
แถมรู้ดีเชียวล่ะ สิ่งใดที่รุจีได้ตัดสินใจลงมือกระทำ สิ่งนั้นถือเป็นเรื่องเด็ดขาดสำหรับเจ้าตัว ถึงแม้เขาได้ขึ้นชื่อเป็นถึงคู่ชีวิตเจ้าหล่อนก็มิอาจคัดค้านหรือเปลี่ยนใจรุจีได้ง่ายๆ...
หนุ่มวัยกลางคนผู้มีนิสัยใจเย็นทอดสายตามองภรรยาอยู่สักพัก แสงไฟจากโคมหัวเตียงสว่างพอจะเห็นสีหน้าคิดไม่ตกของคนเคียงข้างได้ชัดเจน เขาพิจารณาเห็นถึงความอิดโรยบนใบหน้าเจ้าหล่อน ปราโมชรู้สึกหัวใจหนักอึ้งที่ไม่สามารถคล้ายทุกข์ให้ผู้เป็นภรรยาได้มากนัก เขาเอื้อมมือดึงร่างผอมบางมากอดไว้ในอ้อมแขน มันเป็นสิ่งเดียวที่ตัวเขาสามารถทำได้ในเวลานี้...
รุจีเงยหน้ามองสามี ซึ่งอดีตเคยเป็นลูกจ้างของเธอมาก่อนด้วยสายตาขอบคุณ เป็นความโชค
