The Wife's Revenge

Kabanata 5

L O R R A I N E

Nagising na ako ng naramdaman ko ang sobrang panginginig sa katawan para bang nasa ibang bansa ako at nakahiga sa snow. Niyakap ko ang sarili ng mahigpit para atang nasa maling lugar ako at nakahiga. I opened my eyes when I felt something wet.

"Bakit nandirito pa rin ako?" Napatayo ako dahil hubo't hubad na nakahiga sa basang sahig.

I felt disappointed. Hindi man lang ako kinarga ng asawa ko para sa kwarto man lang matulog o kaya'y ginising man lang para naman desenteng kama ang mahihigaan. I felt stabbed in my heart how can he be this hard and harsh on me. Gusto kong iparealize sa utak ko ang mga dahilan para iwan ang asawa ko.

"No, Lorraine! He was drunk last night. Hindi niya ito sinasadya." Kumuha ako ng mop at pinunasan ang basang sahig.

Nilinis ko din ang lababo at ang buong kusina dahil sa magulo na ito. Ramdam ko pa rin ang lamig sa balat ko. 

"LORRAINE!" Sigaw ng asawa ko. 

Agad naman akong umaripas ng takbo papunta sa galit ko na namang asawa. Ano ang kailangan niya? Anong oras na ba? Hindi pa ako nakakapagluto. Maaga ngayon si Paul sa opisina.

"B-bakit Paul?" Bigla nalang akong nakaramdam ng sakit sa ulo medyo nahihilo ako.

"What the f**k Lorraine!? Hindi mo hinanda ang mga damit ko ngayon." He hissed.

Napayuko ako, mukhang wala ako sa sarili kagabi at nakalimutan ko talaga. Wala na ata ako sa aking sarili nitong mga nakaraang araw. Stress na ako sa lahat ng bagay. Stress na stress na ako kay Paul. Natataranta na naman ako ngayon. Walang katapusan!

"S-sorry, ihahanda ko na..." agad naman akong gumalaw para kumuha ng plantsa.

Gosh! How can I be this irresponsible? Nagkakaroon na ng dahilan si Paul para iwan ako. Pero dapat ba siya ang mang-iwan? Hindi ba dapat ako? Hindi ko alam kung bakit ako nagtitiis.

"No! Wag na! Putangina." Marahas niya akong hinila at dinikit sa pader ng kwarto, malakas ang kalabog ko kaya nasaktan ako.

"P-Paul." Napahikbi ako sa inasal nya, kay aga-aga.

He grinned, "Pagsasawaan mo na kita!" And kissed me harshly.

Masakit ang bawat kagat nito sa labi ko. He squeezed my left breast na naging dahilan kung bakit ako napaungol. Napaungol sa sakit. Aangal sana ako but he didn't gave me a chance to do that. He went down and gave me little mark on my neck which makes me moan with pain. He bitten me anywhere at para siyang bampirang humihigop ng dugo.

"S-stop it!" I whispered. It wasn't neither love nor lust from Paul. It's anger.

"Not so fast..." Dahil bago pa itong ligo at nakatuwalya lang ay agad nyang tinanggal ito. He was grinning hell.

Nasaktan ako ng hinila niya ng marahas ang buhok ko at pinaupo. Humapdi ang pwetan ko sa pwersahang pagpapaupo. Para bang may pasa na ako doon at mas sumakit. Buong katawan ko bugbog sarado kay Paul at hindi ko alam kelan ako ulit mauuntog. 

He was laughing like a devil. Nagsimula ng tumulo ang mga luha ko at humikbi na.

"I know you want this..." he chuckled.

Pinaglaruan niya ang p*********i niya sa mukha ko.

WALANG RESPETO! He's treating me like a slut, a whore... like a prostitute. Umiiwas ako habang sideways niyang winawagayway ang ano niya sa mukha ko. Parang hindi niya ako asawa, parang hindi ako babae sa harapan nya.

"T-tama na... Paul." I cried, iniiwas ng mukha ang ano niya.

"No! You deserve this, you don't know how deserving you are." He laughed.

Gusto ko ng manlaban. This is too much. Ngayon hindi ko na ito matitiis pa, mahal na mahal ko ang asawa and I took risk for this marriage, it's not working even 5 months ago. Matagal na pero nagpakamartyr ako. Hindi na tama ito. Ayaw ko na!

"I hate you dumbass!" sigaw ko.

Tumawa lang sya ng sobrang lakas. Hindi ko alam kung ano ang nalanghap ko kung bakit ako naging martyr lang. This marriage wasn't effective. Hindi na kami nagkakasundo ni Paul, matagal na. Lalo na ngayon na pinagbubuhatan na niya ako ng kamay, inaalisputa, at binababoy. I hate him!

Napasinghap nalang ako ng may naramdaman mainit na likido sa ulo ko tumutulo pababa. That was smelly and disgusting. Inihian niya ako lalo akong naiyak sa ginawa niya.

"Nawalan ako ng gana naiihi ako. Akala ko kubeta pasensya na Lorraine..." tumawa itong malupit niyang binatawan ang buhok ko.

