หัวไหล่มนของคนนอนตะแคงข้างสั่นไหวมาได้สักระยะ หลังจากเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นในตอนสาย ความคุ้นชินกับสถานที่ทำให้รุ้งแก้วสัมผัสได้ถึงความปลอดภัย โล่งใจที่ตนนั้นไม่ได้ตื่นขึ้นมาในห้องของชายหนุ่มคนใดคนหนึ่งในสถานที่อโคจรแห่งนั้น...
หากทว่าความเจ็บปวดก็แล่นลิ่วเข้าถาโถมกระหน่ำทันทีเช่นกัน ทุกคำพูดของผู้ให้กำเนิดแจ่มชัดในมโนสำนึก ต่อจากนี้ไปท่านคงตัดเธอขาดได้เสียแล้วจริงๆสินะ...
“ต่อจากนี้แกไม่ใช่ลูกฉัน...จะไปตายที่ไหนก็ไป”
เป็นคำพูดตอกย้ำซ้ำไปซ้ำมา มันลอยวนอยู่ในหัว อยากสลัดทิ้งเท่าไหร่มันกับดื้อดึง คอยวนเวียนให้เจ็บช้ำอยู่ร่ำไป...
แล้วคนเป็นแม่จะตัดลูกในไส้ขาดได้จริงหรือ มีเสียงหนึ่งค้านขึ้นมา...
ทำไมจะไม่ได้ล่ะ... ในเมื่อตอนนี้ ท่านมีลูกสาวคนใหม่ ทั้งถูกใจ และได้ดั่งหวังมากกว่าเธอ ที่ไม่เอาไหนเลยสักอย่าง...
รุ้งแก้วนึกถึงธิดารัตน์ ทำให้ใจที่เจ็บอยู่แล้ว นึกแค้นชิงชังเหลือคณา รุ้งแก้ว
