ตอนที่ 5
1280 Words
“ซี้ด… อ่า… ซี้ด… อ่า… ”
เสียงครางยังดังต่อเนื่อง ชรัมภ์รู้สึกตื่นเต้น ตอนแรกเขากำลังจะออกมาจากห้องเพื่อหนีเสียงคราง ทว่าสุดท้ายก็อดใจไม่ไหว
เสียงในห้องข้างๆ ทำให้เขาต้องเดินกลับมาแนบดวงตาเข้ากับรูรั่วข้างฝาผนัง เห็นลูกชายกับสะใภ้กำลังร่วมรักกันอย่างเร่าร้อน
“พี่พีร์ขา… มาตรงนี้เถอะค่ะ”
ดาลันกำลังเดินมาที่โต๊ะเครื่องแป้งตั้งอยู่ปลายเตียงนอน ก้มลงเกาะขอบโต๊ะ กระดกก้น ไหล่แอ่นระแน้ เอื้อมมือข้างหนึ่งทางด้านหลัง ลูบไล้ก้นอวบขาวของตัวเองแล้วฟาดเบาๆ เสียงดังเพียะเพื่อยั่วสามีที่ก้าวตามมา
หล่อนขยับสะโพกแบะกลีบก้น ส่งร่องสวาททะลักอ้าเป็นพูออกมาจากซอกขาทางด้านหลัง
‘โห… ’
ชรัมภ์ถึงกับเอื้อมมือลงมาลูบคลำดุ้นจรวดของตัวเองไปพลาง กลืนน้ำลายลงคอเสียงดังเอื๊อก เมื่อเห็นกลีบสวาทของสะใภ้ สวยราวกับพูทุเรียนยวงงาม เส้นขนดกดำโอบล้อมตามแนวยาวของร่องกลีบสีชมพู ทำเอาชรัมภ์รีบถูจรวด ตวัดลิ้นอยากเบิร์นเลียร่องใจจะขาด
“โอ้ว… สวยเหลือเกินหนูจ๋า”
ร่องสวาทสีชมพูสะอาดสะอ้านของสะใภ้ทำเอาพ่อผัวร้องครางอยากเลีย นึกอิจฉาลูกชายของตัวเองที่ได้ฉีกทุเรียนของหล่อน
“กระแทกให้ทีเถอะพี่พีร์ขา… ดาอยาก”
ดาลันส่ายก้นยั่ว ทำเสียงออดอ้อน ถ่างขาอวดร่องสวาทแอ่นอ้าเป็นพูทะลักออกมาจากซอกขาทางด้านหลัง
“เธอนี่มันร้อนแรงเหลือเกิน… อยากให้กระแทกอีกยกใช่ไหมเมียจ๋า”
พีรพงษ์มองร่องสวาททะลักเป็นยวงย้อยออกมาจากง่ามขาด้านหลังของหญิงสาว
“อยาก… อยากมาก”
ดาลันพยักหน้า มือสองข้างเกาะขอบโต๊ะเครื่องแป้งเอาไว้แน่น แอ่นก้นยั่ว รอคอยดุ้นจรวดกำลังจะยัดเข้ามา
เพียะ… “
มือของพีรพงษ์ฟาดลงบนก้นอวบขาว หญิงสาวสะดุ้ง ก้นกระดก หลังไหล่แอ่นระแน้ แอ่นก้นให้เขาฟาดอีกครั้ง ก่อนที่พีรพงษ์จะดันก้นของหล่อนให้แอ่นขึ้นเล็กน้อยแล้วจับดุ้นเอ็นเข้ามาเสียบ
ซวบ…
เสียงดุ้นเอ็นทะลวงใส่ร่องสวาทที่แย้มกลีบยั่วยวน ให้เขารีบจับอวัยวะเพศเข้ามายัด
“อ๊อย… อ๊า… ”
ดาลันร้องคราง ซ่านเสียวจนต้องส่ายก้นร่อนรับดุ้นจรวดของคนข้างหลัง ขยับเสียบเข้ามารัวๆ ในร่องเสียว
