กลรักเมียบำเรอ

เธอจำฉันได้อยู่หรือเปล่า

คำเตือน

**นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ชื่อ สกุล สถานที่ ตัวละคร เป็นเพียงเรื่องสมมุติไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตจริงของใครทั้งสิ้น

**นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องทางเพศ ความรุนแรงไม่เหมาะสมสำหรับเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี

**นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2558 ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก ดัดแปลง ทำซ้ำ สแกนหนังสือหรือกระบวนการอิเล็กทรอนิกซ์ใดๆ ของเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของนิยาย (หากพบเห็นจะดำเนินคดีตามกฎหมาย)

ตอนที่ 1

“แกก็รู้ว่ามันถึงเวลาแล้ว อายุจะสามสิบแล้วไม่ใช่รึ แกต้องมีเมียมีลูกได้แล้ว” ศีรษะปกคลุมด้วยผมขาวโพลนของชายชราเอียงนิด ๆ ด้วยท่าทางยโสถือดี ตาที่จ้องเป๋งมายังหลานชายหัวดื้อ ที่พร้อมจะเถียงเรื่องนี้จนถึงที่สุด

ไบรอัลไม่ได้ต้องการมาเถียงกับคุณปู่ เพราะท่านเพิ่งรอดชีวิตจากอาการหัวใจวายเมื่อห้าวันก่อน เลยยิ้มให้แทน

“ผมยังไม่แก่ซักหน่อยนะ ปู่” ชายสูงวัยที่เคยเลี้ยงดูไบรอัลมาจนโตถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ไม่ต้องมาปากดีเลย มันใช้ไม่ได้ผลหรอก แกจะต้องสานต่อหน้าที่ของตระกูลโอคอนเนอร์ของเรา ปู่ไม่ไว้ใจพ่อแกหรอก

ไบรอัลหัวใจตกวูบ

“ปู่ยังไม่ตายง่าย ๆ หรอกน่า” ไบรอัลรีบบอก แต่ผู้เป็นปู่ยักไหล่

“เราเป็นใครกันถึงบอกได้ว่า ปู่จะตายเมื่อไหร่ ปู่แก่แล้วนะไบรอัล หัวใจมันไม่แข็งแรงพอแบบเมื่อก่อนแล้วด้วย ปู่ขอมากไปเหรอที่จะให้แกแต่งงานกับแครเธอรินเสียตั้งแต่ตอนนี้จะยืดเยื้อผัดผ่อนออกไปทำไม เธอก็เป็นเด็กผู้หญิงอ่อนหวานน่ารักเหมาะสมกับแก” นัยน์ตาชายชราหรี่ปรือลง หายใจถี่ขึ้นราวกับว่าเพียงคำพูดสั้น ๆ นั้นก็ทำให้ร่างกายที่อ่อนแอนั้นแทบจะทนรับต่อไปไม่ไหวเสียแล้ว ไบรอัลอยากทำอะไรไปสักอย่าง หากทว่าไร้ซึ่งอำนาจที่จะทำได้ หมอต้องการให้ผู้เฒ่าเข้ารับการผ่าตัดหัวใจ แต่ปู่กลับไม่ยอมพูดถึงเรื่องนี้เลย

“ทำไมปู่ไม่เข้ารับการผ่าตัดบายพาสอย่างที่หมอแนะนำ”

“ก็แล้วทำไมแกไม่ยอมแต่งงานสักทีล่ะ” ชายแก่โต้ทันควัน

“บางทีถ้าปู่มีเหลนให้ตั้งตารอแล้ว ไอ้ความเจ็บปวดที่ต้องโดนจากการผ่าตัดก็คงมีค่าพอให้ปู่ยอมทนขึ้นมาบ้างก็ได้” ไบรอัลรู้สึกเหมือนเลือดเหือดหายไปจากใบหน้า

“ปู่กำลังบอกว่าปู่จะไม่ยอมผ่าตัด ถ้าผมไม่ยอมแต่งงานกับแครเธอรินงั้นรึครับ”

