“วี นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนี่”
จริญญาเอ่ยทักท้วงเมื่อคนที่บังคับพาเธอไปส่งบ้านหลังจากฝึกงานด้วยกันเสร็จ กำลังพาออกนอกเส้นทาง
“ก็ใครว่าจะพาไปส่งที่บ้านล่ะ โทรบอกแม่เธอสิ ว่าจะไปนอนบ้านพั้นช์ เดี๋ยวพรุ่งนี้สายๆ กลับ”
“จะบ้าหรอ จะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปนะ จอดเดี๋ยวนี้ ที่ฉันยอมให้นายมาบีบบังคับฉันไปรับไปส่งทุกวันนี้ก็มากเกินพอแล้วนะ ฉันไม่ยอมนายอีกแล้ว”
ตั้งแต่ที่กลับจากการไปเที่ยวภูเก็ตกันในครั้งนั้น เขาก็บีบบังคับเธอมาตลอด ทั้งให้เธอไปกลับมหาวิทยาลัยพร้อมเขา ทั้งห้ามเธอไปไหนมาไหนกับคนรักหนุ่ม ที่ตอนนี้ก็ได้เจอกันแค่ที่มหาวิทยาลัยและโทรคุยกันบ้าง ไม่เคยได้ไปออกเดตกันอีกเลย และก็เหมือนว่าเขาก็พยายามจะหาโอกาสอยู่กับเธอสองต่อสองเหมือนกัน แต่โอกาสมันไม่เอื้ออำนวยเลยต่างหาก
ตอนปิดเทอม ถ้าไม่ลงเรียนซัมเมอร์ เขาก็จะหาเหตุให้แม่บังคับเธอให้ลงเรียนคอร์สพิเศษ หรือพากันไปทำกิจกรรมอื่นๆ เสมอ จนเธอ
