PMS3-6
817 Words
PMS3-6
NANG makauwi si Jezen sa bahay ng lalaki aya agad siyang bumaba sa kanyang kotse. Dali-dali siyang pumasok sa bahay ng binata. Muntik pa niyang mabangga si Cameron pero deadma siya. Ni hindi niya na nga inisip ang issue tungkol sa boyfriend thingy. Agad siyang pumasok sa kanyang silid at kinuha ang kanyang laptop. Agad siyang nagbukas ng kanyang email. Binuksan niya ang kay Felis.
Nang mai-download niya lahat ng files ay agad na tumulo ang kanyang mga luha nang makita ang laman ng mga files. She knew it!
"Ugh!" pagwawala niya at naitabig ang mga gamit sa kanyang mesa maliban sa laptop niya. Tuloy-tuloy sa pag-agos ang kanyang mga luha. How could she believe all those lies! Iyak lamang siya nang iyak. Nakasalampak na siya sa sahig. Hindi niya kinakaya ang mga nasaksihan niya. Tama lahat ang hinala niya.
CAMERON immediately stood up when he heard a lout bang on Jezen's door. Nagbabasag ito ng mga gamit.
"Jezen!" tawag niya.
Walang sagot ang dalaga sa kanya.
"Jezen! Open up!" Katok siya nang katok sa pinto ng dalaga. She's not answering.
Pinihit niya ang doorknob pero naka-lock ito. Agad niyang kinuha ang spare keys sa kuwarto niya at binuksan ang kuwarto ng dalaga. She saw her laying on the floor. Nakatulala sa kawalan while still crying in silent. Agad siyang lumapit sa dalaga. Nakita niya agad ang mga sugat nito sa kamay.
"Jezen," sambit niya.
Hindi ito umimik.
"What happened?" tanong niya. But she keeps on crying. He was hesitant but he hug her. Mas lalo itong umiyak at yumakap sa kanya.
"A-ano b-bang n-nagawa ko?" humahagulhol nitong sambit.
"Wala kang ginawang mali. Ssh." She keeps on crying until she fell asleep.
Kinarga niya ang dalaga at inihiga sa kama nito. Kumuha rin siya ng medicine kit at ginamot ang mga sugat nito sa kamay. He even clean the mess in her room for Pete's sake! Hindi ba't ang bait niya.
Nang matapos siya ay bahagya siyang na-curious sa laptop nito. It's black screen but he knew the moment he touch his finger tip on the keyboard, lalabas kung ano man ang nasa screen nito pero hindi naman siya ganoon kapakialamero kung kaya ay isinarado niya na lamang ito.
Lumabas na siya ng kuwarto ng dalaga. Imbes na gutumin siya ay nawala yata dahil sa nangyari. Pero nagluto pa rin siya. Yeah, he cares for her. Hindi naman siya ganoon kasama para hindi intindihin ang pinagdadaanan ng dalaga. Hindi man niya alam kung ano ang nangyayari pero hindi niya dadagdagan ang sakit na nararamdaman nito.
CAMERON almost sleep for a couple of hours. Sa haba ng tulog niya ay hindi man lang niya na-check ang dalaga kung nakapag-lunch man lang ba ito. He looked at his wrist watch. It's almost six in the evening. Lumabas siya sa kanyang kuwarto at nagtungo sa kusina para uminom ng tubig. Nakita niyang hindi nagalaw ang pagkain sa mesa. Diretso siya sa sala. Nang dumaan siya sa silid ng dalaga ay nakabukas na ang pinto ng kuwarto nito. Nang sumilip siya'y wala ang dalaga sa silid at maging sa banyo nito. Agad siyang lumabas ng bahay and there he saw Jezen in his porch. Sitting on the wooden chair, looking at nowhere while dringking his beer.
He sat next to her.
"Can I ask something?" she said, not looking at him. He never answered. He just let her ask.
"Bakit ba kulang pa rin sa iba kahit ibinigay mo na ang lahat? Bakit parang kulang pa rin na halos lahat nang nasa iyo ay ibinigay mo na. Na kahit pagmamahal mo sa sarili mo ay wala ka nang itinira? Mali ba na ibigay lahat?"
Now she's talking about love. He sighs.
"Why Jezen? Sa lahat ba nang ibinigay mo? Naghanap ka ba ng kapalit? Naghanap ka ba ng sukli?" Himikbi ito.
"H-hindi," mapait nitong sagot.
"Then why you're asking? When you learn to give it all, it's a package. Because the moment you let go of everything, it always comes with pain and happiness. Did you ever regret?"
Umiling naman ang dalaga.
"I never regret but I don't deserve this pain."
"Every one doesn't deserves pain. Nagkataon lang na ang taong pinagkatiwalaan mo ay maling tao."
"Tanga ako."
"Every one is an idiot. Nasa sa iyo kung paano mo isasantabi ang pagiging tanga. Kung paano tumigil sa pagiging tanga at kung paano huwag maging tanga."
Pinahiran nito ang tumutulong mga luha.
"Siguro nga kaya ako nagkaganito dahil nagpakatanga ako. Ganoon nga siguro ang kapalaran ko."
He smiled bitterly.
"Your fate is always giving you an opportunity. You're just blind."
Inagaw niya ang bote sa dalaga.
"Itigil mo na iyan," aniya at tumayo. He was about to walk away but Jezen held his hand.
"I need your help."
"There's nothing I can do about it."
"Yes you can," sagot nito at biglang tumayo. Bigla siyang hinagkan ng dalaga. He was stunned.
- Writer
