สงครามน้ำลาย
1335 Words
ตอนที่ 6
“......” ไบรอัลประคองร่างหญิงสาวให้ลุกขึ้น ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมา แต่เธอก็ไม่ขัดขืนหรือต่อต้าน จากนั้นไบรอัลจึงโทรหาคนขับรถ
“เดวิส เอารถมาจอดที่หน้าคอนโคเดี๋ยวนี้ ฉันกำลังจะลงไป” ไบรอัลโทร. สั่งให้คนขับรถเอารถมารอรับตรงหน้าประตูทางเข้าคอนโด ไบรอัลมองหาคีย์การ์ดจนเจอ เขาเดินไปหยิบใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะโอบเอวร่างบางเอาไว้ และพาเดินออกไปจากห้องโดยไม่ลืมล็อกประตูให้เรียบร้อย
ไบรอัลเปลี่ยนใจที่จะให้อัญญารินทร์อยู่ที่คอนโดคนเดียว เพราะรู้สึกว่าเขาขาดเธอไม่ได้สักวินาที เขาจึงพามาที่บ้านของตน บ้านหลังนี้ไบรอัลตั้งใจจะสร้างขึ้นสำหรับอยู่คนเดียว จึงสร้างแค่ชั้นเดียวและมีเพียงห้องนอนเดียวเท่านั้น การที่ต้องทำงานหนักมาตลอดทำให้เขายังไม่คิดจะสร้างครอบครัวกับใคร ทั้งที่มีหญิงสาวมากมายเรียงหน้ากันเข้าแถวอยากเป็นภรรยานายแบงก์กันทั้งนั้น แต่ไบรอัลยังไม่เจอคนที่ถูกใจเหมือนหญิงสาวในอ้อมแขนคนนี้
ชายหนุ่มวาดปลายนิ้วแกร่งไปตามเค้าโครงหน้าจิ้มลิ้ม ดวงหน้าใสไม่มีไฝฝ้าราคีมาบดบังความงามเลยแม้แต่น้อย ผิวกายของเธอขาวอมชมพูอย่างคนมีสุขภาพดี ปลายจมูกโด่งสวย กลีบปากอิ่มเป็นกระจับสีระเรื่อน่าจูบ เปลือกตาของเธอบางจนเห็นเส้นเลือดฝอยละเอียดเล็กๆ แพขนตาหนางอนเช้งตรงส่วนปลายเหมือนปีกผีเสื้อ และตอนนี้มันเริ่มกระพือปีกนิดๆ แล้ว เธอนั่งพิงเขาหลับมาตลอดทาง
“คุณไม่ต้องกลัวนะ อัญญา ไปอยู่กับผม” ชายหนุ่มกระซิบบอกแต่ไม่รู้ว่าคนข้าง ๆ จะได้ยินหรือเปล่า
เมื่อถึงบ้านหญิงเขาก็พาเธอลงมาจากรถ เหมือนเธอไม่มีแรงหรือว่าเธอจะต่อต้านไม่ยอมลงจากรถอีกกันแน่ เขาจึงอุ้มหญิงสาวลงจากรถ เมื่อวางหญิงสาวลงได้เธอก็เขยิบตัวถอยร่นไม่เป็นขบวน ร่างบางเบียดกายเข้าหาข้างฝาหวังจะยึดผนังห้องเป็นตัวช่วย ทำให้ไบรอัล หัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่
“หิวหรือยัง ผมจะพาคุณไปทานข้าวแล้วก็ซื้อชุดใหม่ พร้อมของใช้ที่จำเป็นสำหรับคุณ”
“ฉันต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหนคะ”
“ก็จนกว่าคุณจะใช้หนี้ผมหมดไงครับ”
“ค่ะ...แล้วฉันต้องทำงานให้คุณถึงเมื่อไหร่ล่ะ”
“ลืมไปแล้วเหรอ ว่าผมใช้หนี้ให้พ่อคุณหมดแล้ว ตอนนี้คุณต้องอยู่กับผมเพื่อแลกกับหนี้สินทั้งหมด”
“ฉันขอเวลาก่อน...ฉันจะไปหาพ่อ จะไปถามให้รู้เรื่อง”
หญิงสาวลุกขึ้นกระโดดลงจากเตียง แต่ก็ถูกมือหนาตะครุบเอาไว้ได้ ทัน ร่างบางถูกกระตุกทีเดียวก็ถลาเข้าหาร่างใหญ่ พร้อมอ้อมแขนที่ตวัดรัดแน่นเหมือนงูเหลือมกำลังรัดเหยื่อ หญิงสาวถูกรัดทั้งลำตัวและแขนทั้งสองข้างเธอจึงดิ้นรนไม่ถนัด เท้าบางกระทืบลงบนเท้าใหญ่แต่ไม่โดน เพราะไบรอัลรู้ทันและหลบหลีกได้ฉับพลัน
“เด็กๆ น่า คุณยอมผมดีกว่านะอัญญา เรื่องง่ายๆ แค่นี้เอง อย่าทำให้เป็นเรื่องยากไปหน่อยเลย”
“คุณมันก็พูดง่ายสิ เพราะทำแบบนี้บ่อยใช่มั้ยล่ะ ลูกหนี้ที่ไม่มีเงินใช้หนี้ ก็ต้องเอาผู้หญิงมาขัดดอกไปก่อน”
“ไม่ ไม่เลย ผมยังไม่เคยทำแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรก ถ้าคุณฉลาดพอก็น่าจะรู้นะว่าต้องทำยังไง”
“ถึงฉันจะโง่ แต่ฉันก็ไม่ยอมให้ใครง่าย ๆ หรอก และฉันก็ไม่ได้มาขายตัวให้คุณ”
