ตึก...ตึก...ตึก...
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นปูนซีเมนต์ดังพอทำให้ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ที่มีใบหน้าคมสันหนักมาทางดุดันขมวดคิ้วมุ่น...เขาถอนหายใจทิ้ง ไม่อินังขังขอบกับแขกผู้มาเยือน...
จิณวางจอบในมือแอบไว้ข้างต้นมะม่วง ทั้งที่เพิ่งลงมือพรวนดินได้ไม่นาน แสร้งทำทีเป็นระบายลมหายใจหนัก ถ่มน้ำลายลงพื้นโดยไม่สงวนเรื่องมารยาท... เขาต้องการแสดงให้แขกผู้มาเยือนรับรู้โดยไม่ต้องเอ่ยปากไล่เหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา เขาไม่รับงานผิดกฎหมาย หรืองานสีเทาทุกชนิด...
ณ เวลานี้ นายจิณคนนี้ ไม่ใช่ผู้ร้ายหนีตาย เขาเป็นเพียงชาวสวนธรรมดา หาเลี้ยงชีพด้วยอาชีพสุจริต ไม่คิดทำลายหรือทำร้ายใครอีกทั้งนั้น...
จิณหยัดกายสูงราวหกฟุตลุกขึ้นยืน บิดสะโพกขับอาการเมื่อยล้า หลังจากการนั่งทำงานมานานหลายชั่วโมง พร้อมเอี้ยวร่างเปลือยท่อนบนซึ่งเห็นเหงื่อเม็ดเล็กเกาะพราวระยับไหลลงมายังขอบกางเกงขาก๊วยตัวเก่าสีดำ จิณคว้าเอาผ้าขาวม้าจา
