13
694 Words
เจ้าของร่างสูง อวบอัด ยิ่งในยามที่หล่อนอยู่ในชุดยูนิฟอร์มประยุกต์ด้วยแล้ว ใคร ๆ ก็อดเหลียวหลังไม่ได้
สะโพกผาย เอวคอดกิ่ว หน้าอกหน้าใจขนาดไม่ใหญ่มาก เต่งตูมเคร่งครัด
หล่อนชอบส่งสายตาให้กับเสืออยู่บ่อย ๆ แต่ท่าทางของเขาก็เป็นเสือคนเดิมนั่นแหละ ไม่ได้ให้ความสนใจใครเลย
“ฮึ ดูสิ ถามไม่ตอบ”
“ถามอะไร”
“ก็เห็นท่าทางพี่ดูกระวนกระวายชอบกล”
“เปล่านี่นา”
“มองหาคุณหนูกิ่งดาวอยู่ใช่ไหมล่ะ”
หล่อนแกล้งถาม
“อย่ามามั่ว”
“มั่วอะไรกันคะ เห็นด้อม ๆ มอง ๆ”
“นี่ ไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับพี่ พี่จะทำงาน”
“เชอะ! หนูรู้นะคะว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่ ระวังเถอะค่ะ จะช้ำใจตาย คนเรามันต่างฐานะกันค่ะ”
หล่อนลอยหน้าลอยตาพูด ก่อนจะหมุนร่างจากไป
เสือถอนใจอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจก้าวเข้าไปหาลุงพร ที่เพิ่งจอดรถ...
“อ้าว ไอ้เสือ”
ลุงพรหันมาเห็น
“ลุงมาคนเดียวหรือครับ”
ชายหนุ่มถาม
“ฮื่อ ใช่...” ลุงพรตอบ แล้วทำท่าจะก้าวจากไป แต่...สุดท้ายชะงักอยู่และหันมาทางผู้เป็นหลานชาย “คุณหนูกำลังเดินทางมากับไรอัน ซิงเกอร์... เอ็งคอยดูแลด้วยนะ เผื่อเขาต้องการอะไร”
“ครับลุง”
ชายหนุ่มรับคำ แต่ไม่กล้าซักถามต่อ ได้แค่ถอนหายใจ
ไม่เฉพาะเสือหรอกนะที่กำลังกระวนกระวาย แม้แต่ลุงพรเองก็อยู่ในอาการไม่ต่างกันมากนัก เพราะการปล่อยให้กิ่งดาวอยู่กับไรอัน ซิงเกอร์ อาจจะเรียกได้ว่าเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดของแก
จนกระทั่ง...
มองเห็นรถหรูคันโตแล่นผ่านประตูทางเข้าของรีสอร์ต
“คุณหนูมาแล้ว”
เสือทำได้แค่ถอนใจยาว เมื่อได้เห็นภาพของกิ่งดาวกับไรอัน ซิงเกอร์ ใกล้ชิดกัน ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าสถานะของเขาเป็นอะไร
พยายามไม่คิดอะไรมาก ทำเหมือนเดิม แต่ลึก ๆ แล้วข้างในกลับหวั่นไหวจนรู้สึกได้ นี่หมายความว่าเขากำลังตกหลุมรักกิ่งดาวเข้าให้แล้วจริง ๆ หรือ
แม้ว่าหัวใจแสดงท่าทีหวั่น ๆ อยู่ ทว่าเสือก็ยังคงเป็นเสือคนเดิม สามารถปรับความรู้สึกให้นิ่ง ๆ ได้ดั่งเดิม
แค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเท่านั้น เรื่องอื่นไม่เห็นจะต้องกังวล
ค่ำแล้ว...
“นายทึ่ม!”
สะดุ้งโหยงสุดตัว พร้อมกับหยัดร่างลุกขึ้นจากกองเศษไม้ที่กำลังจะหอบเอาไปทิ้งยังถังขยะ
“คุณหนู!”
กิ่งดาวปรากฏตัว ทำให้หัวใจที่กลับคืนสู่ความสงบของเขาเริ่มเต้นรัวผิดจังหวะปกติอีกครั้ง
“ทำไม ถึงกับหน้าซีดเลยเหรอ ฉันสวยออกขนาดนี้เนี่ยนะ ฉันไม่ใช่ผี”
“เปล่าครับ”
“อะไรเปล่า หา อะไรเปล่า...” น้ำเสียงสูง แต่หล่อนก้าวเข้ามาประกบ ได้กลิ่นน้ำหอมแตะจมูก หัวใจของเสือไม่เพียงแค่เต้นรัว ทว่ายังทำให้ความรู้สึกแห้งแล้งที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ กลับมาชุ่มชื้นราวกับได้ยาทิพย์จากสรวงสวรรค์
“ผมหมายความว่า ผมไม่ได้เห็นคุณหนูเป็นผี”
“แล้วเห็นเป็นอะไร”
“เอ้อ...”
“ตอบ!”
“นางฟ้า!”
ดวงตาของหญิงสาวยังจ้องเขม็งอยู่ที่ใบหน้าคมสันที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเซอร์ ๆ ของเขา นานทีเดียวกว่าจะมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาอย่างจาง
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนอย่างนายจะพูดจาอะไรแบบนี้ได้”
“ผมแค่พูดเรื่องจริง”
“ฉันนึกว่านายจะชมใครไม่เป็นซะอีก นายทึ่ม”
มองหน้าหญิงสาวเต็มสองตา “คุณหนูมีอะไรจะให้ผมรับใช้หรือเปล่าครับ ถ้าไม่มี ผมขอตัว”
“นายจะไปไหนนายทึ่ม”
“ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว ผมต้องกลับไปพัก”
หล่อนขยับเข้าหา ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้ตั้งหลัก หล่อนก็เขย่งปลายเท้า เรียวแขนโอบรอบต้นคอของเขา พร้อมกับประทับริมฝีปากเข้าหา
ยังไม่ถึงขั้นแลกลิ้น แต่ก็บ่งบอกถึงอารมณ์วาบหวามของหล่อน
- Writer