Akala ko'y ubos na ang buhok ko sa kakahablot nito sa akin, pero nakakatawang mayroon pa pala. Sana kinalbo nalang niya ako para wala na siyang mahahablot sa akin. Sinamaan ko siya tingin habang tinatahak niya ang banyo. Yakap-yakap ko ang sarili at nangangmoy na ako. Nandidiri. 

Hindi ko mawari kong tao pa ba si Paul sa ginawa niya. Kung kagabi ay gusto kong maniwala na dahil sa pagiging incapable of bearing a child ang dahilan kung bakit siya nagkakaganyan, ngayon di ko na halos makilala ang lalaking minahal ko. Hindi ko na alam ang dahilan dahil halos hindi na siya ang lalaking mahal ko.

He is so different; he is not Paul I used to love.

Tumayo ako at hinablot ang tuwalyang ginamit ni Paul kanina. I wrapped my body on it. Huminga ako ng malalim 'di ko na kaya I want to leave this house. Kahit na may isang parte sa akin na ayaw, na wag lumisan dahil asawa ko parin siya. But what can I do?

He is damn violent and evil. I can't live like this any longer.

Hinanda ko pa rin ang gagamitin ng asawa ko sa trabaho his business attire and paper works. Hangga't nandirito ako sa bahay na ito responsibilidad ko pa rin ang asawa ko. Kahit ngayon lang. Sa huling pagkakataon. Because as much as my heart wants to take good care of him but my body won't work anymore. This time, I want my brain to decide not my heart.

Pinagluto ko siya ng pagkain sa kusina. I wonder what takes him so long in his room? Kung dati ay ayaw na ayaw kong maaga siyang umaalis ng bahay, but now he has to leave. Dahil aalis na ako sa pamamahay na ito. Magpapakalayo muna maghahanap ng paraan paano ko siya mapapabalik sa akin.

Yes, because I vow to the Lord. For sickness and in health. For Sorrow and joy. Gusto ko lang magpalamig saglit. Magpahinga para pagbalik ko ay magaling na ako. Mabibigyan ko na siya ng anak.

Humagulgol ako bigla habang nakatunganga sa pagkain. Bakit ba nagkaganito ang sitwasyon namin? Gusto kong itanong sa kaniya kung mahal pa ba niya ako? Bakit hindi niya mahintay-hintay na magkaanak kami? Kasama ba ito sa mga cliche stories kong nababasa?

Wala namang hawak si Paul sa kompanya namin. It's not about the money right?

YES! I am richer than him but what is mine, is his. Impossible, but what's his reason? Nagsawa ba siya bigla saakin? Hindi ko na alam naghahalo-halo na ang lahat ng takot at pangangamba sa dibdib ko.

"Is this food?" Sininghalan ako ni Paul, kumakain na siya ngayon at hindi nagustuhan ang hinain ko.

"That's your favorite Paul." umigting na naman ang malaking takot sa akin.

Pati ang pagluluto ko ay naaapektuhan na. Alam ko dahil sa umiiyak ako at nakasimangot kaya nawalan ng lasa ang niluto ko.

"f**k LORRAINE!" Nagwawala na naman siya.

What an arse? Paul is dead, this is not him. 

Tumayo siya sinipa ang kinauupuan ko. Madramang natumba ang upuan at halos mawalan ako ng malay sa pagkakalagpak nito sa sahig. Kumalabog ng malakas ang ulo ko. I feel dizzy.  Madrama ding nagmanhid ang buong sistema ko. Mangiyak-ngiyak akong nakahiga sa malamig na sahig. 

"'Yan ang bagay sayo! You ruined my day, Lorraine!" Hindi ito nakuntento at hinila pa ang buhok ko kahit nakahiga ako.

Para akong laruan na pinaglalaruan, pinatayo at sinampal.

"Paul, tama na... ayoko na." impit kong sabi.

"Anong ayaw mo na, Lorraine? Anong ayaw mo na?" singhal nito saakin.

Tulala akong nakatingin sa kawalan. Nang hinila niya pa ang buhok ko ay umaray na ako ng malakas at sinamaan ng tingin si Paul.

"AYOKO NA SA PAMAMAHAY NA ITO! AYOKO NANG MAKASAMA KAAYOKO NANG MAGKAANAK SAYO! AYOKO NA SAYO! AYOKO-" 

Isang napalakas na sampal ang inabot ko, tumilapon ako sa glass naming lamesa.

Ang sakit. Ang sakit, sakit, sakit na. Puno ng sakit ang buong katawan ko.

"WAG KANG MAGPATAWA LORRAINE, HINDI PA KITA NAPAGSASAWAAN! WALA KANG KARAPATANG SIGAWAN AKO!" Hinablot niya ang beywang ko at hinarap sa kaniya.

Halos hindi ko na siya makilala. Halos wala na akong malay. Halos wala na akong makita, dumidilim ang mundo ko. Hilong-hilo na ako.

"S-set me free..." Iyan ang lumabas sa bibig ko at humagulgol ulit.