“อ๊ะ... อ๊ะ... อ๊ะ... เสียวเหลือเกิน พี่พีร์จ๋าแรงกว่านี้ได้ไหม”
ปากร้องคราง ก้นแอ่นส่ายตามจังหวะกระเด้าของคนข้างหลัง ไม่รู้สิ… มันเสียวก็จริง แต่ก็อยากเสียวมากกว่านี้
“อ๊า… อูย… เข้ามาอีก… ”
ดาลันร้องคราง หล่อนอยากได้ความรู้สึกที่คับแน่นล้ำลึกกว่านี้ ทว่าแก่นกายของพีรพงษ์ก็ทะลวงจนสุดดุ้น หากดูเหมือนว่ามันยังไม่แรงพอ… ไม่ลึกถึงใจของดาลัน แม้ว่าชายหนุ่มจะกระแทกจนพวงสวรรค์เบียดชิดติดปากรูของหล่อน กดสะโพกใส่สุดท่อน เส้นขนสีดำเสียดสีกันร้อน หากดารันเท่านั้นที่รู้ว่ายังไม่ลึกพอ
“เสียว… อูย… ไม่ไหวแล้วดาจ๋า”
บลั่กๆ ๆ ๆ ๆ
ในนาทีสุดจะทานทน พีรพงษ์กระเด้ารัว สองมือของหญิงสาวเกร็งจับขอบโต๊ะเครื่องแป้งเอาไว้แน่น แอ่นก้นรับการสอดใส่ อยากให้สามีกดแก่นกายฝังเข้าใส่รูเนื้อนุ่มแน่นของหล่อนแรงๆ หากแรงที่สุดของเขาก็ได้แค่นี้
“ไม่ไหวแล้วดาจ๋า… พี่จะแตกแล้ว”
สามีส่งสัญญาณ
“เดี๋ยวสิ… พี่พีร์จะรีบไปไหน เดี๋ยวก่อน… ดากำลังมัน… ยะ… อย่าเพิ่งออกนะ”
ดาลันส่ายก้นปะทะท้องของสามี แอ่นร่องสวาทให้แก่นกายของเขาเสียบกระเด้าเข้ามาแรงๆ ทว่าพีรพงษ์เสียวซ่านเกินกว่าจะทนไหว เสียงร้องของหล่อนไม่เป็นผล ด้วยสามีสุดจะทานทน เขาเปล่งเสียงครางลั่น สะโพกสั่น ก้นเก็งกดค้าง ฝังดุ้นจรวดเข้ามามิดพวงสวรรค์… และแล้วน้ำเสียวก็แตกซ่านออกมา
“อ๊ะ… แตกแล้วหรอ”
เสียงของหญิงสาวบ่งบอกถึงความผิดหวัง นี่ไม่ใช่ครั้ง
แรกที่เขาล้มเหลว
“อ๊า… อูยยยย”
สามีตอบด้วยน้ำกามสีขาวฉีดพุ่งออกมาจากดุ้นจรวด
กระตุกสั่น
“ก็ดาสู้เหลือเกิน… พี่ยอมแพ้ พี่กลั้นไม่ไหว”
ยอมรับอย่างไม่อาย ร่างของชายหนุ่มทรุดฮวบลงกอดหญิงสาวที่เกาะขอบโต๊ะเครื่องแป้งเอาไว้แน่น แอ่นสะโพกรับความร้อนรุ่มจากน้ำกามที่ฉีดพ่นเข้ามาในกายสาวที่มีถุงยางบางๆ ขวางกั้นเอาไว้
สาเหตุที่พีรพงษ์ต้องสวมถุงยางก็เพราะว่าดาลันปฏิเสธการกินยาคุม หล่อนยังไม่อยากท้อง และพีรพงษ์ก็ยังไม่อยากมีลูกในช่วงนี้
อีกหนึ่งเดือนต่อมา