“หึ หึ...โง่จริงๆ นั่นแหละ คุณไม่มีสิทธิ์ขายอยู่แล้ว” ไบรอัลซุกไซ้ปากและจมูกร้อนๆ เข้าที่ซอกคอหอมกรุ่น กลิ่นน้ำหอมของเธอช่างหอมนัก เขาประทับใจเธอมาตั้งแต่วันแรกที่พบกัน แล้วกลิ่นกายของเธอ กลิ่นเนื้อสาวของเธอแท้ๆ ก็หอมจนติดตราตรึงใจเขามาถึงทุกวันนี้
“ไม่...ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ยอมนะ คุณจะยังบังคับฝืนใจฉันอีกเหรอ”
“จะกลัวอะไรครับ ในเมื่อ...คุณเคยเป็นเมียผมมาแล้ว”
“อื้อ!.. ไอ้คนลามก คืนนั้นฉันไม่น่าพลาดมาส่งคุณเลย”
“ถ้าคืนนั้นคุณไม่หนีไป และผมไม่เมามาก วันนี้คุณอาจรับรักและเป็นแฟนผมแล้วก็ได้ใครจะไปรู้”
“อย่าบอกนะว่านี่คือวิธีจีบสาวของคุณ ฉันว่ามันห่วยแตกสิ้นดี”
“โน ๆ สาวน้อย นี่ไม่ใช่วิธีจีบของผมเลย แล้ววันหนึ่งคุณก็จะรู้เอง”
“ฉันยอมรับว่าฉันพลาดที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับคุณ และฉันคิดว่าจะไม่ต้องเจอคุณอีก” ความสาวความบริสุทธิ์ถูกเขาตักตวงไปอย่างยาวนาน คืนนั้นเธอไม่อาจลืมได้ จะบอกว่าเขารังแกเธอเสียทีเดียวก็ไม่ได้ เพราะตอนนั้นเธอมีสติรับรู้กับทุกช่วงเวลาที่เกิดขึ้น
“ขอบคุณที่คุณยังจำบทรักในคืนวันนั้นได้”
“ฉันไม่น่ามาช่วยคนอย่างคุณเลย คุณนี่มัน” อัญญารินทร์พยายามระงับอารมณ์คุกรุ่นของตัวเองอยู่
“คุณไม่คิดบ้างเหรอ ว่ามันคือพรหมลิขิต ที่ทำให้เราต้องมาพบกัน”
“ฉันไม่เชื่อ มันก็แค่วันไนท์ ธรรมดา ๆ วันหนึ่ง คุณอย่าคิดเอามาเป็นข้อต่อรองเลย เพราะคุณจะไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น”
“ถ้าคุณคิดแบบนั้น คืนนี้ผมขอวันไนท์แบบคืนนั้นได้มั้ย”
“ไม่มีวันหรอก”
“คุณหนีผมไม่พ้นหรอกที่รัก และผมก็เชื่อว่านี่คือพรหมลิขิต ถึงแม้เราจะไม่เจอกันในคืนนั้น คุณก็ต้องมาหาผม มากู้เงินของผมอยู่ดี และผมก็จะไม่ปล่อยให้คุณไปไหนอยู่ดี เหมือนกับตอนนี้ยังไงล่ะ”
“คุณมันเฮงซวย”
“อะ!!อ๊ะ!!.. อย่ามาปากดีในห้องกับผมสองต่อสองนะครับ”
“นี่คุณคิดจะทำอะไร”
“ผมก็ไม่ทำอะไรหรอก...แต่คุณอย่าด่าผมเยอะ เพราะว่าสาว ๆ สวย ๆ อย่างคุณผมไม่ยอมให้มาด่าผมฟรี ๆ หรอกนะ
“คุณจะฉวยโอกาสล่ะสิ..อย่ามาอ้างหน่อยเลย”
“ตอนนี้คุณไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร แต่คุณต้องอยู่กับผมที่นี่เท่านั้น พูดเสร็จไบรอันก็เดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งความสับสนในชีวิตไว้ให้อัญญารินทร์ เธอจะทำอย่างไรต่อไปดี เธอทรุดลงไปนั่งเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก เมื่อตั้งสติได้เธอรีบไปที่กระเป๋าสะพายของเธอจากนั้นก็รีบโทรหาพ่อของเธอทันที แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้
ไบรอัลเดินกลับมาอีกครั้ง เขาเดินเข้ามาข้างหลังโดยที่เธอไม่รู้ตัว หญิงสาวกำลังจะกดเบอร์ไปที่เพื่อนสาว เพื่อจะวานให้เพื่อนไปดูพ่อของเธอที่บ้าน
“คุณหิวหรือยัง”
“คุณจะสนใจทำไมเหรอ”
“สนสิ!.. ก็คุณกำลังจะมาเป็นภรรยาผม ผมจะปล่อยให้คุณอดอยากได้อย่างไรกัน”
“ฉันไม่ทานมื้อเย็น” หญิงสาวปฏิเสธ แต่ว่าร่างกายกับไม่พร้อมโกหกด้วย เพราะตอนนี้เสียงท้องของเธอร้องจนเขาได้ยิน
“นั่งไง ร่างกายคุณไม่โกหก เราไปทานข้าวกันนะ แล้วเดี๋ยวเราค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกที”
“ถ้าฉันยอมไปทานข้าวกับคุณ คุณพาฉันไปพบคุณพ่อที่บ้านหน่อยได้ไหม ฉันขอร้อง”
“ได้สิครับ...ผมจะพาคุณไปเอง คุณจะได้เชื่อผมสักที”
- Writer