Tumawa siya ng malakas. "Hindi kita bibigyan ng kalayaan. Wala ka ng kalayaan pa. Mamatay ka at mabubulok kang kasama ako habambuhay," tawa nito sa tinulak ko, bumagsak ang katawan ko sa sahig.

I can't move. Wala na akong lakas pa para gumalaw. Napapapikit na ako, di ko na kaya pa.

"Tumayo ka diyan!" Sigaw ni Paul, habang sinisipa ako.

Pero 'di na ako makasagot. Wala narin akong masyadong marinig sa sinasabi niya. Tuluyan na akong nawalan ng malay. 

Nagising ako ng puno ng bali sa katawan, 'di ko maigalaw ang leeg ko pati na ang beywang ko, samahan mo pa ang isang binti ko. He tortured me heartlessly. No mercy. He wants to kill me with pain. I am living in hell... with a demon.

"Arrgh..." ungol ko sa sakit.

Pinilit kong tumayo sa malamig sa sahig. What will I expect? He'll carry me and bring me to our room? Are you expecting that, Lorraine?

Napamura nalang ako sa naramdamang init sa katawan, iyong hininga ko na halos mapaso ako sa sobrang init nito. I have a high fever kaya bigla nalang bumigay ang katawan ko kanina, isama pa ang pananakit ni Paul saakin.

Kahit na halos sumakit na ang lahat sa akin ay tumayo parin kayo. Pilipilit ko pa rin. Humahawak ako sa mga bagay na hindi bibigay para may balance pa rin ako. Kailangan ko ng umalis dito! Papatayin niya ako kapag pinagpatuloy ko pa ang pagiging martyr ko. Marami akong pagkakataon noon pero hindi ko ginawa kaya ngayon, pagsisisihan ko na kapag may mangyari pa sa aking masama.

Pumunta ako sa kwarto at naligo. Napapaiyak ako sa tuwing naaalala kong pananakit niya these past few days. Bayolente na siya ngayon.

At mas humagulgol ako nang sinilip ko ang sarili sa salamin. Nanginginig ang labi ko at pulang pula na ang mata ko. I saw my whole damn body, full of bruises. Mga pasa at pamamaga sa katawan. Nasaan na ang pinagmamalaki kong ganda? Nasaan na ang pinupuri at pumupugay sa kagandahan ko? I'm miserable. Nakakaawa at puno ng paghihinagpis ang laman ng mukha ko ngayon.

"What happen to you, Lorraine?" I ask myself, hinahaplos ko ang mukha kong may pamamaga dulot ng sampal ni Paul sa kaliwang pisngi.

Sugat sugat aking labi. Makikita mo ang mga kalmot. Namumula din ang leeg ko dahil sa mga kagat ni Paul. Hindi na ako natutuwa!

Tumalikod ako at paika-ikang lumabas ng bathroom at nag-ayos ng damit. I have to be fast! Baka maabutan ako ni Paul. Sasaktan na naman ako no'n.

"Where will I go?" 

Naisip ko agad si ate Red Ella, ang aking pinsan.

Agad kong inabot ang telepono at tatawagan si ate Red o si kuya Drake. I cried in dismay nang hindi tumutunog ang telepono sa kwarto. Mabilis kong hinanap ang phone ko but it's nowhere to be found.

What the hell is happening? It took time before I reached downstairs. Naninikip ang dibdib ko, I felt like I'm trapped.

"Gosh!" bubuksan ko na ang pinto pero nakalock ito sa harapan, halos magwala ako at mabaliw. He can't do this to me.

Hindi ako nawalan ng pag asa. I took courage to reached the back door but it's also locked.

"There's still a way... don't give up." I cried.

Napasabunot ko ang sarili nang walang pintong mabubuksan ko, nakalock ang lahat. Kahit anong gawin ko. Lumilinga din ako sa mga bintana. I was swearing! May grills na ito, welded metal at cover. Gosh, there's no way I can escape.

"Escaping?" 

Pumasok ito sa main door. Malaki ang ngiti niyang pumapasok at mabilis niya ni-lock ang pinto.

"Damn you!" Pagod na pagod ako at may sakit pero di ko ininda at sinugod siya ng suntok at sampal.

I can't believe it. He can do this to me. His own wife? Bukod sa anakan ako habang sinasaktan... ano pa ba ang kailangan niya sa akin?

"There is no way you can escape. I'll make your life miserable with me. I'll make you live in hell. Mabubuhay ka ng walang kwenta. Iyan ang nararapat sayo." Tinaboy niya ako at umalis.

"Bakit Paul? Hindi ko lubos maisip na dahil di kita mabibigyan ng anak ay nagkakaganito ka na. What will you do if I gave you a child?" I asked.

Nahihibang na ako,. Gusto kong matawa. Nahihibang na talaga ako! But my heart is still for him! Hindi ko alam kung kailan ako matatauhan sa bagay na 'yan.

"I'll leave you and your company will be named after me... uubusin ko kung anong mayroon ka! Anong mayroon sayo!" And there he leaves me, with hurt and pain.

What did he just said? He'll leave me forever and kukunin niya ang kompanya ko? What is really gotten him?

"I love you but I will never give you want you want..." I murmured and cried.