ดวงตาสีฟ้าครามที่เบิกโพลงขึ้นมาจ้องไบรอัลด้วยความดึงดื้อตามแบบของผู้ชายตระกูลโอคอนเนอร์แท้ ๆ

“ใช่”

ไบรอันจอดรถในที่จอดประจำตำแหน่งผู้บริหารเสร็จก็ลงจากรถ ร่างสูงชะงักเมื่อเห็นร่างบางของสาวผมดำเป็นเหยียดตรงเป็นเงาสลวยยาวถึงกลางหลัง แค่เห็นผมสวยๆ ของเธอก็ทำให้นายธนาคารหนุ่มก็ใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หญิงสาวคนนั้นก้มลงเก็บของบางอย่างที่เธอทำตกลงพื้นท่านั่งยอง ๆ ของเธอทำให้กระโปรงที่สั้นครึ่งต้นขาอ่อนขาวนวลร่นขึ้นมาติดอยู่ที่แก้มก้น ถ้าสั้นกว่านี้อีกนิดเดียว ร่างสูงที่แอบมองกิริยานั้นอยู่คงได้เห็นชั้นในแสนเซ็กซี่ของเธอแน่ ๆ

หญิงสาวคนนั้นเก็บของเสร็จก็ลุกขึ้นและสะบัดผมสลวยของเธอไปอีกข้าง คราวนี้ไบรอัลต้องกลั้นหายใจและลุ้นยิ่งกว่าเมื่อครู่นี้อีกด้วยซ้ำ เมื่อเธอคนนั้นสะบัดผมปัดไปอีกข้างราวกับมันตกลงมาปิดบังใบหน้า ไบรอัลก็เห็นซีกหน้าด้านข้างของเธอความรู้สึกคุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นมาในใจอย่างประหลาดเขาเคยพบเจอหญิงสาวที่ไหนมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า

“อัญญารินทร์” ชายหนุ่มตะลึง ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ติดต่อเธอไม่ได้อีกเลย เธอหนีจากเขาไปทั้งคืน เพื่อนเธอที่อยู่คอนโดเดียวกัน เขาก็ไปสอบถามหมดแล้วทุกห้องไม่มีใครรู้จักเธอเลยสักคน วันนี้สวรรค์ช่างเป็นใจเขายิ่งนักที่ทำให้เขาได้พบเจอเธออีกครั้ง

ไบรอัลพึมพำกับตัวเอง ก่อนเดินตามสาวเอเชียคนนั้นเข้าไปในธนาคารของตน เขาต้องยกมือขึ้นลูบปากอย่างถูกใจ เมื่อเห็นสะโพกผายสวยโยกย้ายส่ายไปมาเวลาที่เจ้าของเยื้องย่าง มุมปากกระตุกเมื่อคิดว่า เขาเห็นผู้หญิงลักษณะแบบนี้มาก็มาก ได้นอนกอดและหลับใหลไปด้วยกันก็บ่อย แต่ทำไมเธอคนนี้ถึงดึงความสนใจจากเขาได้มากขนาดนี้ โดยไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แค่เห็นสะโพกของเธอ เลือดในกายของเขาก็ไหลมารวมกันอยู่ ที่จุดกลางร่างจนปวดไปหมดแล้ว ‘ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปเป็นครั้งที่สอง’

“สวัสดีค่ะ ดิฉันมาหาคุณไบรอัล โอคอนเนอร์” เธอแจ้งความจำนงกับพนักงานประชาสัมพันธ์ของธนาคารทันที จากนั้นพนักงานประชาสัมพันธ์จึงพาหญิงสาวผู้ที่ต้องการพบไปรออยู่หน้าห้องทำงานของเจ้านายทันที เลขาฯที่อยู่หน้าห้องจึงรีบทักขึ้น

“นัดไว้รึเปล่าคะ”

“ไม่ได้นัดไว้ค่ะ”

