นั่งเงียบกันมาตลอดทาง วันนี้บารมีพาเธอกลับบ้านแล้ว เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่แล้วก่อนหน้า เป็นรถของนายแม่นั่นเอง ลงรถได้ก็เห็นท่านขมวดคิ้วมุ่นมองมา ถามเสียงจับผิด
“ไปไหนกันมาน่ะ แล้วนี่มีงานอะไรกัน ทำไมคนเยอะแยะ”
ร่างหนึ่งปราดมาจากในบ้าน ยิ้มหวานรับคุณศุภลักษณ์พร้อมยกมือขึ้นไหว้ กล่าวทักทายสุภาพสำรวม
“คุณแม่ขา สวัสดีค่ะ”
คุณศุภลักษณ์มองไม่ถูกชะตานัก แต่ก็รับไหว้กำลังจะอ้าปากถามหาคน คนที่ท่านมองหาก็พากันเดินเข้ามาสมทบด้วย
“สวัสดีค่ะนายแม่” พลินยกมือไหว้ท่าน
“ไปไหนกันมา”
ยังไม่ได้คำตอบเสียงเล็กๆ ก็เอ่ยเรียกมารดาของตนเองบ้างพร้อมตะกายลงจากอกพี่เลี้ยงเพื่อไปกอดมารดาของตนเองบ้าง
“คุณแม่ขา”
“น้องพราวด์ แม่คิดถึงหนูจังเลยลูก”
พลินดีใจ ดวงตาเป็นประกายวับ ก้มลงไปกอดแล้วอุ้มลูกขึ้นมาหอมอย่างสุดแสนคิดถึง ไม่ทันสังเกตเห็นว่าบารมีแยกตัวเข้าไปคุยกับคุณศุภลักษณ์ สีหน้าดูเคร่งเครียดไม่ต่างกัน แล้