แม้ว่าพีรพงษ์กับดาลันต้องอยู่ไกลกัน หากด้วยความเจริญของเทคโนโลยีการสื่อสารยุคปัจจุบัน ก็ทำให้ดาลันกับพีรพงษ์ได้เห็นหน้าและพูดคุยกันทุกวันผ่านช่องทางสื่อสารมากมาย ทั้งไลน์ ทั้งเพสบุ๊ค
แม้ระยะทางจะห่างไกล หากก็ไม่ได้ทำให้ดาลันเหงา การได้พูดคุยกันทุกวันทำให้ดาลันรู้สึกว่าพีรพงษ์ไม่ได้หายไปไหน แต่สิ่งที่ขาดหายก็คือความต้องการทางเพศที่เก็บกดอยู่ลึกๆ ในอารมณ์หล่อน
ดาลันเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองเหงา ไม่ใช่ความเหงาธรรมดา หากแต่เป็นความ ‘เหงาปนเ****น’ ที่รุมรึงอยู่ในความต้องการทางเพศ
นี่ก็นานเป็นเดือนแล้ว… ที่พีรพงษ์ทิ้งให้หล่อนนอนอ้างว้างคนเดียว เวลามีความต้องการดาลันต้องพึ่งพาลำนิ้วน้อยๆ ของตัวเอง แอบช่วยตัวเองเท่าที่จะทำได้ หากแต่การใช้นิ้ว… ก็ไม่อาจเทียบการสอดใส่ ยิ่งช่วยตัวเองก็ยิ่งรู้สึกคั่งค้างทรมาน
ตอนสายของวันหนึ่ง
กลังจากดาลันเดินตามหาพ่อสามีพักใหญ่ๆ แต่ไม่เห็น หล่อนจึงเดินเข้ามาถามป้าผินที่กำลังทำงานอยู่ในครัว
“ป้าผินคะ… พ่อรัมภ์ไปไหนคะ”
“วันนี้คุณรัมภ์ทำงานที่สตูดิโอค่ะ”
“ที่ไหนคะ”
“ทางโน้นค่ะ”
ป้าผินชี้มือไปทางสวนหย่อมติดแปลงกุหลาบ ทอดยาวไปถึงหลังบ้าน
ดาลันนึกออกแล้ว ตรงนั้นมีเรือนไม้ชั้นเดียวซ่อนอยู่ท่ามกลางป่าไผ่ร่มรื่น เพิ่งรู้ว่าเป็นที่ทำงานของพ่อสามี
ในเวลาต่อมา
เมื่อรู้พิกัดของเป้าหมาย ‘จะรออะไรอีกล่ะ’ ดาลันบอกตัวเองในใจ ไม่รอช้า วันนี้เหงามาก รีบเดินอ้อมมาทางหลังบ้าน มุ่งตรงไปยังเรือนไม้ชั้นเดียวซึ่งเป็นที่ทำงานของพ่อสามี
ก้าวแรกที่ย่างเข้าสู่บริเวณเรือนไม้หลังเล็ก ดอกเล็บมือนางสีชมพูสะพรั่งบาน เลื้อยระขึ้นปกคลุมหลังคามุกส่วนหน้าจนมองไม่เห็นพื้นหลังคาเดิม เพราะดอกใบของมันปกคลุมจนหนา
“อากาศดีจัง”
หญิงสาวรำพึงเบาๆ กับสายลมรวยริน ช่วยกำจายกลิ่นหอมรื่นรมย์ของดอกไม้ ชื่นใจไปทั้งอาณาบริเวณ กลิ่นหอมเย็นของมันมีเสน่ห์เย้ายวนใจอย่างประหลาดล้ำ ชวนให้ดาลันผู้มีอารมณ์อ่อนไหว ต้องก้าวเข้ามาก้มดม สูดกลิ่นหอมของดอกเล็บมือนางใกล้ๆ
ตอนแรกที่เดินมาถึง ดาลันยังไม่เห็นใคร ในหูได้ยินแต่เสียงเพลงบรรเลงสุดไพเพราะ ดังออกมาจากเรือนไม้
- Writer