“อ่าว!..นั่นไงคะ คุณไบรอัลกำลังเดินเข้ามาพอดีเลยค่ะ แล้วคุณมาติดต่อด้วยเรื่องอะไรคะ ดิฉันจะได้เรียนให้ท่านได้ถูก” อัญญารินทร์หันขวับไปมองด้านหลังทันที ร่างสูงที่เยื้องย่างกายอย่างสง่าในสูทสีเข้มเต็มยศ สวมแว่นดำปิดบังดวงตา และเธอก็คุ้นหน้าเหมือนจะเคยเจอเขามาก่อนหรือเปล่า ทำให้เธอเกือบคิดว่าผู้ชายนี้เป็นคนเอเชียเหมือนเธอ แต่ร่างกายสูงใหญ่แบบนี้ บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าผู้ชายรูปงามคนนี้ไม่ใช่คนเอเชียแน่นอน

“สวัสดีค่ะคุณไบรอัล...” เลขาฯ กล่าวทักทายเจ้านายและรีบบอกว่าคุณโบรอัลมาพอดีและให้อัญญารินทร์คุยต่อกับเจ้านายเธอได้เลย ไม่ทันทีเลขาฯ ของเขาจะได้ทันพูดอะไรไบรอัลก็ยกมือห้ามเธอเสียก่อนและกล่าวทักทายกับคนที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่

“ผมไบรอัลครับ คุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า” หญิงสาวที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ รีบหันหลังกลับมาตามต้นเสียง

“ดิฉันชื่อ อัญญารินทร์ จะมาขอกู้เงินจากธนาคารค่ะ” หญิงสาวรีบบอกเจตนาของเธออย่างไม่อ้อมค้อม เพราะไม่อยากเสียเวลา วันนี้เธอจะพยายามยื่นกู้ให้ผ่าน แต่ถ้าที่นี่ไม่ได้เธอก็ต้องไปอีกหลายสถาบันการเงิน ซึ่งต้องทำให้จบภายในวันนี้ เพราะกลางคืนเธอต้องทำงาน

ไบรอัลย่นหัวคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย พลางคิดว่าสงสัยงานนี้คงคุยกันยาวและเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือเขาไปเหมือนอย่างคืนนั้นเป็นแน่ ดีไม่ดีความต้องการที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว คงจะได้รับการปลดปล่อยในไม่ช้า

“งั้นเชิญทางนี้ครับ” ไบรอัลบอกและเดินนำร่างบางไปยังลิฟต์สำหรับผู้บริหารระดับสูง เขาไม่ได้ชวนหญิงสาวไปคุยที่ห้องทำงานแต่กลับไปห้องพักส่วนตัวแทน

ในลิฟต์แคบ ๆ มีแค่ไบรอัลกับอัญญารินทร์ ไม่มีคนอื่นอีก แต่ทำไมในความรู้สึกของหญิงสาว เธอเหมือนจะหายใจไม่ออก เธอร้อนวูบวาบไปทั้งร่าง อัญญารินทร์ปรายตามองคนตัวสูงใหญ่ที่ยืนเงียบอยู่ไม่ห่าง ความเงียบจนวังเวงนั้น ทำให้เกือบได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

ไบรอัลก้าวนำออกไปทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก ร่างสูงสง่าเดินตัวตรงก้าวยาวๆ ตรงไปยังห้องของตนเอง หญิงสาวเดินตามร่างสูงเข้าไปในห้อง และนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ตามที่ชายหนุ่มเจ้าของห้องเชื้อเชิญ

“คุณจะกู้เงินเท่าไหร่ครับ”

“5 ล้านยูโรค่ะ”

“แล้วคุณมีอะไรมาค้ำประกันบ้างครับ”

“เอ่อ...ดิฉันจะเอาบ้านและที่ดินมาค้ำประกันค่ะ”

“มีเอกสารการเป็นเจ้าของบ้านมั้ย ขอดูหน่อยครับ” อัญญารินทร์ส่งซองเอกสารสีน้ำตาลให้ไบรอัล ชายหนุ่มรับมาเปิดดูเอกสารทั้งหมดในนั้น เอกสารทั้งหมดบ่งบอกว่าบ้านหลังนี้เป็นของเธอ