คนป่วยกะพริบตาปริบ ริมฝีปากอ้าค้าง ภาพที่เห็นยิ่งกว่าคมชัด จำต้องสะกดกลั้นเสียงไม่ให้ตนเองกรี๊ดลั่น คนอะไรหน้าด้าน หน้าไม่มียาง มีอย่างที่ไหน เลือกมาสมสู่อะไรกันต่อหน้าเธอ แถมยังเป็น...มายาวีขมวดคิ้ว
นั่นสิ ที่นี่ที่ไหน? นี่เธอกำลังนอนอยู่ที่ไหนกันล่ะ
หญิงสาวดึงสายตาจากภาพอุจาด แล้วเขม่นสายตามองโดยรอบตัว สายน้ำเกลือระเกะระกะในความรู้สึกแรก ทำให้หญิงสาวรู้ทันที
อ้อ...ในโรงพยาบาลนี่เอง
จำได้ว่าก่อนหมดสติ กว่าเธอจะพาตัวเองออกจากห้องพัก โซเซลงมาจนถึงชั้นล่างได้ เล่นเอาเหนื่อยแทบขาดใจ เธอเกือบทรุดลงพื้นก็หลายหน ดีที่กัดฟันทน จนเดินมาถึงหน้าปากประตูทางออก อพาร์ทเม้นท์ ภาพสุดท้ายแม้มันจะรางเลือนเต็มที แต่เธอยังเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์หลายคนกำลังเดินเผ่นพล่านกระจายตัวเต็มลานด้านหน้าตัวตึก
ใจนั้นอยากถอยหลังเดินกลับ ยอมนอนตายอยู่บนเตียงเดียวดาย ดีกว่าต้องเจอคนพวกนี้ อาจด้วยรู้แน่ชัด คนพวกนั้นเป็น
