“อย่ามาทำเก่งกับฉัน ถ้ายังไม่อยากถูกจับปล้ำทั้งที่ยังมีสายน้ำเกลือติดแขน”
คนที่ชักเริ่มหงุดหงิดเปล่งเสียงกร้าวกระด้าง ยอมอ่อนข้อให้ก็แล้วยังไม่สำนึก
“ไอ้คนใจร้าย นี่นายคิดจะรังแกแม้กระทั่งคนป่วยงั้นรึ...” มายาวีถอยร่างเล็กชิดหัวเตียง ตวัดสายตาระวังภัยมองคนตัวโตกว่าหลายเท่า
“ก็ถ้าคนป่วยปากจัด แถมยังปากดี มันก็ไม่มีความจำเป็นต้องใจดีด้วยให้เสียอารมณ์”
เดวิสเขยิบตามติด ยึดไหล่มนดันให้ติดพื้นพนักหัวเตียง พร้อมออกแรงบีบ ส่งเสียงขู่เพื่อต้องการปราบพยศเมียจ๋ามากกว่าคิดทำจริง
เมื่อไหร่หนอ เมียจ๋าของเขาถึงจะยอมเชื่องเหมือนลูกแมวน้อยให้เขารู้สึกชื่นใจสักที...
ทว่าประโยคต่อมา ทำเอามาเฟียร้ายหน้าตึง อารมณ์พุ่งสูงปรี๊ด
“ฉันเกลียดนาย... เกลียดมาก”
“ก็ดี...อย่ามาตกหลุมรักฉันภายหลังก็แล้วกัน...”
“ฝันไปเถอะย่ะ...”
สองดวงตาต่างตวัดมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“คิดว่าฉันนึกพิศวาสเธอนักหรือไง.
